Nieuwsarchief

Het Britse “House of Lords” heeft begin mei een ruling afgekondigd die stelt dat asbestslachtoffers of hun nabestaanden alle werkgevers aansprakelijk moeten stellen waar zij mogelijk met asbest in aanraking zijn geweest. Voorheen kon men, net als in Nederland, een volledige schadevergoeding eisen van de zogenaamde “meest gerede werkgever”.Vanaf nu moet deze verdeeld worden over de verschillende werkgevers, gebaseerd op de lengte van de tijd die een werknemer bij de betreffende werkgever aan asbest is blootgesteld. Een werkgever is daarmee uitsluitend aansprakelijk voor het blootstellingsrisico dat hijzelf heeft veroorzaakt. Bron: British Lung Foundation, 4 mei 2006. Meer http://www.lunguk.org/news.asp#202

Voormalig asbestproducent Eternit in Goor is niet verantwoordelijk voor de dood van een vrouw uit die plaats, die ziek moet zijn geworden van asbestpuin op haar erf. De uitspraak betreft de zaak van een in 2000 op 62-jarige leeftijd overleden vrouw uit Goor. Zij is geboren, getogen en overleden op een boerderij in Markelo, die ongeveer een kilometer van de Eternit fabriek ligt. In de jaren zestig en zeventig haalden zij en haar man ongeveer een keer per maand asbestafval op om het erf en de weg er naar toe te verharden. Ze schepten het in cement gebonden asbest zelf op een wagen. Volgens de rechtbank staat niet onomstotelijk vast dat haar ziekte uitsluitend is veroorzaakt door de asbestverharding. Ook had Eternit niet hoeven waarschuwen. In de jaren zeventig zou alleen bekend zijn geweest dat losse vezels mogelijk gevaarlijk waren, niet het gebonden asbestpuin. De rechters wijzen er op dat het asbestafval niet gemaakt was voor wegverharding. Dat het daarvoor toch gebruikt is, kan Eternit niet aangerekend worden. Toen rond 1984 wel duidelijk werd dat ook asbestcement gevaarlijk kon worden, hoefde Eternit ook niet te waarschuwen, aldus de rechters. Ze zijn het met Eternit eens dat de eigenaren van de asbestwegen zelf de (weg)gebruikers hadden moeten waarschuwen. Deze uitspraak van de rechtbank in Almelo kan gevolgen hebben voor andere slachtoffers van ‘asbestwegen’, die nog schadevergoeding van Eternit willen.Bron: Rechtspraak.nl: rechtbank Almelo, AW3306, 19 april 2006.

Het vroegere asbestbedrijf Eternit biedt 53.000 euro schadevergoeding aan de weduwnaar van de 70-jarige mevrouw Jansen uit Goor. Zij leed aan mesothelioom (longvlieskanker) en had geen (in)directe relatie met het bedrijf. De vrouw is het eerste milieuslachtoffer waarvoor Eternit 48.000 euro smartengeld en 5.000 euro materiele schade uitkeert. De Goorse overleed onlangs. Dit naar aanleiding van een kort geding voor de Almelose rechtbank. Eternit is bereid te betalen na onderhandelingen met staatssecretaris Van Geel van VROM in december. Het bedrijf erkent nadrukkelijk geen aansprakelijkheid. Milieuslachtoffers van asbest moeten voldoen aan acht voorwaarden voor het tijdelijke Eternit-protocol. Zij moesten op 15 december 2005 nog leven en hebben bij leven een aanvraag moeten doen. Slachtoffers moeten voor 1994 zeker tien jaar in de huidige Hof van Twente hebben gewoond. Ook moeten zij aannemelijk maken dat er geen andere blootstelling aan asbest is geweest. Bron: Dagblad Tubantia Twentsche Courant, 12 april 2006.

De Hoge Raad heeft op 31 maart 2006 uitspraak gedaan over de aansprakelijkheid van een asbestverwerkend bedrijf waarin de werknemer gedurende lange tijd met asbeststof had gewerkt, maar ook jarenlang had gerookt. Voor het eerst kwam de Hoge Raad tot de volgende beslissing. Als een werknemer schade heeft geleden die zowel kan zijn veroorzaakt doordat zijn werkgever hem onvoldoende heeft beschermd tegen schade in de uitoefening van zijn werkzaamheden door blootstelling aan een voor de gezondheid gevaarlijke stof, als kan zijn veroorzaakt door een aan de werknemer zelf toe te rekenen oorzaak zoals roken, genetische aanleg, veroudering of van buiten komende oorzaken, of door een combinatie daarvan, terwijl niet met voldoende zekerheid is vast te stellen in welke mate de schade van de werknemer door deze omstandigheden of één daarvan is ontstaan, mag de rechter de werkgever tot vergoeding van de gehele schade van de werknemer veroordelen met vermindering van “kort gezegd” het aandeel dat aan het eigen toedoen van de werknemer valt toe te schrijven. De Hoge Raad sluit hiermee aan bij het advies van de Gezondheidsraad over longkanker na asbestblootstelling . De Gezondheidsraad adviseert om te komen tot een “proportionele compensatie”, die erin bestaat dat het slachtoffer een hoger schadebedrag ontvangt naarmate de beroepsmatige asbestblootstelling, en dus de kans dat de longkanker door asbest werd veroorzaakt, groter is. Bron:Hoge Raad 31 maart 2006 LJN: AU6092. Samenvatting www.rechtspraak.nl

Een werknemer is tijdens zijn dienstverband van 1965 tot 1967 als monteur bij een verwarmingsinstallatiebedrijf blootgesteld geweest aan asbest. In 1998 is hij overleden als gevolg van mesothelioom. De rechtbank oordeelde dat ook niet asbestverwerkende bedrijven bekend waren met de gevaren van asbest en dat de werkgever de verplichting had alle veiligheidsmaatregelen te nemen die waren vereist om haar werknemers tegen dat gevaar te beschermen. De Hoge Raad vernietigt dit oordeel omdat het “blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting”. Het is volgens de Hoge Raad ‘afhankelijk van de omstandigheden van het geval en van de toentertijd bestaande kennis en inzichten, welke veiligheidsmaatregelen van de werkgever konden worden verwacht’. De Hoge Raad concludeert dat ‘het enkele feit dat gedurende het dienstverband van benadeelde bekend was, ook aan niet asbestverwerkende bedrijven, dat blootstelling aan asbeststof gevaar voor asbestose opleverde, er nog niet toe leidt dat op de werkgever de verplichting rustte veiligheidsmaatregelen te nemen om haar werknemers tegen dat gevaar te beschermen, ongeacht de duur en intensiteit van die blootstelling’. Het geding wordt verwezen naar het Gerechtshof Den Haag voor verdere behandeling en beslissing. Bron: Hoge Raad, 17 februari 2006, AU6927/C04199HR. Samenvatting www.rechtspraak.nl

Het Britse hooggerechtshof bepaalde in februari 2005 dat verzekeringsmaatschappijen en de Britse regering ook schadevergoeding moeten betalen aan asbestslachtoffers met “pleurale plaques” (een goedaardige verdikking van het borstvlies). De aandoening “an sich” is volgens het Hooggerechtshof geen reden voor compensatie maar wel de daarbijbehorende penetratie van de longen door asbestvezels die slachtoffers een extra risico geeft op het ontwikkelen van ernstiger asbestziektes en de angst die daarbij hoort. De verzekeraars gingen in beroep bij het het “Court of Appeal en stelden dat deze longaandoening niet als een ziekte aangemerkt kan worden omdat deze zelden pijn of andere ziekteverschijnselen geeft. Angst voor eventuele toekomstige klachten is volgens de verzekeraars niet voldoende om vergoeding te kunnen eisen. Op 26 januari j.l. heeft het Hof van Beroep (Court of Appeal) de uitspraak van het Hooggerechtshof vernietigd en de verzekeraars gelijk gegeven. Het hof heeft slachtoffers nog wel de mogelijkheid gegeven hiertegen in beroep te gaan bij het “House of Lords”. De juridische strijd is daarmee nog niet afgelopen. Bron: The Financial Times, 27 januari 2006.

Een monteur heeft in de periode van 1971 tot 1997 gewerkt in de Cannerberg te Maastricht, waar het Navo Joint Operation Centre was gevestigd. Duidelijk is dat hij in zijn werk blootgesteld is aan asbest. Hij was tevens roker. In 2000 overleed hij aan de gevolgen van longkanker. Zijn nabestaanden vragen schadevergoeding omdat de asbestblootstelling een oorzaak zou zijn geweest van de longkanker. De rechtbank ondersteunt het verweer van het ministerie van Defensie dat er geen causaal verband is tussen de asbestblootstelling en de longkanker omdat de mate van blootstelling minder dan 25 vezeljaren is geweest. Volgens internationale opvattingen wordt er in gevallen van combinaties van roken en asbestblootstelling pas bij een mate van blootstelling van 25 vezeljaren aangenomen dat er een aanzienlijk verhoogd risico is op het krijgen van longkanker. Ook het beroep van de nabestaanden op aansprakelijkheid op grond van de omkeringsregel wordt door de rechter afgewezen omdat het causale verband tussen de blootstelling en de longkanker niet is aangetoond. Indien er wel sprake zou zijn geweest van een oorzakelijk verband, dan had het ministerie van Defensie, op grond van de omkeringsregel aansprakelijkheid alleen uit kunnen sluiten, als aannemelijk was gemaakt dat de longkanker ook zonder de blootstelling aan asbest zou zijn ontstaan. Bron: rechtspraak.nl, AU9747, Rechtbank Den Haag, datum uitspraak: 2 december 2005.

Het Britse Hooggerechtshof heeft in een uitspraak gesteld dat iedereen die vanaf 1971 gerookt heeft deels verantwoordelijk is voor zijn eigen gezondheid omdat toen iedereen kon weten dat roken schadelijk is. Deze uitspraak werd gedaan in een zaak van een weduwe van een asbestslachtoffer met asbestgerelateerde longkanker tegen het ministerie van Defensie. De compensatie voor het overlijden van haar man werd 20% lager vastgesteld omdat hij na 1971 was blijven roken. Bron: The Times, 17 december 2005.

Voormalig asbestproducent Eternit ging in cassatie tegen een vonnis van het gerechtshof Arnhem. Eternit had in 1971 asbestcementplaten geleverd aan een Drentse boer. Deze werden gebruikt voor de bouw van een schuur. De dochter werd daarbij blootgesteld aan asbest. Zij klopte de kleding van haar broers uit en veegde het erf aan waarop de platen waren verzaagd. In 2002 werd bij haar de diagnose longvlieskanker (mesothelioom) gesteld, waaraan zij inmiddels is overleden. De Hoge Raad bevestigt in dit arrest het oordeel van het hof dat Eternit in 1971 tekortgeschoten is in haar plicht het publiek te waarschuwen voor de toen al bekende gezondheidsrisico’s die aan de verwerking van asbest zijn verbonden. Al uit de Silicosewet van 1949 blijkt het gevaar van verspreiding van asbesthoudende stof bij het vervaardigen en het verzagen van asbestcementplaten. Eternit was in 1971 een internationaal opererend bedrijf en had in die periode kunnen weten dat onder deskundigen bekend was dat vrijkomend asbest mesothelioom zou kunnen veroorzaken. Hieraan voegde het hof nog toe dat de directeur van Eternit deze wetenschap al vóór 1971 feitelijk moet hebben gehad. Op het punt van verjaring vernietigt de Hoge Raad het vonnis van het hof. Het hof heeft namelijk ten onrechte niet meegewogen dat Eternit niet (meer) verzekerd is tegen dergelijke schadeclaims door asbestslachtoffers. Over dit onderdeel van de zaak moet het hof in Den Bosch zich nu buigen. Bron: rechtspraak.nl: LJN:AT8782, Hoge Raad, C04/182HR.

Begin november werd onderzoek gepresenteerd waarin het wetenschappelijk verband werd aangetoond tussen het grote aantal longvlieskankergevallen bij vrouwen in de omgeving van Goor en de aanwezigheid van het asbestafval in de Twentse bodem. Dit biedt grote juridische perspectieven, volgens advocaat en asbestdeskundige Bob Ruers. Weliswaar zijn er al landelijke regelingen voor smartengeld, maar die gelden niet voor slachtoffers die de ziekte hebben opgelopen door de asbestwegen of -erven. Met dit onderzoek verwacht Ruers juridisch een stuk sterker te staan. Hij is voor de rechtbank Almelo een nieuw proefproces begonnen, waarbij hij boer Jan Jansen uit Markelo bijstaat wiens vrouw Diny aan longvlieskanker bezweek. Bron: De Telegraaf, 11 november 2005.