Nieuwsarchief

De asbestsanering van de SS Rotterdam afgelopen jaar was het grootste asbestsaneringsproject uit de Nederlandse geschiedenis. Asbestverwijderaars draaiden in die periode 400.000 manuren. In die tijd verliet 4.500 ton met asbest besmet sloopafval het schip. De toegepaste adembeschermingstechniek wordt in ergonomisch opzicht als een grote stap vooruit gezien. De SS Rotterdam was ooit het boegbeeld van de Holland Amerika Lijn. Het krijgt nu aan de kade van de Rotterdamse haven de bestemming van multifunctioneel recreatiebedrijf. Bron: Labrijn, H.(2007). Ademhalingsbescherming met de langste adem. Arbo special, nr. 12, p. 12-14.

Een Amerikaans bedrijf heeft een technologie ontwikkeld die asbestafval, zowel gebonden als niet-gebonden, onschadelijk maakt: thermochemische conversie. Het asbest wordt verhit, waarna een chemisch product wordt toegevoegd dat ook in neusdruppels zit, genaamd borax. Tien minuten later zijn de asbestvezels verdwenen. Het eindproduct, glaskorrels, kan in de wegenbouw worden toegepast. Bron: Knack Magazine, 20 februari 2008.

De voormalige asbestfabriek Asbestona in Harderwijk gaat tegen de vlakte. Eind februari is de sloop begonnen van het 1,2 hectare grote complex. De fabriek sloot in 1983. De productie werd toen overgebracht naar Eternit in Goor. Vanaf eind maart worden 500 asbestwegen in Gelderland en Overijssel op kosten van de overheid gesaneerd. Die wegen liggen vooral in de omgeving van de voormalige asbestfabrieken van Goor en Harderwijk. Bron: ANP, 25 februari 2008, Trouw, 10 maart 2008.

De Arbeidsinspectie heeft de afgelopen jaren meer overtredingen van asbestregels aan het licht gebracht. Bij sloop van gebouwen en verwijdering van asbest zagen de inspecteurs in meer dan de helft van de gevallen tekortkomingen, blijkt uit de controles die in 2005 en 2006 zijn verricht. Eerder lag dit percentage op 40. Het ministerie van VROM constateerde dat gemeenten die hun sloopvergunning niet op orde hebben, meestal hun asbesttaken ook niet goed uitvoeren. Bouwverordeningen zijn niet actueel en sloopformulieren zijn niet aangepast aan de nieuwe asbestregelgeving. Bron: Ministerie SZW, persbericht 11 januari, 2008, ministerie van VROM, 31 januari 2008. Meer http://www.vrom.nl/

Gemeenten die hun sloopvergunning niet op orde hebben, voeren meestal hun asbesttaken ook niet goed uit. Dat blijkt uit een onderzoek van de VROM-Inspectie dat minister Cramer van Milieu aan de Tweede Kamer heeft gestuurd. Bouwverordeningen zijn niet actueel, sloopformulieren zijn niet aangepast aan de nieuwe asbestregelgeving. Bron: ministerie van VROM, 31 januari 2008. Meer http://www.vrom.nl/

De gemeente Amsterdam moet een boete van 100.000 euro betalen voor een aantal milieuovertredingen in 2001 en 2003. De gemeente pleegde de delicten op het zogeheten IKO/WTCW-gebied in Amsterdam-Oost. Bij de sloop van een boerderij op dat terrein in 2001 kwam asbest vrij. De hoofdstad gebruikte in 2003 vervuilde grond om het gebied plaatselijk op te hogen. De volksgezondheid is overigens niet in gevaar gekomen. Bron: ANP, 23 januari 2008.

De marechaussee op Schiphol heeft een man overmeesterd die dreigde asbest te verspreiden. De man droeg beschermende kleding en een mondkapje en had een zak met een zandachtige substantie bij zich. Een ‘arrestatiehond’ schakelde de man uit waarna hij is opgepakt. Onderzoek wees uit dat de man geen asbest bij zich had. Hij wilde aandacht vragen voor het asbestprobleem, dat volgens hem door de woningcorporaties en de politiek wordt genegeerd. Aanleiding was de vondst van asbest in zijn tuin in Buitenveldert. Bron: Trouw, 19 januari. Parool, 28 januari 2008.

Zowel longarts Sinninghe Damste als wetenschapscommentator Simon Rozendaal noemen de asbest-opruimactie in Vroomshoop zwaar overdreven. Er is, volgens de longarts, niets aan de hand als je eens een keer een asbestvezel inademt. “Het heeft geregend, het is nat, de deeltjes slaan neer en 99 procent van het asbest ben je zo kwijt via het riool.” Sinninghe Damste meent dat de asbestverharding op wegen ‘mateloos veel gevaarlijker is dan wat nu in Vroomshoop aan asbest is verspreid. Volgens Rozendaal “verwekken de meeste zogenaamd kankerverwekkende stoffen helemaal geen kanker. In potentie zijn ze weliswaar mutageen dan wel carcinogeen maar in werkelijkheid niet, bijvoorbeeld omdat de concentraties waaraan mensen worden blootgesteld, miniem zijn. En bij asbest worden allerlei vormen, gevaarlijk en ongevaarlijk, op een hoop gegooid”. Na de brand in Vroomshoop werden ogenblikkelijk drie scholen gesloten. Het autoverkeer werd omgeleid, als maanmannetjes verklede schoonmakers bezetten het dorp en de bevolking mocht zich niet op straat begeven. Bron: Tubantia/Twentsche Courant 17 januari 2008, Elsevier 19 januari 2008.

Het Russische schip de Nisjnevolsjkiy is begin januari na een periode van maanden uit de haven van Velsen vertrokken. In augustus 2007 werd de bemanning van boord gehaald vanwege ernstige gezondheidsgevaren. Op het schip was een zodanig hoog percentage niet-hechtgebonden asbest aangetroffen, dat de opvarenden direct van boord moesten. Het schip lag sinds half juni in de haven van Velsen-Noord. De eigenaar was niet in staat om de kosten voor geleverde olie en verzorging bemanning te voldoen. De bemanningsleden sloopten hierop delen van het schip om om via de verkoop van materialen aan inkomsten te komen. Zo kwam ook asbesthoudend materiaal vrij. Inmiddels is het schip verkocht en met behulp van een sleepboot terug naar Rusland versleept. Bron: Het Financieele Dagblad, 8 januari 2008.

Asbest in het milieu maakt ziek. Diverse recent verschenen publicaties maken dit duidelijk. Allereerst in ons eigen land. Sinninghe Damste et al., schrijven in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde van 3 november jl. dat de milieublootstelling aan asbest van de Eternit-fabriek in het gebied rondom Goor de belangrijkste verklaring was van de sterk verhoogde incidentie van pleuramesothelioom onder vrouwen in dit gebied. Een Frans onderzoek meldt dat 11 inwoners van de plaats Aulnay-sous Bois, ten noordoosten van Parijs, een asbestziekte gekregen hebben door asbestafval van een fabriek in die plaats. In Spanje hebben 48 omwonenden van de voormalige asbestfabriek Uralita in de Catalaanse plaats Cerdanyola het bedrijf aansprakelijk gesteld voor hun ziekte. Tot slot constateerden Italiaanse onderzoekers dat onder vrouwen van (ex-)werknemers en omwonenden van een voormalige Italiaanse asbestcementfabriek in Casale Monferrato (regio Piedmont) de ziekte mesothelioom vaker dan gemiddeld voorkomt. Bronnen: Ntvg, nr. 44, 3 november 2007 online gepubliceerd, Europees Vakbondsinstituut Hesa, 8 november 2007, Bron: El Pais, 25 november 2007. Ferrante, D. et al., (2007). Cancer mortality and incidence of mesothelioma in a cohort of wives of asbestos workers in Casale Monferrato, Italy. Environmental Health Perspectives, 115, nr. 10, oktober 07, p. 1401-05. Maule M. et al, (2007). Modeling mesothelioma risk associated with environmental asbestos exposure. Environmental Health Perspectives, 115, nr.10, p.1066-71. Meer http://www.ntvg.nl/ Meer hesa.etui-rehs.org/

Ferrante, D. et al., (2007). Cancer mortality and incidence of mesothelioma in a cohort of wives of asbestos workers in Casale Monferrato, Italy. Environmental Health Perspectives, 115, nr. 10, oktober 07, p. 1401-05.
ABSTRACT
BACKGROUND: Family members of asbestos workers are at increased risk of malignant mesothelioma (MM). Although the hazard is established, the magnitude of the risk is uncertain, and it is unclear whether risk is also increased for other cancers. Few cohort studies have been reported.
OBJECTIVE: The &quot.Eternit&quot. factory of Casale Monferrato (Italy), active from 1907 to 1986, was among the most important Italian plants producing asbestos-cement (AC) goods. In this article we present updated results on mortality and MM incidence in the wives of workers at the factory.
METHODS: We studied a cohort of 1,780 women, each married to an AC worker during his employment at the factory but not personally occupationally exposed to asbestos. Cohort membership was defined starting from the marital status of each worker, which was ascertained in 1988 from the Registrar’s Office in the town where workers lived. At the end of follow-up (April 2003), 67% of women were alive, 32.3% dead, and 0.7% lost to follow-up. Duration of exposure was computed from the husband’s period of employment. Latency was the interval from first exposure to the end of follow-up.
RESULTS: The standardized mortality ratio (SMR) for pleural cancer [21 observed vs. 1.2 expected. SMR = 18.00. 95% confidence interval (CI), 11.14-27.52] was significantly increased. Mortality for lung cancer was not increased (12 observed vs. 10.3 expected. SMR = 1.17. 95% CI, 0.60-2.04). Eleven incident cases of pleural MM were observed (standardized incidence ratio = 25.19. 95% CI, 12.57-45.07).
CONCLUSIONS: Household exposure, as experienced by these AC workers’ wives, increases risk for pleural MM but not for lung cancer.

Maule M. et al, (2007). Modeling mesothelioma risk associated with environmental asbestos exposure. Environmental Health Perspectives, 115, nr.10, p.1066-71.
ABSTRACT
BACKGROUND: Environmental asbestos pollution can cause malignant mesothelioma, but few studies have involved dose-response analyses with detailed information on occupational, domestic, and environmental exposures.
OBJECTIVES: In the present study, we examined the spatial variation of mesothelioma risk in an area with high levels of asbestos pollution from an industrial plant, adjusting for occupational and domestic exposures.
METHODS: This population-based case-control study included 103 incident cases of mesothelioma and 272 controls in 1987-1993 in the area around Casale Monferrato, Italy, where an important asbestos cement plant had been active for decades. Information collected included lifelong occupational and residential histories. Mesothelioma risk was estimated through logistic regression and a mixed additive-multiplicative model in which an additive scale was assumed for the risk associated with both residential distance from the plant and occupational exposures. The adjusted excess risk gradient by residential distance was modeled as an exponential decay with a threshold.
RESULTS: Residents at the location of the asbestos cement factory had a relative risk for mesothelioma of 10.5 [95% confidence interval (CI), 3.8-50.1), adjusted for occupational and domestic exposures. Risk decreased rapidly with increasing distance from the factory, but at 10-km the risk was still 60% of its value at the source. The relative risk for occupational exposure was 6.0 (95% CI, 2.9-13.0), but this increased to 27.5 (95% CI, 7.8-153.4) when adjusted for residential distance.
CONCLUSIONS: This study provides strong evidence that asbestos pollution from an industrial source greatly increases mesothelioma risk. Furthermore, relative risks from occupational exposure were underestimated and were markedly increased when adjusted for residential distance.