Nieuwsarchief

In twee zaken oordeelt de kantonrechter Middelburg dat voor doorbreking van verjaring een hogere mate van verwijtbaarheid mag worden verlangd dan in zaken die nog niet zijn verjaard. Beide zaken gingen over oud-werknemers van scheepswerf De Schelde die tot begin jaren 60 bij de werf hadden gewerkt en daar aan asbest zouden zijn blootgesteld waardoor zij respectievelijk in 2005 en 2007 mesothelioom hadden gekregen. Beide dienstverbanden zijn meer dan 30 jaar geleden geeindigd en daardoor verjaard. Bron: Rechtbank Middelburg: BW8716 d.d. 4 juni en BW9311 d.d. 18 juni 2012.

Als een koper van een woonpand een ouderdomsclausule ondertekent, dient hij vooraf de woning technisch te laten keuren, o.a. op asbest, aldus de Haarlemse rechter. Als dan toch blijkt dat een pand vol asbest zit, dan is het aan de koper om te bewijzen dat de verkoper wist dat er asbest in het pand zat. Bron: Haarlems Dagblad, 16 juni 2012.

De Inspectie SZW (voorheen Arbeidsinspectie) heeft een klusbedrijf in Tilburg een boete van 5000 euro opgelegd vanwege het illegaal verwijderen van asbest tijdens een verbouwing. Een inspecteur van de Inspectie trof voor het pand een container met asbesthoudend plaatmateriaal aan. Het klusbedrijf had geen certificaat om asbest te mogen verwijderen. De werkzaamheden zijn direct stilgelegd. De gemeente Tilburg heeft de container met asbesthoudend materiaal direct laten verwijderen. Rijksoverheid.nl, 18 juni 2012.

Het Yokohama District Gerechtshof oordeelt, in overeenstemming met de Japanse regering, dat Japanse bedrijven vanaf 1972 hadden moeten weten dat asbest gevaarlijk was. Deze kennis werd in 1972 door een internationale organisatie naar buiten gebracht. Bron: Jiji Press Ticker Service, 25 mei 2012.

De regering van de deelstaat New South West Australie heeft het advies van een juridische commissie afgewezen om het claimrecht van asbestslachtoffers naar hun nabestaanden uit te breiden. De regering kan het advies niet opvolgen omdat in 2006 met multinational James Hardie bij de oprichting van het asbestcompensatiefonds is afgesproken dat de reikwijdte van het claimrecht voor asbestslachtoffers niet via wetgeving uitgebreid gaat worden. De juridische commissie had geadviseerd nabestaanden dit recht te geven tot een jaar na het overlijden van het slachtoffer. Verder had de commissie aanbevolen het wettelijk precedent, bekend als het Strikwerda principe, af te schaffen. Het Strikwerda principe regelt dat smartegelduitkeringen aan slachtoffers zelf later van een eventuele vergoeding aan nabestaanden kan worden afgetrokken. Bron: Sydney Morning Herald, 12 mei 2012.

Gezien de nauwe samenhang tussen de TAS-regeling en de TNS-regeling (beide regelingen zijn complementair) moet in beide categorieen zaken dezelfde rechtsbescherming worden geboden. Dat is tot nu toe niet het geval omdat de rechtsgang in geval van bezwaarprocedures via verschillende instanties loopt. Inmiddels is een voorstel tot wijziging van de Algemene wet bestuursrecht en aanverwante wetten in behandeling (32 450, nr. 11), waarbij in artikel 15.50 van de Wet Milieubeheer de rechtsgang voor besluiten op grond van de TNS-regeling wordt aangepast aan de rechtsgang voor besluiten op grond van de TAS-regeling. Dit betekent dat de sectoren bestuursrecht van de rechtbanken in eerste aanleg bevoegd zijn en de Centrale Raad van Beroep in hoger beroep. Bron: rechtspraak.nl, 10 mei 2012, BW 5465.

Er komt in het Italiaanse Turijn een tweede asbestproces tegen de Zwitserse Eternitgroep op beschuldiging van vrijwillige doodslag, aldus coordinator Bruno Pesce van de Vereniging van Families van Slachtoffers van Asbest. Voormalig asbestverwerker Eternit wordt ervan beschuldigd in Zwitserland werkende Italiaanse arbeiders niet te hebben beschermd tegen de risico’s in verband met het werken met asbest. Op 13 februari zijn twee toplieden van Eternit veroordeeld tot 16 jaar cel voor de dood van ongeveer tweeduizend werknemers van Eternit in Italie. Bron: De Standaard Belgie, 1 mei 2012.

Een nieuwe wet gaat winnaars van een no-win, no-fee rechtzaak in het Verenigd Koninkrijk verplichten de succesbonus van hun advocaat te vergoeden. Dit kan oplopen tot 25% van de totale schadevergoeding. Tot nu toe werd deze bonus altijd door de verliezende partij betaald. Mensen met beroepsziekten zijn vooralsnog vrijgesteld van deze nieuwe wet. Bron: Press Association Mediapoint, 24 april 2012.

In hoger beroep bevestigt het hof Den Haag een uitspraak van de Haagse rechtbank uit maart 2010. De zaak betreft een tussen 1956 en 1968 aan asbest blootgestelde timmerman, die in 2007 aan mesothelioom overleed. De werkgevers bij wie de man met asbest had gewerkt, bestonden niet meer, de voormalig producent van asbestproducten (Eternit) echter wel. Het Hof oordeelt dat Eternit in de periode van 1956 tot 1968 feitelijk op de hoogte was van het gevaar van asbestose door blootstelling aan asbeststof en van het gevaar van het ontstaan van longkanker bij asbestose. Aangezien het hier om serieuze gevaren voor de gezondheid gaat, gold in de in het geding zijnde periode voor Eternit een verhoogde zorgvuldigheidsnorm met het oog op de belangen van diegenen die met asbest omgaan. In de voornoemde periode (van 1956 tot 1968) ging men er doorgaans van uit dat deze gevaren zich vooral voordeden bij intensieve blootstelling aan asbeststof. Eternit diende dan ook maatregelen te nemen om te voorkomen dat intensieve blootstelling aan asbeststof zou plaatsvinden. Het hof komt dan ook tot de conclusie dat Eternit aansprakelijk is omdat zij onzorgvuldig heeft gehandeld door asbestcementplaten aan de bouw te leveren zonder te waarschuwen dat een intensieve blootstelling aan asbeststof gevaar voor de gezondheid opleverde. Dit oordeel impliceert dat aan Eternit een verwijt kan worden gemaakt, zij het dat gezien het tijdsgewricht waarin de gebeurtenissen plaats vonden niet van een zwaar verwijt kan worden gesproken. Ten aanzien van het beroep op verjaring oordeelt het Hof, alle gezichtspunten afwegend, dat dit in het onderhavige geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Bron: Hof Den Haag, 3 april 2012, BW0093.

Een man met mesothelioom stelt tijdens zijn militaire dienst in 1963-64 regelmatig indirect aan asbest te zijn blootgesteld. Eenmaal per maand kwam de man in de garage van de kazerne om onderhouds- en reparatiewerkzaamheden te laten verrichten aan zijn vrachtwagen. In zijn directe nabijheid waren monteurs bezig met, onder meer, het vervangen van asbesthoudende remvoeringen. Door het schoonblazen en op maat maken van de asbesthoudende remvoeringen kwam asbeststof vrij. De rechtbank oordeelt dat de man niet voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat van daadwerkelijke blootstelling aan asbest sprake is geweest. Het gestelde berust uitsluitend op zijn eigen verklaring. De man is er niet in geslaagd op andere wijze, bijvoorbeeld door getuigenverklaringen en/of ander bewijsmateriaal, te onderbouwen dat zijn stellingen juist zijn. Verder oordeelt de rechter dat nu van blootstelling aan asbest geen sprake is geweest, toepassing van de omkeringsregel niet aan de orde kan zijn. Bron: Rechtbank Den Haag, 4 april 2012, BW1118.