Nieuwsarchief

In Italië is de Belgische baron Louis de Cartier de Marchienne op 92-jarige leeftijd overleden. Hij werd vorig jaar in Turijn veroordeeld tot 16 jaar cel voor de dood van 3.000 Italianen die overleden aan de gevolgen van asbest. Eternit had vier fabrieken in het noorden van Italië, maar nam geen voorzorgsmaatregelen om de arbeiders te beschermen. De Cartier de Marchienne werd, samen met zijn opvolger, de Zwitserse miljardair Stephan Schmidheiny, vervolgd voor het veroorzaken van een ramp. Vorig jaar werden ze veroordeeld tot een celstraf van 16 jaar. Door de gevolgen van asbest zijn in die regio in Italië 3.000 mensen overleden. De Cartier de Marchienne ging in beroep tegen die veroordeling, dat proces liep nog. Bron: deredactie.be, 22 mei 2013.

Het Turkse Nationale Instituut voor Volksgezondheid gaat campagne voeren in 437 dorpen en 30 steden om mensen bewust te maken van de gevaren van asbest en hen te beschermen tegen blootstelling. Naar schatting zijn op het Turkse platteland een miljoen mensen aan asbest blootgesteld. Het Asbestos Control Action Plan omvat eveneens onderzoek naar asbestvervuiling in plattelandsgemeenten en op vervuilde industrieterreinen. Bron: International Ban Asbestos Secretariaat, 22 april 2013.

Een Australisch overheidsrapport signaleert een gebrek aan coordinatie, voorlichting en vergunningen met betrekking tot het beheer van asbest in aboriginal-gemeenschappen. De bewoners zijn minder goed geinformeerd en zich daardoor minder bewust van de asbestrisico’s dan de gemiddelde inwoner van Australie. Bron: The Australian, 22 maart 2013.

Duitsland start in het najaar van 2013 met een High Resolution Computed Tomography (HRCT) screeningsprogramma voor mensen die met asbest hebben gewerkt en een hoog risico op longkanker hebben. Computertomografie is onderzoek waarbij met rontgenstralen zeer gedetailleerde dwarsdoorsnedes van het lichaam zichtbaar worden gemaakt op een beeldscherm. De Berufsgenossenschaften, vergelijkbaar met de vroegere Nederlandse bedrijfsverenigingen, coördineren dit programma. Bron: International Ban Asbestos Secretariaat, 27 februari 2013.

De Italiaanse overheid gaat 10 miljoen euro investeren in onderzoek naar asbestgerelateerde ziekten. Dit gebeurt in 2013 en 2014 ondanks een geplande bezuiniging van 1,6 miljard op de begroting van de algehele gezondheidszorg. Bron: International Ban Asbestos Secretariaat, 9 januari 2013.

De gemeente Utrecht gaat een eigen informatiepakket samenstellen over hoe te handelen als ergens asbest wordt aangetroffen. Informatie over de gezondheidsrisico’s van vrijkomende asbest is een rijkstaak, maar de gemeente is altijd verantwoordelijk bij een crisis. Na de gebeurtenissen in de ‘asbestwijk’ Kanaleneiland wil de gemeente zelf alvast de zaken op orde hebben. Bron: ANP, 10 december, RTV Utrecht, 21 december 2012.

De uitzending van KRO Brandpunt van zondag 2 december 2012 meldde hoe de angst voor asbest bestuurders verlamt en de maatschappij onnodig op hoge kosten jaagt. Angst en paniek bepalen de keuzes aldus de reportage. Staatssecretaris Mansveld (I&M) is het niet eens met dit beeld. Zij schrijft aan de Tweede Kamer dat de overheid voor asbest terecht strenge normen hanteert. Die zijn gebaseerd op een rapport van de Gezondheidsraad uit 2010. Niet in alle gevallen leidt de aanwezigheid van asbest echter tot blootstelling. Asbest dat goed zit ingesloten, kan niet tot blootstelling leiden. De regelgeving kent dan ook geen verplichting om in alle gevallen, uitsluitend op basis van de geconstateerde aanwezigheid van asbest, over te gaan tot bijvoorbeeld sluiting of ontruiming van het betreffende gebouw. De eigenaar van het gebouw en het bevoegd gezag dienen op basis van een lokaal uitgevoerde risico-inschatting gepaste maatregelen te nemen. Daar vindt dan ook de afweging plaats welke maatregelen proportioneel zijn. Bron: brandpunt.kro.nl, 2 december,
rijksoverheid.nl, 20 december 2012.

Laurie Kazan-Allen beschrijft in een artikel, aan de hand van een overzicht van rechtzaken hoe Britse vrouwen de laatste 100 jaar door asbest ziek zijn geworden. Eerst door de asbestindustrie, bijvoorbeeld als naaister in een asbest-textielfabriek. Anderen waren echtgenote of dochter van mannen die met asbest werkten. Zij kwamen via de werkkleding van de mannen met asbest in aanraking. Ze beschrijft verder een onderwijzeres en een vrouw die in de omgeving van een asbestfabriek woonde. Bron: International Ban Asbestos Secretariaat, juli 2012

Rigoureus was het ingrijpen van Utrecht bij de vondst van asbest in Kanaleneiland. Maar de bewoners kregen bijna niets te horen. Twee rapporten vinden grote tekortkomingen bij de aanpak van het asbestdrama op Kanaleneiland. In NRC en NRC Next commentaar op deze rapporten. Boodschap: weet wie wat moet doen en informeer de bewoners goed. Volgens Nationale ombudsman Brenninkmeijer slaat de overheid vaak de plank mis bij crisiscommunicatie. Veel overheden, zoals gemeenten, denken dat burgers geen enkel risico willen lopen en snel in paniek raken. Beide zijn niet waar, aldus de ombudsman, en hierdoor komt de overheid vaak met de verkeerde soort communicatie: er wordt te vaak over burgers gesproken in plaats van met burgers. Dat komt het vertrouwen in deze overheden niet ten goede. Bron: NRC, NRC Next 5 december, ANP, 7 december 2012.

Waarom lijkt de onrust bij bewoners van Kanaleneiland in Utrecht veel groter dan de onrust na de asbestvondst 3 weken daarvoor in Voorstenkamp (Nijmegen) en Kraaijenberg (Wijchen)? Dat in Utrecht de paniek toesloeg en in Nijmegen minder, heeft vooral te maken met een andere aanpak van GGD en woningcorporatie. Hoewel woningcorporatie Talis ook in Nijmegen de sanering snel ter hand nam – de eerste 19 woningen zijn al asbestvrij – werd anders dan in Utrecht niet halsoverkop besloten tot massale evacuatie. Een week of maand langer in schadelijke asbestvezels verblijven leidt volgens de GGD niet tot een groter gezondheidsrisico. Bij asbest gaat het altijd over de blootstelling over een periode van vele jaren. Die boodschap is in Nijmegen in buurtbrieven en informatieavonden helder gecommuniceerd. Bewoners hoeven alleen maar naar een hotel voor de paar dagen dat de sanering duurt. Wat de mindere paniek wellicht verklaart. Bron: De Gelderlander, 13 oktober 2012.