Epidemiologisch onderzoek laat zien dat chrysotiel (wit) asbest minder vaak pleura (longvlies) fibrose en pleuramesothelioom veroorzaakt dan amfibool asbest. Dier- en in vitro-onderzoek laten echter zien dat chrysotiel net zo’n ontstekend, giftig en kankerverwekkend potentieel heeft als amfibool asbest. Bron: Baur, X. e.a. (2012).
Onderzoekers van het Maastricht UMC hebben met de nieuwste onderzoekstechnieken in kaart gebracht welke genen worden gestimuleerd of uitgeschakeld na blootstelling van longcellen aan mijnstof of asbest. Dit onderzoek levert niet onmiddelijk winst op voor patienten met stoflongen zoals asbestose, maar het is wel een belangrijke stap op weg naar eventuele nieuwe medicijnen om de gevolgen van stoflongen te behandelen. Mensen met stoflongen hebben meestal verschillende ziektebeelden: vernauwing van de luchtwegen, longkanker en fibrosering (verstijving) van de longen. Uit het onderzoek is nu duidelijk geworden dat zelfs een eemalige blootstelling aan mijnstof of asbest alle drie de ziektebeelden triggert. Bron: Maastricht UMC, 4 september 2012
Er lijkt een verband te zijn tussen asbestblootstelling en kanker in de keel en mondholte. Dat concluderen Paget-Bailly e.a. op basis van een kwantitatieve literatuurstudie. Meer onderzoek is nodig om dit verband aan te tonen. Bron: Paget-Bailly, S. e.a. (2012).
De Dust Diseases Board van de Australische deelstaat New South Wales vergoedt, onder voorwaarden, bepaalde alternatieve behandelingen voor asbestgerelateerde ziekten. Het gaat o.a. om acupunctuur, massagetherapie, dieet-supplementen, traditionele Chinese medicijnen en homeopathie. Deze behandelingen hebben geen aanwijsbaar effect op de overlevingsduur, maar lijken de kwaliteit van leven iets te verbeteren. Bron: Oak, C. e.a. (2012).
Twee overzichtsstudies geven aan dat bloedtesten op markers als mesotheline of osteopontine nog onvoldoende betrouwbaar zijn om de diagnose mesothelioom in een vroeg stadium te kunnen stellen. Bron: Hollevoet, K. e.a. (2012), Pantazopoulos, I. e.a. (2012).
Onderzoek van de Universiteit van Penssylvania laat zien dat radicale pleurectomy, een longbesparende operatie, gevolgd door fotodynamische therapie, zorgde voor een hoger dan gemiddelde overlevingsduur bij 38 mesothelioompatienten. Fotodynamische therapie is een behandelvorm die gebruik maakt van zichtbaar licht en een stof die de cellen daarvoor zo gevoelig maakt dat ze afsterven. Bron: Friedberg, J.S. e.a. (2012).
Het Mick Knighton Mesothelioom Onderzoeksfonds heeft in samenwerking met de British Lung Foundation een mesothelioomtissuebank opgezet. Hierin worden monsters longweefsel van mesothelioompatienten opgeslagen zodat daarmee onderzoek naar de ziekte kan worden gedaan. Het fonds heeft hiervoor 300.000 pond beschikbaar gesteld. In Groot Brittannie overlijden jaarlijks momenteel meer dan 2000 mensen door maligne mesothelioom. Het jaarlijkse aantal zal, naar schatting pas in 2016 een piek bereiken. Bron: Evening Chronicle, 26 juni.
Blootstelling aan chrysotiel (wit) asbest kan longkanker veroorzaken bij Amerikaanse arbeiders die tussen 1940 en 1973 meer dan 30 dagen in de asbesttextielindustrie hebben gewerkt. Lange dunne chrysotielvezels zijn bovendien het gevaarlijkst. Bron: Loomis, D. e.a. (2012).
Van alle intensief aan asbest blootgestelde mensen krijgt 10-20% de ziekte mesothelioom. Bij ca. 20% van de mesothelioompatienten is asbestblootstelling niet als oorzaak aanwijsbaar. Een belangrijke andere bron is erioniet, een vezelachtig mineraal dat in de natuur in Turkije voorkomt. Verder zijn er studies die aanwijzingen geven dat koolstofnanobuisjes, een bepaalde soort bestraling en het poliovirus SV-40 oorzaken kunnen zijn. In hoeverre laatstgenoemde bronnen alleen mesotheliooom kunnen veroorzaken, is nog niet duidelijk. Waarschijnlijk is het SV40 virus een factor die het risico op mesothelioom verhoogt. Bron: Jasani, B & Gibbs, A. (2012).
De overlevingsduur van Nederlandse patienten met mesothelioom is nog steeds kort (mediaan 333 dagen) en sterk afhankelijk van de leeftijd van een patient, het type mesothelioom en het getroffen orgaan. Dat concluderen Van der Bij e.a. (2012) na analyse van dossiers van 1353 patienten die tussen 2005 en 2008 een aanvraag bij het IAS hebben gedaan. Een jaar na diagnose was 47% nog in leven, 20% na twee jaar en 15% na drie jaar. 91% van de patiënten was man. De helft van de patienten was 70 jaar of ouder bij diagnose. 78% van de patiënten was direct aan asbest blootgesteld, ongeveer de helft van alle patiënten langer dan 20 jaar. Bij een aanzienlijk deel duurde het na het eerste moment van asbestblootstelling lang voordat de ziekte zich openbaarde (mediaan 49 jaar). Een trend naar langere latentietijden kan in diverse landen, wegens verjaring, een negatief effect hebben de mogelijkheden tot verhaal bij aansprakelijke partijen.Dit onderzoek werd door het IAS gefinancierd via het Medisch Onderzoeksprogramma IAS. Bron: Bij, S. van der e.a. (2012
