Nieuwsarchief

Niet vast is komen te staan dat de eiser gedurende zijn dienstbetrekking bij de werkgever aan asbeststof is blootgesteld. Of het bedrijf aan haar zorgplicht heeft voldaan en of de vordering van de nabestaanden (gedeeltelijk) is verjaard behoeft derhalve geen behandeling. Het hoger beroep faalt.
Deze uitspraak van het Hof den Haag volgt op een verwijzing door de Hoge Raad bij arrest van 17 februari 2006 (AU6927). Het hof acht van belang dat de werkgever heeft gesteld dat zij geen gegevens heeft over het arbeidsverleden van de eiser bij haar rechtsvoorganger en de werkomstandigheden van destijds, en dat dit door de eiser en zijn nabestaanden onvoldoende is weersproken. Naar het oordeel van het hof kan het gebrek aan onderbouwing op dit punt de werkgever niet worden aangerekend, omdat het werkzaamheden en werkomstandigheden van (bij aanvang van de procedure in eerste aanleg) meer dan dertig jaren geleden betreft en er geen verplichting voor het bedrijf is (geweest) om gegevens als hier aan de orde, gedurende die lange periode te bewaren. Om die reden en in het licht van het sub 10 overwogene ziet het hof geen aanleiding de bewijslast om te draaien of een bewijsvermoeden te hanteren. Bron: Hof den Haag, 18 augustus 2009, BJ5651, arrest Hoge Raad, 17 februari 2006, AU6927.

Hoewel zes van de zeven gezichtspunten zich niet verzetten tegen de doorbreking van de verjaringstermijn, acht de Rotterdamse kantonrechter het niettemin wenselijk de kwestie van de verzekering (gezichtspunt f) verder uit te diepen. Het is immers niet zo dat er sprake is van een hierarchie in de “gezichtspuntencatalogus”.
Het feit dat de werkgever stelt dat er geen dekking is, betekent nog niet dat de verjaring niet doorbroken zou mogen worden. Eerst moet vastgesteld worden of en in hoeverre het in de periode 1958 – 1972 gebruikelijk was, of gaandeweg werd, dat werkgevers zich verzekerden tegen aansprakelijkheid voor bedrijfsongevallen en beroepsziekten. Bron: LJN: BJ4403,Sector kanton Rechtbank Rotterdam.

Karel Vinck, de Belgische oud-directeur van een Eternit fabriek op Sicilie is door het hof van beroep van Catanie vrijgesproken van de aanklacht dat hij als manager het personeel van de Eternit-fabriek op Sicilie onvoldoende tegen asbest zou hebben beschermd.
Dit omdat hij, volgens eigen zeggen, destijds, begin jaren 70, niet op de hoogte was van het gevaar dat asbest inhield. Een rechtbank had Vinck in eerste instantie tot drie jaar voorwaardelijk veroordeeld, wegens doodslag (het onvoldoende beschermen van het personeel tegen asbest). Maar het hof van beroep van het Siciliaanse Catania heeft Vinck nu vrijgesproken in de asbestzaak. Bron: De Standaard online, 8 augustus 2009.

Het gerechtshof van Turijn oordeelde op 15 juli j.l. dat er voldoende belastend bewijs is om een proces te beginnen tegen twee oud-directeuren van voormalig asbestproducent Eternit: de Belgische baron Louis de Cartier de Marchienne (88) en de Zwitserse industrieel Stephan Schmidheiny.
De twee bezaten en bestuurden in de jaren zeventig en tachtig vier Italiaanse fabrieken van het bedrijf Eternit, toen wereldleider in asbesthoudend materiaal. Ze worden beschuldigd van verantwoordelijkheid aan ongeveer 2000 aan asbest gelinkte doden en 800 kankergevallen, omdat ze hun arbeiders niet beschermden tegen de schadelijke gevolgen van asbest, hoewel ze die kenden. Het proces zal op 10 december 2009 van start gaan. Bron: Belgisch tijdschrift Knack, 22 juli 2009.

20 nabestaanden en 51 (oud)medewerkers van een scheepswerf uit Valencia krijgen na een schikking via de rechter een schadevergoeding wegens blootstelling aan asbest en de ziekte (asbestose, mesothelioom, longkanker) die daarvan het gevolg was.
De vergoedingen variëren van 110.000 en 150.000 euro voor de nog in leven zijnde slachtoffers en van 200.000 tot 250.000 voor nabestaanden van slachtoffers die aan de gevolgen van hun ziekte zijn overleden. Bron: El Pais, 29 juli 2009.

Rechters in Maastricht en Amsterdam hebben onlangs in twee afzonderlijke bodemprocedures schadevergoedingen toegewezen aan consumenten die ongeneeslijk ziek werden door asbestcontact.
Dochterbedrijf Nefalit van voormalig asbestproducent Eternit moet de nabestaanden van een vrouw uit Amsterdam en van een man uit Beek respectievelijk 48.717 en 43.167 euro betalen, oordeelden de rechters. Nefalit heeft volgens de rechter in Amsterdam onzorgvuldig gehandeld door in 1972 Nobrandaplaten op de markt te brengen zonder te waarschuwen voor de gezondheidsrisico’s. Als gevolg van de inademing van asbestvezels werden bij de man en vrouw ongeveer dertig jaar later mesothelioom (long- of buikvlieskanker) geconstateerd. Ze zijn er inmiddels beiden aan overleden. Nefalit beriep zich op verjaring, maar de rechter wees dat af. Bron: ANP, 30 juni 2009.

Het Amerikaanse hooggerechtshof is accoord met het voorbehoud dat Verzekeraar Travelers maakt met betrekking tot een schikking voor ca. 500 mln us-dollar in bepaalde asbestzaken. Dat voorbehoud houdt in dat geen nieuwe soortgelijke claims ingediend kunnen worden.
Het geldt voor claims die betrekking hebben op John Mansville Corp., een van s werelds grootste voormalige asbestproducenten. Bron: AP/The Washington Post, 18 juni 2009.

De rechtbank Rotterdam oordeelde op 29 april jl. dat Eternit tussen 1969 en 1994 onrechtmatig heeft gehandeld door de afnemers van haar producten niet, althans niet adequaat, te waarschuwen voor het gevaar verbonden aan het gebruik, het verwerken en bewerken van Eternit-producten, die wit asbest bevatten
Het causaal verband tussen het onrechtmatig handelen van Eternit en de door een aannemer geleden schade is voldoende komen vast te staan. De aannemer had tussen 1962 en 1994 regelmatig met asbesthoudende Eternit-producten gewerkt in is inmiddels aan de ziekte mesothelioom is overleden. Er is sprake van eigen schuld aan de zijde van de aannemer, nu deze als (kleine) zelfstandig ondernemer een eigen verantwoordelijkheid had om zich op de hoogte te stellen van de op zijn vakgebied belangrijke ontwikkelingen. De rechtbank komt tot het oordeel dat 20% van de schade voor eigen rekening van de aannemer dient te blijven. De hoogte van de immateriële schade wordt gesteld om 50.000 euro. Bron: Rechtspraak.nl: rechtbank Rotterdam, 29 april 2009, BI8604.

Wegens de aanwezigheid van asbest op de zolderverdieping verlaagt het Hof Arnhem de WOZ-waarde van een vrijstaande woning.
De zolder was op de waardepeildatum niet toegankelijk en niet geisoleerd. De eigenaar maakt volgens het hof voldoende aannemelijk dat, wil er sprake zijn van een bruikbaar zoldergedeelte, de zolder en mogelijk ook het dakbeschot een forse renovatie behoeven. Daarbij dient eerst het asbest verwijderd te worden. Bron: Hof Arnhem, 28 april 2009, BI4006.

De Centrale Raad van Beroep oordeelt in hoger beroep dat het ministerie van Defensie voor 12% aansprakelijk is voor de schade ten gevolge van longkanker bij een oud-medewerker. Vast staat dat betrokkene tabakproducten rookte.
Dit oordeel is gebaseerd op het arrest Karamus/ Nefalit van de Hoge Raad d.d. 31 maart 2006. In dat arrest oordeelde de Hoge Raad voor het eerst dat de rechter de werkgever tot vergoeding van de gehele schade van de werknemer mag veroordelen met vermindering van het aandeel dat aan het eigen toedoen van de werknemer valt toe te schrijven. Dit geldt als een schade zowel kan zijn veroorzaakt door nalatigheid van de werkgever als door eigen toedoen van de werknemer, het roken. De Defensie medewerker was tussen 1971 en 1977 als verbindingsmonteur voor het Joint Operation Centre (Cannerberg) te Maastricht in aanraking gekomen met asbest. In 2000 is longkanker bij hem geconstateerd. Op 1 juli 2002 overleed hij aan deze ziekte. Bron: CRvB, 9 april 2009, BI2805.