Nieuwsarchief

Twee varkenshouders in de omgeving van Zwolle hebben boetes gekregen wegens het illegaal en onzorgvuldig omgaan met asbest. De een kreeg 4500 euro boete voor het zonder vergunning slopen van een schuur waarin asbest was verwerkt. De ander kreeg 2000 euro boete voor het opzettelijk laten rondslingeren van asbestplaten en een onafgesloten zak met resten asbest. Tegen drie Bredanaars is procesverbaal opgemaakt wegens het rommelen met documenten om de sloop van 600 vierkante meter asbesthoudende platen van een stal legaal te laten lijken. Het slopen van een dergelijke hoeveelheid kost normaliter rond 6500 euro. Bron: De Stentor, 29 juni en 1 juli en BN De Stem, 3 juli 2010.

Naar aanleiding van het 10-jarig bestaan van het IAS bespreekt Ton Hartlief, hoogleraar privaatrecht, enkele lessen die getrokken kunnen worden uit het asbestdossier.
Hartlief stelt, onder andere, dat de werkwijze van het IAS niet op andere beroepsziekten kan worden toegepast; een cruciale factor bij asbest is zijns inziens namelijk dat we juridisch weten waar we aan toe zijn. Dat stadium is bij andere beroepsziekten (nog) niet in zicht. Hij zet vraagtekens bij de suggestie van Alexander Rinnooy Kan dat de asbestproblematiek veel minder ernstig zou zijn geworden indien deze benaderd was vanuit het voorzorgsbeginsel, zoals de SER onlangs bij nanotechnologie heeft geadviseerd. Inzetten op het voorzorgsbeginsel moet voorkomen dat overheid en bedrijfsleven achterover leunen of naar elkaar wijzen tot er voldoende zekerheid over mogelijke ongewenste effecten is. Bron: NJblog, 21 juni 2010, verschijnt als Vooraf in NJB 2010/24.

Hoewel bij een 76-jarige patient wel was gedacht aan mesothelioom, kon dit niet worden vastgesteld. Toen twee jaar later het vermoeden werd bevestigd, was het al te laat.
Tijdens de eerste chemokuur in november 2006 overleed de man, die jarenlang werkzaam was geweest in de bouw en daardoor in aanraking kwam met asbest. Zijn echtgenote verwijt de arts dat hij zijn diagnose heeft verzwegen, dat niet goed is gecommuniceerd met haar en haar man en dat er onwaarheden in het rapport staan. De huisarts zou hebben gezegd dat haar man al jaren maligne mesothelioom, ofwel longvlieskanker had. Al die tijd zou haar dit niet zijn verteld door de longarts. Volgens de arts kan hem tuchtrechtelijk niets worden verweten. De man kwam op 23 april 2004 onder controle van de longarts in verband met klachten over benauwdheid. “Ondanks dat we ons best hebben gedaan, hebben we al die tijd geen diagnose kunnen stellen. Dat is helaas de aard van de ziekte.” Diverse malen werd weefsel weggenomen bij de man en geconstateerd dat er afwijkingen waren, maar werd de oorzaak niet gevonden. In oktober 2006 werd het kwaadaardige weefsel uiteindelijk gevonden, maar toen was de ziekte al in een te ver gevorderd stadium en was genezing niet meer mogelijk. Het tuchtcollege doet op 20 juli uitspraak. Bron: De Stentor, 25 mei 2010.

Forbo Flooring BV, wereldwijd marktleider in vloerbedekking, is niet aansprakelijk voor de schade van consumenten die claimen kanker te hebben gekregen door het verwijderen van asbesthoudende vloerbedekking. Dit blijkt uit een uitspraak van de rechtbank Haarlem op 26 mei jl. in een procedure die een asbestslachtoffer had aangespannen tegen het concern. De vrouw stelde dat zij halverwege de jaren zeventig aan asbest was blootgesteld toen zij vloerbedekking uit haar huis verwijderde. Forbo heeft onrechtmatig tegen haar gehandeld door zonder waarschuwing asbesthoudende vloerbedekking te leveren.
De rechtbank stelt Forbo in het gelijk omdat in de jaren 70 algemeen aangenomen werd dat asbest alleen voor de beroepsbevolking gevaarlijk was. Dit betekent dat Forbo niet hoefde te waarschuwen voor het verwijderen van vloerbedekking. Bron: Het Financieele Dagblad, 28 mei 2010.

Voor het eerst oordeelt een Japanse rechter dat de overheid aansprakelijk is voor de gevolgen van asbestblootstelling bij oud-medewerkers van asbestfabrieken in het district Osaka.
De overheid verzuimde, volgens de rechter, ventilatoren verplicht te stellen toen in 1960 de wet tegen stoflongziekten (pneumoconiose) van kracht werd. Zelfs na 1972, toen de relatie met mesothelioom en longkanker duidelijk was, hoefden bedrijven nog geen afdoende maatregelen te nemen om werknemers tegen asbest te beschermen. Bron: The Daily Yomiuri, 21 mei 2010.

In een zaak tegen voormalig asbestverwerker Eternit oordeelt de rechtbank Almelo dat, als alle gezichtspunten in combinatie met elkaar worden bezien, het beroep op verjaring van de rechtsopvolger van de oud-werkgever naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid terecht is.
Het betreft de vordering van een vrouw met mesothelioom die in 1968 bij de verharding van het erf bij haar woning aan asbest is blootgesteld. Het erf werd verhard met asbestafval, afkomstig van Eternit. Dat afval werd destijds gratis aangeboden door Eternit. Inmiddels is zij aan de ziekte mesothelioom overleden. Gezichtspunten a, b en c dienen volgens de rechter in overwegende mate in het voordeel van Eternit te worden uitgelegd en die wegen zwaarder dan de overige gezichtspunten. In de eerste plaats heeft de vrouw zelf door haar overlijden geen baat meer bij een schadevergoeding. Slechts haar nabestaanden zouden hierbij baat hebben. Bovendien is er reeds een uitkering uit anderen hoofde verstrekt. Verder staat niet vast dat Eternit een ernstig verwijt kan worden gemaakt. Het bedrijf heeft inderdaad niet gewaarschuwd, maar mocht er redelijkerwijs wel vanuit gaan dat het asbestcementafval zou worden afgedekt, niet in de laatste plaats omdat asbestcementafval enorm stuift. Bron: rechtbank Almelo, 28 april 2010.

Drie voormalige bestuurders van de Italiaanse scheepswerf Fincantieri zijn veroordeeld tot gevangenisstraffen omdat ze hun personeel tot 1999 zonder bescherming aan asbest blootstelden.
37 arbeiders overleefden de blootstelling niet, 26 anderen werden ziek. De voormalige bestuurders van de scheepswerf in Sicilie moeten ook miljoenen euro schadevergoeding betalen, onder meer aan het nationaal verzekeringsinstituut voor werkongevallen. Het bedrijf Fincantieri bleef asbest gebruiken tot 1999, ondanks een verbod sinds 1996. Volgens het openbaar ministerie zijn de risico s van asbest bekend sinds de jaren vijftig. Desondanks vertikte Fincantieri het om de meest elementaire beschermingsmaatregelen te nemen. Bron: Belgische krant De Morgen, 26 april 2010.

Volgens juriste Yvonne Waterman is de Nederlandse wetgeving op het gebied van werkgeversaansprakelijkheid bij ongevallen en beroepsziekten verouderd.
Internationaal vergeleken is de rechtspraktijk in civiele claims in Nederland te traag. Dat geldt ook voor de behandelingsduur bij civiele claims voor beroepsziekten. Verder zijn de verjaringstermijnen in Nederland voor asbestslachtoffers volstrekt ontoereikend. Iedereen moet nog steeds binnen zes maanden na diagnose de zaak aankaarten. Dat is voor dodelijk zieke mensen erg kort. Bron: Safety, nr. 1, 2010.

In een zaak tegen voormalig asbestproducent Eternit oordeelt de rechtbank Roermond dat betrokkene de vordering tot schadevergoeding niet binnen een redelijke termijn heeft ingesteld.
In totaal zijn sinds het bekend worden met de (mogelijke) aansprakelijke partij meer dan twee jaar verstreken (sinds het bekend worden met de diagnose zelfs bijna drie jaar). De zaak betreft een man die stelde tussen 1973 en 1975 bij het verwijderen van asbestcementhoudende golfplaten van zijn garage en het dak van zijn woning aan asbest te zijn blootgesteld. In april 2006 werd bij hem de diagnose buikvlieskanker gesteld waaraan hij in januari 2008 overleed. De nabestaanden stelden dat voormalig asbestproducent Eternit onrechtmatig heeft gehandeld door destijds asbesthoudende platen in het verkeer te brengen en te laten zonder te waarschuwen voor de gezondheidsgevaren bij normaal gebruik van die platen. Al voor 1967 was Eternit bekend met de gevaren van asbest en had zij dus voor die gevaren moeten waarschuwen. Bron: Jure: rechtbank Roermond, 7 april 2010, NR. 92363/HA ZA 09-195.

Een 73-jarige Britse weduwe van een man die aan mesothelioom is overleden heeft een schadevergoeding van 1 miljoen pond afgewezen uit afkeer van de claimcultuur die in dit land is gegroeid.
De vrouw zei dat ze een hekel heeft aan een cultuur van letselschadezaken ronselende advocaten (ambulance chasing) die mensen vragen een claim in te dienen op basis van no cure no pay. De juridische kosten van deze zaken komen voor rekening van de belastingbetaler en kunnen tot honderden ponden oplopen. Momenteel wordt in het Verenigd Koninkrijk jaarlijks 10 miljard pond uitgekeerd als compensatie voor claims. Bron: The Express, 22 maart 2010.