Piet Kooitje (70), slachtoffer met ‘schildersziekte’ OPS

‘Ik heb in mijn werkzame leven van alles gedaan. Als 14 jarig jochie ben ik begonnen als wafelbakker en ik heb daarna veel in de bouw gewerkt. In verschillende periodes, korter of langer, en ook een tijd in Duitsland bij allerlei projecten. Dat was een mooie tijd, maar op een gegeven kreeg ik verkering met het meisje, waarmee ik overigens nu al vele jaren gelukkig ben getrouwd. Dan krijg je behoefte aan wat meer zekerheid en zo ben ik terecht gekomen bij een verffabriek, waar ik een vaste betrekking kreeg.

Vanaf 1975 ben ik daar 25 jaar in dienst geweest als verfmaker en later als meewerkend voorman. We maakten daar machinaal grote hoeveelheden verf, voor alle mogelijke toepassingen, zoals voor de industrie, offshorebedrijven en speciale verven voor hoogmasten. Al die tijd ben ik blootgesteld aan oplosmiddelen, zoals die zitten in terpentijn, xyleen, epoxyharsen en heel veel andere stoffen, waarvan ik de naam niet allemaal meer weet. Er was daar in de productiehal nauwelijks sprake van afzuiging en ventilatie en we hadden ook nagenoeg geen persoonlijke beschermingsmiddelen. Je moest het doen met een papieren mondkapje, terwijl mijn werkgever geweten moet hebben dat het werken met oplosmiddelen gevaarlijk was. Dat bleek later uit een vernietigend rapport van de Arbeidsinspectie over de werkomstandigheden daar.

Toen in 2000 mijn jubileum in zicht kwam, vroeg mijn werkgever of ik wat voelde voor een feestje.
Maar daar stond mijn hoofd helemaal niet naar op dat moment, want ik had toen al veel klachten zoals spierpijn, hoofdpijn en zelfs darmbloedingen. Ik werd steeds zieker en in de loop van dat jaar ben ik volledig afgekeurd. Dat feestje is er uiteindelijk ook helemaal niet gekomen. Toen niet veel later uit een scan bleek dat mijn hersens waren aangetast, is bij mij de diagnose OPS gesteld. Ik heb toen mijn werkgever met hulp van de vakbond aansprakelijk gesteld. Dezelfde werkgever, die mijn jubileum wilde vieren heeft toen alles uit de kast gehaald om mij dwars te zitten. Elf jaar heb ik geprocedeerd om schadevergoeding te krijgen, maar dat is uiteindelijk niet gelukt.

Daarom is het prachtig dat er vorig jaar een regeling voor slachtoffers met OPS is gekomen, niet alleen voor mij, maar voor iedereen met deze nare ziekte. Mensen die tot dan toe niks gekregen hebben. En dat het IAS ook kan bemiddelen in het verkrijgen van schadevergoeding, net als bij asbestslachtoffers, dat is een enorme stap vooruit. Want je hebt geen idee, hoe belastend het is om zelf een rechtszaak te moeten voeren. Het is mooi als je dat uit handen kunt geven en je niet alles meer zelf hoeft te doen.’