Alie Schepers, asbestslachtoffer met mesothelioom

Ik ben altijd erg actief geweest, vakanties, vriendinnen, nergens last van: ik huppelde door het leven eigenlijk. Op een gegeven moment tijdens het wandelen met vriendinnen voelde ik een pijnlijk gevoel bij mij zij. Gewoon vervelend dacht ik. Mijn fysiotherapeut adviseerde mij om foto’s te laten maken en dat heb ik gedaan. Toen bleek dat ik longkanker had. Vrijwel direct zei ik tegen de arts: ‘Dan weet ik wel waar het van komt’. Ik wist meteen wat ik had: ik had asbestkanker en dit werd later inderdaad door een pleurapunctie bevestigd. Dat ik ziek ben geworden van asbest verbaasde mij niet, omdat mijn vader precies hetzelfde had en aan asbestkanker is overleden.

Mijn vader werkte als isoleerder op een grote scheepswerf in Amsterdam, vanaf begin jaren vijftig tot ongeveer halverwege de jaren tachtig. Toentertijd wist mijn vader niets over de gevaren van asbest, maar werd wel continue blootgesteld op zijn werk. Mijn moeder waste zijn ketelpakken waar asbestvezels op zaten. Daarom zijn wij blootgesteld aan die rommel. Later werden de risico’s van asbest bekend, maar toen was het voor mijn vader – en ons gezin – al te laat.

Mijn oudste zus is ook overleden en hoewel het nooit officieel is uitgezocht; ik weet zeker dat zij ook aan asbestkanker is overleden. Ook mijn moeder en broer zijn beide overleden aan kanker, maar dit was zo lang geleden; toen werd er gewoon niet met dezelfde aandacht naar gekeken zoals ze bij mij doen. Het zou mij niets verbazen als zij allemaal, net als ik, ziek zijn geworden door asbest.

Ik vind het belangrijk dat er erkenning is voor de risico’s van asbest, omdat ik vind dat bedrijven die hierbij betrokken waren verantwoordelijkheid moeten nemen. Ze hebben geprobeerd werknemers lang dom te houden over de gezondheidsrisico’s van asbest. Het bedrijf waar mijn vader heeft gewerkt, wil helaas geen schuld erkennen vanwege volgens hen een gebrek aan bewijs. Ze willen een loonstrookje zien uit die tijd: wie bewaart nou als kind de loonstrookjes van haar vader? Dit vind ik vreselijk teleurstellend. Er is ons namelijk zo veel leed en onrecht aangedaan, maar ik kan die strijd niet meer opbrengen.

Gelukkig word ik goed behandeld door vriendelijke en betrokken artsen. Ik krijg nu chemotherapie waar ik wel best ziek van ben, maar het slaat gelukkig wel aan. Daarnaast is het fijn dat ik van het Instituut Asbestslachtoffers wel een eenmalige compensatie heb ontvangen. Het verbaasde me hoe snel het ging. Met het bedrag hoop ik binnenkort mijn kinderen mee te nemen op vakantie, misschien naar Spanje. Dat zijn nog mooie dingen om naar uit te kijken. Ik kan wel als een zoutzak in elkaar zakken, maar daar hebben we niks aan: ik blijf positief!