John Jeurissen, asbestslachtoffer met mesothelioom

Op 25 juni 2020 kreeg John Jeurissen uit Zwanenburg (NH) van de oncoloog in het Spaarne Ziekenhuis te horen dat hij mesothelioom had. Vanwege corona stond zijn vrouw bij de uitgang te wachten. ‘Wat ik zei toen ik buiten kwam? Kom schat, we gaan een visje halen. Het klinkt misschien gek, maar het nieuws raakt je nog niet. Je denkt alleen maar: hoe ga ik dit in hemelsnaam vertellen? Pas toen ik ’s avonds met een collega aan de telefoon zat en mijn vrouw asbest hoorde, viel bij haar het kwartje.’

Al in het ziekenhuis kreeg Jeurissen informatie over de tegemoetkoming voor asbestslachtoffers. Die is hem toegekend, want het lijdt geen twijfel dat de oorzaak ligt in het arbeidsverleden. ‘Voor een inmiddels failliete firma uit Haarlem werkte ik veel in de ketelhuizen van flatgebouwen. Daar stonden we te snijden in het asbestkoord van de oliebranders. Vanaf 1987 werkte ik op de nationale luchthaven. Ook daar werkte ik veel met asbest. We verwijderden met een plamuurmes de vastgekoekte pakkingen en het asbestkoord van afsluitingen. Daar stond je dan met je neus boven.’

De klachten openbaarden zich twee jaar geleden. Achter zijn longen moest vocht worden weggehaald. Er werd een stukje longweefsel op kweek gezet. ‘Zelfs toen heb ik er geen moment aan gedacht dat het asbest zou kunnen zijn. Het is ook best wrang als je erover nadenkt. Ik heb nooit gerookt en ben altijd sportief geweest. Ik liep hard voor KiKa en sponsorde collega’s voor de Alpe d’HuZes. Voor het Ronald McDonald Huis heb ik de Zuiderzeetour gefietst. En dan word je er ineens zelf door geraakt.’

Getouwtrek

Het IAS bemiddelt nu voor een hoger schadebedrag met de verzekeraar van zijn werkgever op de luchthaven. Makkelijk gaat dat niet, vertelt Jeurissen. ‘Het is een heel getouwtrek, zonder enige vorm van erkenning. Als ik het alleen had moeten doen, had ik het al lang opgegeven. Het IAS knokt daar voor en dat steunt me. Ik haal ook veel kracht uit de steun van mijn vrouw. Wat ik wil doen met het geld? Misschien is er een behandeling die niet helemaal wordt vergoed. En er staat nog een stukje hypotheek open. Een deel zou ik willen aflossen, want ik wil mijn vrouw en kinderen goed achterlaten.’

Nieuwe Kuip

Toch is Jeurissen van plan om de komende tijd nog volop van het leven te genieten. Een gezellig etentje, een midweekje weg. Hij is geen man om stil te zitten. ‘Dagelijks loop ik een rondje door het dorp. Mijn gewone fiets heb ik ingeruild voor een elektrische, zodat ik voldoende in beweging blijf. Ik heb altijd een positieve instelling gehad. Als Feyenoord-supporter denk ik: die nieuwe Kuip hoop ik nog mee te maken. Maar weet je, het is allemaal relatief. Bij ons in de straat woont een jongetje. Hij moet regelmatig naar het Kankercentrum in Utrecht. Voor elke behandeling krijgt hij een kraal. Zijn ketting is nu een paar meter lang. Ik wil mijn pensioen halen, zeventig worden. Hij is zes. Ja jongens, denk ik dan, wat zeur je nu eigenlijk?’