Peter Neid, weduwnaar van Els Neid, slachtoffer met Corona, asbest- en longkanker

Els en ik leerden elkaar kennen toen zij zeventien was en ik negentien. Na drie maanden gingen we al samenwonen en vijf jaar later zijn we getrouwd. We waren dus meer dan vijftig jaar bij elkaar en samen hebben we twee zoons gekregen, waarvan de jongste meervoudig gehandicapt is. Onze jongste zoon is altijd bij ons blijven wonen; ons huis is aangepast en we verzorgden en begeleiden Erwin zelf, dat vonden we fijn. Els en ik hebben in die jaren veel meegemaakt, maar zijn altijd samen sterk gebleven en leefden zoals wij dat fijn vonden. Wij legden ons altijd een doel op, ergens heel ver in de toekomst, iets dat eigenlijk niet haalbaar was. We probeerden altijd die droom te verwezenlijken. Over het algemeen lukte het ons om dat dan te bereiken. Het gaf soms wel wat stress, maar het gaf ons iets om voor te gaan.

We gingen de laatste jaren geregeld naar Spanje en zodoende waren wij ook vorig jaar daar weer enige tijd. In die periode kreeg Els last van haar rib. Els zei: ‘O, dat is een gekneusde rib, dat gaat wel over’. Dat ging het niet en de pijn werd steeds erger. Thuiskomen was in die periode niet zo makkelijk vanwege de uitbraak van het coronavirus. Toen we weer in Nederland waren, is Els naar de dokter gegaan voor haar klachten. Ze werd doorverwezen en na veel medische afspraken, foto’s en testen werd er longkanker en asbestkanker bij Els vastgesteld. Toen stortte onze wereld in elkaar. Els bleef echter sterk en moedig, ze was een ontzettende vechter.

Hoe Els aan asbestkanker is gekomen, dat weten we niet zeker. Zelf heb ik een tijdje als lasser op een scheepswerf gewerkt eind jaren zeventig. Ik weet dat daar toentertijd veel met asbest werd gewerkt, maar naar mijn weten ben ik zelf nooit direct met asbest in aanraking geweest. Els waste mijn werkkleding en wie weet wat daar voor rotzooi in heeft gezeten. Ook hebben we eens een reportage gezien op televisie over talkpoeder en make-up waar tot voor kort nog asbest in verwerkt zat. Hema en Johnson & Johnson werden daarin genoemd als verantwoordelijke bedrijven. Talkpoeder en asbest worden uit mijnen gehaald. Door niet zorgvuldig mijnen kan je talkpoeder krijgen die vervuild is met asbest. Toen Els een jong meisje was, wilde ze ook graag make-up dragen en kocht veel van allerlei soorten poedertjes, ook bij de Hema. Misschien heeft ze via die make-up wel iets binnengekregen. 

Wanneer Els erg ziek was, bleef ze positief en wilde ze doorgaan. Op een gegeven moment ging het na twee korte, maar zware bestralingen en het medicijn Dexamethason, een stuk beter met Els. De behandelingen sloegen bijzonder goed aan; op de röntgenfoto’s waren amper nog tumoren te zien. We zeiden: ‘Misschien, als het lukt, gaan we in 2023 weer naar Spanje; dat zetten we als stip op de horizon’. Dat was het nieuwe doel, een stiekeme fantasie van ons.

Helaas werd onze zoon besmet met COVID-19 op zijn dagbesteding waardoor ook Els besmet raakte met het Coronavirus. Door haar lichamelijke conditie had zij erg weinig weerstand en werd erg ziek.  Els is opgenomen op de COVID-afdeling en ook daar heeft ze weer gevochten voor haar leven. Uiteindelijk na 12 dagen knokken, heeft Els in overleg met de artsen op 22 mei besloten, dat ze niet meer verder wilde leven. Els is dus overleden aan Corona, met asbest- en longkanker.

Ik ben erg dankbaar dat we de laatste jaren veel genoten hebben van onze vakanties in Spanje en op onze vaste camping. Het is heel erg wennen zonder Els, maar als je achter de geraniums gaat zitten, dat hou je niet vol. Nu moeten wij net als Els vechters zijn! Erwin blijft voorlopig de eerste jaren bij mij wonen, later gaan we samen een mooie GVT-huis voor Erwin zoeken, liefst iets met een huiskamerproject, dat pas het best bij hem.