Nieuwsarchief

De Hoge Raad verwerpt het cassatieberoep tegen een arrest van het Hof Den Haag d.d. 9 december 2008. Dit beroep was ingesteld door de nabestaanden van een aan mesothelioom overleden oud-werknemer van scheepswerf Wilton Fijenoord. De man was van 1949 tot 1961 als carrouselbouwer in dienst geweest van de scheepswerf en daarbij aan asbest blootgesteld. Het Hof Den Haag oordeelde dat het beroep op verjaring van de scheepswerf in de omstandigheden van dit geval niet onaanvaardbaar was. De Hoge Raad weerlegt de door de nabestaanden aangevoerde klacht dat het hof geen aandacht heeft besteed aan aanvullende omstandigheden – en dan in het bijzonder de aard en de ernst van het letsel en de (veranderende) maatschappelijke kijk op de aanvaardbaarheid van een beroep op verjaring in gevallen als deze. Op grond hiervan concludeert de Raad dat het Hof het oordeel dat voor doorbreking van de verjaringstermijn in het onderhavige geval geen plaats is wel voldoende heeft gemotiveerd. Verder ziet de Raad in het oordeel van het Hof geen aanleiding te veronderstellen dat voor doorbreking van de verjaring sprake zou moeten zijn van opzet of grove schuld aan de zijde van de scheepswerf. Bron: Hoge Raad, 26 november 2011.

De Hoge Raad oordeelde onlangs dat de enkele aanwezigheid van (niet-hechtgebonden) asbest wel degelijk een gebrek kan opleveren, mits deze asbest een dermate ernstig risico oplevert dat de huurder op legitieme gronden mag verlangen daarvan verschoond te blijven. In dat geval kan de verhuurder gehouden worden om het asbest te saneren. Hiervan zal bij het veel riskantere niet-hechtgebonden asbest eerder sprake zijn dan bij hechtgebonden asbest, zodat verhuurders van panden waarin het aanwezige hechtgebonden asbest voldoende weggewerkt zit vooralsnog niet heel onrustig hoeven te worden van dit arrest van de Hoge Raad. De kans dat deze aanwezigheid als een gebrek wordt aangemerkt is immers relatief klein. Bron: Rechtennieuws. Nl, 16 november 2010: mr. Martine Goldsmid, Dirkzwager advocaten & notarissen. Hoge Raad, 3 september 2010

Een 55-jarige man heeft 250 euro boete gekregen omdat hij met een hoge drukspuit het rode asbesthoudende dak van zijn schuurtje afspoot, waarbij asbestafval in de tuin van zijn buren terechtkwam. Bron: Brabants Dagblad, 9 november 2010.

De rechtbank Rotterdam oordeelt de verzekeraar van scheepswerf RDM aansprakelijk in de zaak van de echtgenote van een aan mesothelioom overleden medewerker. De man was tussen 1952 en 1964 bij zijn werk als bankwerker voor de scheepswerf aan asbest blootgesteld. Volgens de rechtbank heeft de verzekeraar de gestelde asbestblootstelling onvoldoende gemotiveerd betwist.
RDM behoorde in de periode dat de man voor haar werkzaam was te weten, dat aan de blootstelling aan asbest(stof) bepaalde gezondheidsrisico’s waren verbonden en dat in ieder geval over de gevaren van asbestose en asbestose met longkanker consensus bestond. RDM had met het oog op die bekendheid veiligheidsmaatregelen moeten nemen ter voorkoming van de destijds wel bekende gevaren van deze ziekten. De verzekeraar heeft geen feiten en omstandigheden naar voren gebracht waaruit volgt dat de ziekte niet het gevolg is van een gebeurtenis waarvoor RDM aansprakelijk is. Het verweer dat de bankwerker zelf niet met asbest heeft gewerkt, geldt niet omdat de man wel in ruimten werkte waar isolatiewerkzaamheden met asbest werden uitgevoerd. Na afweging van alle gezichtspunten concludeert de rechter dat in dit uitzonderlijke geval van iemand die pas 44 jaar na beëindiging van het dienstverband geconfronteerd wordt met mesothelioom en alle gevolgen van dien, toepassing van de dertigjarige termijn van artikel 3:310 lid 2 BW naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Bron: rechtbank rotterdam, 29 september 2010.

Volgens dagblad Trouw krijgen opdrachtgevers en uitvoerders in de asbestbranche steeds meer juridische tegenwind. Drie uitspraken binnen een maand illustreren een hardere reactie op onzorgvuldige saneringen. Allereerst een uitspraak van de Hoge Raad op 3 september jl die tot gevolg heeft dat de aanwezigheid van asbest in een pand in het vervolg een gebrek is dat aan huurders of kopers gemeld moet worden. Op 6 oktober oordeelde de Centrale Raad van Beroep dat een sloper, na de ontdekking van asbest, terecht eerst Bouw- en Woningtoezicht alarmeerde en pas daarna zijn werkgever. Volgens de Arbowet mag een werknemer ‘bij ernstig gevaar voor de eigen veiligheid of die van anderen’ direct ‘passende maatregelen’ nemen, maar moet hij ook meteen de werkgever inlichten. De Nationale Ombudsman tikte half oktober de gemeente Nieuwegein op de vingers omdat deze een asbestsanering zonder vergunning niet had stilgelegd. Tot slot schrijft het nieuwe kabinet in haar regeeraccoord dat verdachten die voor de tweede keer voor hetzelfde feit worden veroordeeld, minimaal de helft krijgen van de maximale straf die voor dat vergrijp staat. Dat betekent dat een aannemer, of verantwoordelijke opdrachtgever als een corporatie of vastgoedbedrijf, bij herhaaldelijke slordigheden in de asbestsanering, er niet langer van afkomt met een gebruikelijk taakstraf, maar zes jaar cel krijgt. Bron: Trouw, 25 oktober 2010

Het Britse Hof van Beroep is niet duidelijk ten aanzien van het moment waarop een verzekeraar aansprakelijk is voor de ziekte van een asbestslachtoffer. Het Hooggerechtshof bepaalde in 2008 dat die aansprakelijkheid vanaf het eerste moment van asbestblootstelling geldt. Verzekeraars stellen dat aansprakelijkheid pas kan gelden vanaf het moment waarop de eerste symptomen vande ziekte zich openbaren. Het Hof van Beroep steunt, afhankelijk van de bewoording van de polis, in het ene geval het oordeel van het Hooggerechtshof en in het andere de verzekeraars. Dit creeert onzekerheid en verwarring onder alle betrokkenen. Bron: BBC News, oktober 2010.

Het Duitse Bundesgerichtshof oordeelt in een zaak dat de aanwezigheid van asbest bij de verkoop van een huis niet verzwegen mag worden, ook als de koper daar niet naar heeft geinformeerd. Bron: Allgemeine Zeitung, 30 september 2010.

Voormalig asbestverwerker Eternit wordt door nabestaanden aansprakelijk geacht voor de buikvlieskanker bij een vrouw die daaraan in 2006 overleed. De diagnose werd in 2000 bij haar gesteld. De oorzaak lag volgens de nabestaanden in het asbestafval van Eternit dat in de periode 1955 tot 1960 toegepast is als wegverhardingsmateriaal voor de verbindingsweg met de Rijssenseweg te Markelo. Zij had daar van 1987 tot 2003 gewoond. Volgens de rechtbank is niet met zekerheid vast te stellen dat die verharding in de jaren 1955-1960 met van Eternit afkomstig asbestafval heeft plaatsgevonden. Eternit wijst erop dat bij vrouwen optredend buikvlieskanker niet uitsluitend en zeker niet zonder meer asbestgerelateerd is en met name wordt gezien in het kader van hoge blootstelling (in de beroepssfeer) en dat de latentieperiode bij deze lage blootstellingsgraad onwaarschijnlijk kort is. De rechtbank erkent dat het causaal verband niet zonder meer gegeven is en daarvoor meer bewijslevering cq deskundigenonderzoek noodzakelijk zal zijn. De absolute verjaringstermijn van 30 jaar is verstreken omdat de verharding in de jaren 60 plaatsvond en de waarschuwingsverplichting van Eternit rond 1969 gold. De relatieve verjaringstermijn van 5 jaar is ook verstreken omdat de diagnose bij de vrouw al in 2000 is gesteld. Naar oordeel van de rechter is het slachtoffer op dat moment of kort daarna op de hoogte geweest met de daaruit vloeiende schade en het daarvoor aansprakelijke Eternit. Bron: rechtbank Almelo, 29 september 2010.

Een Spaanse rechter erkent tongkanker als beroepsziekte door asbestblootstelling. De zaak ging over een man die 32 jaar in een asbestcementfabriek had gewerkt en daarbij langdurig aan asbest was blootgesteld. In de wetenschappelijke literatuur komt de relatie met asbest niet voor. Bron: EFE Newswire, 9 september 2010.

Een vastgoedbedrijf moet 3000 euro boete, waarvan 1500 voorwaardelijk, betalen. Het bedrijf had zelf asbest verwijderd omdat het in de veronderstelling was dat dat mocht omdat het om minder dan 35 m2 ging. Het ging om 25 m2. Een particulier mag zelf, onder bepaalde voorwaarden, asbest verwijderen als het om minder dan 35 m2 gaat. Een bedrijf niet en moet daarvoor een asbestverwijderaar inschakelen. Bron: De Stentor, 13 september 2010.