Piet Bouwens (75), oud-elektromonteur met mesothelioom
In de zomer van 2022 krijgt Piet Bouwens van een chirurg in een Alkmaars ziekenhuis te horen dat hij nog slechts luttele maanden te leven heeft. ‘Koud op mijn dak, zo viel die opmerking’, zegt de oud-elektromonteur uit Zuid-Scharwoude. Hij is die dag in het ziekenhuis vanwege een tintelend gevoel in zijn rechterlong. Als twee puncties van zijn longvlies en longvocht geen uitsluitsel geven, moet operatief een biopt worden genomen. Aan het voorgesprek met de chirurg zal Bouwens altijd wel een wrang gevoel overhouden. ‘Door de longartsen in dat ziekenhuis ben ik prima geholpen, maar wat deze man zei klopte helemaal niet. En gelukkig maar.’
Op het moment dat het biopt wordt genomen, bestaat er alleen nog de verdenking mesothelioom. De diagnose wordt definitief gesteld door het mesothelioompanel, op basis van Bouwens’ werkverleden, de longscans en de asbesttumoren die erop te zien zijn. Als een verrassing komt de diagnose bepaald niet. Twintig jaar geleden heeft hij moeten getuigen in een zaak van een oud-collega met asbestkanker. Ook Bouwens zelf is tijdens zijn loopbaan veelvuldig aan asbest blootgesteld. Begin jaren zeventig wordt hij regelmatig naar een bouwgroothandel gestuurd, waar hij elektra aanlegt en storingen aan de zaagmachines verhelpt. ‘In het bedrijf werden grote hoeveelheden asbesthoudend materiaal verzaagd’, blikt hij terug. ‘Het is al ruim vijftig jaar geleden, maar ik weet nog dat ik de hoopjes asbestvezels onder de zaagbanken zag liggen.’
De normaal altijd levenslustige Bouwens zit na de diagnose een tijdje in zak en as. Nu heeft hij weer hoop. ‘Uit de controles bij het Antoni van Leeuwenhoek blijkt totaal geen verandering en totaal geen groei. Pas als de ziekte verergert, krijg ik immuuntherapie. Maar zo lang als de uitslagen goed zijn, blijft het bij monitoren. Er is tegen mij gezegd: je kan best ergens anders aan overlijden. Dat klinkt cru, maar in mijn geval is dat juist goed nieuws. In het AVL gaan ze toch wel heel anders met de patiënten om, ze zijn daar juist heel hoopvol.’ Bouwens moet binnenkort weer voor controle. ‘Een beetje spannend blijft het natuurlijk wel. We maken er altijd een leuk uitje van. Mijn vrouw en kinderen gaan mee en na afloop halen we Chinees. Ongeacht of de uitslagen goed blijven, gaan we daar mee door.’
Als Bouwens door een van de longartsen in Alkmaar op de regeling voor asbestslachtoffers wordt gewezen, meldt hij zich bij het IAS. Hij legt met hulp van zijn vrouw en kinderen een dossier aan, benadert oud-collega’s als getuigen en vindt op internet historische foto’s van de bouwgroothandel. Hij ontvangt de tegemoetkoming en het IAS start met goed gevolg de bemiddeling voor een schadevergoeding. ‘Dit hadden we allemaal zelf niet voor elkaar kunnen krijgen’, blikt hij tevreden terug. ‘Ik zie de toekomst hoopvol tegemoet, omdat het met de controles zo goed gaat. Maar weet je, het liefst had ik met het IAS nooit iets te maken gehad. Van alle dingen die je kunt hebben, is je gezondheid het allerbelangrijkst.’