Freek Mombarg (70), oud-timmerman met mesothelioom
‘Ik ben altijd een optimistisch mens geweest en dat blijf ik’, antwoordt Frederik Albert Mombarg op de vraag hoe hij de toekomst voor zich ziet. Hij wil niet bij de pakken neerzitten. ‘Op een stoel en uit het raam kijken? Dat is niets voor mij. Ik woon met mijn vrouw in een oude boerderij. Achter het huis heb ik een complete werkplaats waar ik zelf meubels maak. En we hebben een grote groentetuin. Er is altijd wat te doen.’
De oud-timmerman uit Markelo voelt zich naar eigen zeggen heel goed. Dit dankt hij grotendeels aan de behandeling in het Antoni van Leeuwenhoek. Hier loopt een proef met immuuntherapie bij 36 mensen met asbestkanker, onder wie Mombarg. ‘Elke drie weken krijg ik een kuur via een infuus en elke zes weken een CT-scan. Uit die scans blijkt dat de asbestkanker alleen maar kleiner is geworden en nu al een halfjaar stabiel is. Voor zover ik begrepen heb, gaat het met de meeste patiënten heel goed. De resultaten kunnen in de toekomst hopelijk ook andere mensen helpen.’
Mombarg weet sinds februari 2021 dat hij asbestkanker heeft. ‘Het was midden in de pandemie’, blikt hij terug. ‘Ik had wat minder longinhoud, het voelde niet echt lekker. Dus je hebt corona? Laat je testen, zei een van mijn zoons. Nee, zei ik, ik ga naar de huisarts. Die stuurde mij door naar het ziekenhuis, waar na onderzoek bleek dat het asbestkanker was. Tja, dan zit je de eerste weken echt in zak en as. Je denkt, hoe lang nog? Maar daarna heb je zoiets van: we moeten verder.’
Opmerkelijk is dat Mombarg juist lange tijd één van de bekende ‘maanmannetjes’ was die op hermetisch afgezette bouwplaatsen asbest verwijderen. Midden jaren tachtig was hij hiervoor op cursus gegaan. Maar vóór die tijd heeft hij helaas veelvuldig in de stofwolken gestaan. Veertig jaar lang werkte hij als timmerman en uitvoerder en kwam vaak in aanraking met asbesthoudend materiaal.
Na het ontvangen van de tegemoetkoming stelde het IAS hem de vraag of hij zijn oud-werkgever aansprakelijk wilde stellen. ‘Dat was in het begin heel moeilijk. Daar heb ik echt over getwijfeld. Ik heb al die jaren met veel plezier bij dezelfde aannemer gewerkt. Maar ja, ik ben nu eenmaal ziek geworden door het werk. Dat gaf de doorslag. En ik moet zeggen, het bedrijf heeft het heel netjes opgepakt. De verzekeraar heeft de betaling gedaan. Daarna zeiden mensen: ga leuke dingen doen, ga lekker op vakantie. Maar de omgeving van Markelo is al zo prachtig. Als ik het huis uit stap, dan héb ik vakantie. Het gaat heel goed met mij, dankzij de artsen en zeker ook dankzij het IAS. De mensen hebben echt hun best gedaan om het allemaal voor elkaar te krijgen.’