Jacoba Geerts (77), oud-kleuterleidster met mesothelioom

Toen Jacoba Geerts uit Deventer de diagnose mesothelioom kreeg, zonk de grond onder haar voeten weg. ‘Mijn man en ik waren helemaal van de kaart, kan ik wel zeggen. Vooral omdat ik behalve kortademigheid en wat vocht achter mijn longen helemaal geen klachten had. Ik voelde me goed, althans, tot dat moment. De oncoloog gaf me een halfjaar, hooguit een jaar. Van het ene op het andere moment ben je ziek. Daar heb ik best een paar slapeloze nachten om gehad. Zo van: oeh, wat nu?’

Voor Geerts kwam het ongeluk niet alleen. Tijdens een onderzoek werd bij haar ook borstkanker en schildklierkanker ontdekt. ‘Ik kan een speciale immuuntherapie ondergaan zodra ik klachten krijg, maar verder doen ze niets. Vanwege de asbestkanker zijn de vooruitzichten zodanig slecht, dat meer behandelingen alleen maar onnodig belastend zijn. Zelfs voor een staaroperatie werd me de vraag gesteld of ik het eigenlijk wel wilde.’

Geerts heeft altijd als kleuterleidster gewerkt. Haar vader werkte als constructiebankwerker bij een grote scheepswerf in Vlissingen. Er is een jaarboek waar zijn naam in staat. Ook is er een foto van haar vader in overall. ‘In precies diezelfde werkkleding kwam hij altijd thuis. Ik hielp mijn moeder zoveel mogelijk omdat ze erg ziekelijk was. Ook met de was, die we in die tijd nog gewoon met de hand deden.’

Het is aannemelijk dat tijdens het wassen van de kleding asbestvezels zijn opgedwarreld, maar dat hoeft niet. De werf lag vlak bij de middelbare school. Zoals zoveel leerlingen bracht ze de pauzes in de buitenlucht door. ‘Op internet heb ik gevonden dat in Vlissingen relatief veel asbestkanker voorkomt, ook bij mensen die niet met asbest hebben gewerkt. In hoeverre mijn vader het heeft meegenomen of het in de lucht zat, zullen we wel nooit weten.’

Na de diagnose vulde ze het formulier in voor het IAS. ‘Maar het interesseerde me niet echt. Het was zo heftig. Er kwam zoveel informatie op ons af. Uiteindelijk heb ik het toch maar opgestuurd.’ Achteraf is ze daar blij mee. De oud-werkgever heeft de aansprakelijkheid erkend en de schade zal snel worden vergoed. ‘Daar had ik écht niet op gerekend. Dat heeft het IAS dus uitstekend gedaan. Toch had ik het geld liever niet gehad, maar was ik gezond gebleven. Ik ben op een leeftijd dat je niet zoveel wensen meer hebt.’

Eén wens gaat wel in vervulling. Samen met haar man verhuist ze naar Noord-Brabant, om dichter bij haar zoon en kleinkinderen te zijn. ‘Ik hoop dat we ook nog vaak naar Zwitserland kunnen, waar mijn andere zoon en kleinkinderen wonen. En wat ik nog meer wil doen? Ik zou nog eens een ballonvaart willen maken. Ook dat lijkt me heel mooi.’