Nieuwsarchief

Scanning Elektronen Microscopy (SEM) is een microscopische techniek waarmee asbestvezels in longweefsel kunnen worden geteld en geanalyseerd. Victor Roggli deed dit bij 396 mesothelioompatiënten (longvlies-/buikvlieskanker) waaronder 28 mensen met buikvlieskanker (peritoneum mesothelioom) en 48 vrouwen. De hoogste vezelconcentraties werden gevonden bij de patiënten die ook asbestose hadden (stoflongen door asbest). Een hoger dan gemiddelde abestvezelconcentratie werd gevonden bij 87% van de mensen met longvlieskanker en 75% van de mensen met buikvlieskanker. De patiënten met buikvlieskanker door asbest hadden in het algemeen een hogere vezelconcentratie dan de groep met longvlieskanker. 60% Van de vrouwen met mesothelioom had een verhoogde asbestvezelconcentratie. Het merendeel van hen was als huisgenoot van een asbestwerker blootgesteld. Roggli zag vooral amfiboolasbestvezels (crocidoliet of amosiet), het type vezel dat in het longvlies kan doordringen. Bron: Roggli VL (2006). The role of analytical SEM in the determination of causation in malignant mesothelioma. Ultrastructural Pathology 30, 31-35.
Roggli VL (2006). The role of analytical SEM in the determination of causation in malignant mesothelioma. Ultrastructural Pathology 30, 31-35.

Abstract

The causative relationship between asbestos exposure and mesothelioma is firmly established. Some information in this regard comes from analysis of the fiber content of lung tissue by means of analytical electron microscopy. The author has had the opportunity to study the lung asbestos content of 396 cases of mesothelioma, including 28 peritoneal cases, by means of analytical scanning electron microscopy. The highest fiber levels occurred in patients who also had asbestosis, which was found in 12% of pleural and 43% of peritoneal cases. Elevated tissue asbestos content was identified in 87% of pleural and 75% of peritoneal cases. Peritoneal cases that are asbestos related have on average a higher lung fiber burden than pleural cases. Mesotheliomas in women have elevated tissue asbestos content in about 60% of cases, and many of these had a history of exposure as a household contact of an asbestos worker. The main fiber type identified in our series was amphibole, predominantly amosite. These fibers have been demonstrated to reach the target tissue, the pleura.

In Sydney (New South Wales) zal een onderzoeksinstituut opgericht worden voor de strijd tegen asbestziekten die jaarlijks bij 350 mensen in dit deel van Australië vastgesteld worden. Het “Asbestos Diseases Research Institute” zal klinisch onderzoek doen naar meer effectieve behandeling en vroegere ontdekking van asbestziekten. Het instituut zal hierin samenwerken met de Australische “Dust Diseases Board”. Bron: The Daily Telegraph, 22 maart 2006.

Scherpereel en collega’s onderzochten de niveaus van het eiwit soluble mesothelin-related protein (SMRP) in het bloedplasma (serum) en in het pleuraal vocht (vocht uit het longvlies) van 74 mensen met (maligne) mesothelioom (longvlies-/buikvlieskanker), 35 mensen met uitzaaiingen van andere tumoren in het longvlies en 28 mensen met goedaardige afwijkingen door asbestblootstelling. Het gemiddelde SMRP-niveau was bij de mesothelioompatiënten hoger dan bij de andere groepen, zowel in het bloedplasma als in het pleuraal vocht. De onderzoekers concluderen dat SMRP een veelbelovende merker voor de diagnose van mesothelioom zou kunnen worden. Het SMRP-niveau in het pleuraal vocht liet de grootste verschillen zien tussen de groep mesothelioompatiënten en de groep met uitzaaiingen van andere tumoren. Bron: Scherpereel, A. et al. (2006). Soluble mesothelin-related protein in the diagnosis of malignant pleural mesothelioma. Amercan Thoracic Society: Am J Respir Crit Care Medicine, Feb 2.
Scherpereel A, Grigoriu BD, Conti M, Gey T, Gregoire M, Copin MC, Devos P, Chahine B, Porte H, Lassalle P. (2006). Soluble Mesothelin-related Protein in the Diagnosis of Malignant Pleural Mesothelioma. American Thoracic Society. Am J Respir Crit Care Medicine, Feb 2

Background: Diagnosis of malignant pleural mesothelioma is a challenging issue. Potential markers in mesothelioma diagnosis include soluble mesothelin-related peptides (SMRP) and osteopontin but no subsequent validation have been published yet.

Methods: We prospectively evaluated SMRP in serum and pleural effusion from patients with mesothelioma (n=74), pleural metastasis of carcinomas (n=35), or benign pleural lesions associated with asbestos exposure (n=28), recruited when first suspected for mesothelioma.

Findings: Mean serum SMRP level was higher in mesothelioma (2.05 +/- 2.57 nM/l – median +/- interquartile range) than in metastasis (1.02 +/- 1.79 nM/l) or benign lesions (0.55 +/- 0.59 nM/l) patients. The area under the receiver operating characteristic curve (AUC) for serum SMRP was 0.872 for differentiating mesothelioma and benign lesions. cut-off= 0.93 nM/l (Sensitivity= 80%, Specificity= 82.6%). The AUC for serum SMRP differentiating metastasis and mesothelioma was 0.693. cut-off= 1.85 nM/l (Sensitivity = 58.3%. Specificity = 73.3%). SMRP values in pleural fluid were higher than in serum in all groups (mesothelioma: 46.1 +/- 83.2 nM/l. benign lesions: 6.4 +/- 11.1 nM/l. metastasis: 6.36 +/- 21.73 nM/l). The AUC for pleural SMRP differentiating benign lesions and mesothelioma was 0.831. cut-off= 10.4 nM/l (Sensitivity = 76.7%, Specificity = 76.2%). The AUC for pleural SMRP differentiating metastasis and mesothelioma was 0.793.

Interpretation: We show that SMRP may be a promising marker for mesothelioma diagnosis when measured either in serum or pleural fluid. The diagnostic value of SMRP was similar in both types of samples, but pleural fluid SMRP may better discriminate mesothelioma from pleural metastasis.

Professor Hillary Calvert ontwikkelde aan de universiteit van Newcastle de chemotherapeutische behandeling met het medicijn Alimta. Tot nu toe werkt het voor een bepaalde groep mesothelioompatiënten levensverlengend met enkele maanden. Calvert denkt dat dit effect verbeterd kan worden. Er is een kleine groep patiënten die met Alimta behandeld is en vijf jaar na diagnose nog steeds in leven. Deze groep wordt nu nader onderzocht. Calvert denkt dat deze mensen het zo goed doen door de samenstelling van hun genen en de manier waarop Alimta op hun genen inwerkt. Het medicijn Alimta voorkomt dat tumorcellen zich reproduceren. Sommige tumorcellen kunnen dit proces omzeilen door op gezonde omliggende cellen in te werken. Bij de mensen die langer dan vijf jaar leven lukt die proces niet. Bron: Mesotheliomaweb.org, 3 maart 2006. Meer http://www.mesotheliomaweb.org/alimta-scientist.htm

Mensen die in het Verenigd Koninkrijk met asbest werken of hebben gewerkt, moeten, volgens de Britse Asbestregulering, elke 2 jaar medisch gecontroleerd worden. Rokers krijgen dan het advies om te stoppen, omdat asbest en roken samen een verhoogd risico op longkanker geven. Johnson en collega’s analyseerden dossiers van 170 mensen die in de periode van 1986 tot 2004 een eerste medische controle hadden gehad. Daaronder waren 109 rokers (64%) die allen het advies hadden gekregen om te stoppen. 34 Rokers kwamen twee jaar later terug voor een volgende controle. Van hen waren slechts 3 mensen met roken gestopt (9%). Er zijn, volgens de onderzoekers, daarom meer maatregelen nodig om ervoor te zorgen dat risicogroepen stoppen met roken. Bron: Johnson, A. et. al. (2006). Effectiveness of smoking cessation advice for asbestos workers. Occupational Medicine 56, 59-60.
Bron: Johnson, A., Farrow, P & Jenkins, R., (2006). Effectiveness of smoking cessation advice for asbestos workers. Occupational Medicine 56, 59-60.

Aim. To assess effectiveness of smoking cessation advice to asbestos workers at statutory medical examinations.

Methods. Workers are required to be examined every 2 years while continuing potential exposure to asbestos, including cessation advice if smokers. Records of 170 workers seen between 1986 and 2004 in Kent and Canterbury Hospital were reviewed. Respiratory symptoms, signs, lung function, radiological findings and smoking status were analysed.

Results. At initial visit 109 (64%) were smokers. Thirty-four of these attended twice. Despite verbal advice, including emphasis on respiratory abnormalities detected in 62%, only three (9%) had ceased smoking by self-reporting at the second visit.

Conclusion. Despite appropriate counselling regarding the potential risks of asbestos exposure and smoking, the cessation rate among asbestos workers was disappointingly low. Further measures to encourage asbestos workers to enter smoking cessation programmes should be considered.

Bij mannen met longvlieskanker is asbestblootstelling in ongeveer 80% van de gevallen de aanwijsbare oorzaak. Bij buikvlieskanker is die relatie veel minder duidelijk: in slechts 33% van de gevallen is asbest de duidelijke oorzaak, meestal is er dan sprake van intensieve, langdurige blootstelling. Er zijn ook gevallen van buikvlieskanker geconstateerd als gevolg van bestralingstherapie, blootstelling aan mica, herhaalde buikvliesontsteking en toediening van thorium ioxide. Picklesimer en collega’s vonden in dit onderzoek onder een broer en een zus met buikvlieskanker aanwijzingen voor erfelijke aanleg. de twee zijn niet aantoonbaar aan asbest blootgesteld en komen uit een familie waarin kanker in verschillende vormen relatief vaak voorkomt. Bron: Picklesimera, A, H. et all. (2005). Case report: Malignant peritoneal mesothelioma in two siblings. Gynecologic Oncology: artikel in druk.
Amy H. Picklesimera, Vanna Zanagnolob, Theodore H. Niemannc,Lynne A. Eatonb, Larry J. Copelandb, (2005). Case report: Malignant peritoneal mesothelioma in two siblings. Gynecologic Oncology: artikel in druk.

Background. Mesothelioma is a rare tumor, linked with occupational asbestos exposure. This association has been used to explain clustering of cases within families. Newer evidence, however, supports a possible genetic predisposition for this tumor.

Case. Our patient’s brother was diagnosed with advanced stage malignant peritoneal mesothelioma in August 1995 at age of 42, he underwent tumor-reductive surgery followed by chemotherapy. He underwent a repeat cytoreductive surgery in September 1996 and further chemotherapy. He died of disease in December 1996. Our patient underwent cytoreductive surgery in May 1999 at age of 49 for advanced stage malignant peritoneal mesothelioma with suboptimal debulking. She received multiple chemotherapy regimens, including most recently experimental targeted agents, for slow progressing disease. She is presently alive with clinical disease 6 years from diagnosis.

Conclusion. This is the first report of two siblings of different gender with malignant peritoneal mesothelioma and only average environmental asbestos exposure. It is highly likely that the family described in this case report has some form of inherited susceptibility to malignancy cancer gene, HLA type, or tumor suppressor gene mutation.

Osteopontine is een eiwit dat in een significant hoger gehalte in het bloedplasma voorkomt bij een aantal vormen van kanker. Pass en collega’s onderzochten of dit bij longvlieskanker (pleuraal mesothelioom) ook zo is. Bloedplasma-monsters van drie groepen werden vergeleken: een groep van 69 personen met een niet kwaadaardige asbestgerelateerde aandoening, 45 rokers of ex-rokers bij wie geen asbestblootstelling is geconstateerd, en 76 personen met longvlieskanker (pleuraal mesothelioom). Bij de groep met longvlieskanker werden significant hogere osteopontine-niveaus in het bloedplasma gevonden dan bij de aan asbest blootgestelde groep zonder kanker. Een osteopontine bloedplasmatest zou volgens Pass daarom als instrument gebruikt kunnen worden voor de vroege ontdekking van pleuraal mesothelioom. De vraag is echter hoe zinvol vroeg-screening zou zijn, omdat de ziekte (nog) niet te genezen is. Volgens Pass is het echter wel zo dat bij ontdekking in een vroeg stadium de overlevingskans meer dan 5 jaar is als de tumor operatief geheel verwijderd kan worden. Momenteel wordt bij slechts 5% van de patiënten de ziekte in zo’n vroeg stadium ontdekt. Bron: Pass HI, et al. (2005). Asbestos exposure, pleural mesothelioma, and serum osteopontin levels. N Engl J Med. 2005 Oct 13.353(15):1564-73.

In een commentaar op dit onderzoek relativeert Cullen de conclusies van Pass over het gebruik van de osteopontine-test bij vroeg-screening van mesothelioom. Eerst moeten de resultaten afgewacht van het onderzoek naar deze test bij andere asbestgerelateerde afwijkingen, zoals bijvoorbeeld asbestgerelateerde longkanker. Ook vermeldt hij dat de door Pass vermelde risicopercentages op mesothelioom gebaseerd zijn op intensieve blootstelling aan het meest gevaarlijke blauwe asbest (crocidoliet). Deze percentages liggen lager voor wit asbest (chrysotiel) dat veel meer werd gebruikt. Tot slot twijfelt hij aan de vermelde overlevingskans van 5 jaar bij diagnose in een vroeg stadium en algehele verwijdering van de tumor. De onderzoeksresultaten hierover zijn niet eenduidig. Bron: Cullen, mr. (2005). Comment: serum osteopontin levels – is it time to screen asbestos-exposed workers for pleural mesothelioma? N Engl J Med. Oct 13.353(15):1617-8.

Pass HI, Lott D, Lonardo F, Harbut M, Liu Z , Tang N, Carbone M, Webb C, Wali A. Asbestos exposure, pleural mesothelioma, and serum osteopontin levels. N Engl J Med. 2005 Oct 13.353(15):1564-73.

BACKGROUND: We investigated the presence of osteopontin in pleural mesothelioma and determined serum osteopontin levels in three populations: subjects without cancer who were exposed to asbestos, subjects without cancer who were not exposed to asbestos, and patients with pleural mesothelioma who were exposed to asbestos.

METHODS: A group of 69 subjects with asbestos-related nonmalignant pulmonary disease were compared with 45 subjects without exposure to asbestos and 76 patients with surgically staged pleural mesothelioma. Tumor tissue was examined for osteopontin by immunohistochemical analysis, and serum osteopontin levels were measured by an enzyme-linked immunosorbent assay.

RESULTS: There were no significant differences in mean (+/-SE) serum osteopontin levels between age-matched subjects with exposure to asbestos and subjects without exposure to asbestos (30+/-3 ng per milliliter and 20+/-4 ng per milliliter, respectively. P=0.06). In the group with exposure to asbestos, elevated serum osteopontin levels were associated with pulmonary plaques and fibrosis (56+/-13 ng per milliliter) but not with normal radiographic findings (21+/-5 ng per milliliter), plaques alone (23+/-3 ng per milliliter), or fibrosis alone (32+/-7 ng per milliliter) (P=0.004). Serum osteopontin levels were significantly higher in the group with pleural mesothelioma than in the group with exposure to asbestos (133+/-10 ng per milliliter vs. 30+/-3 ng per milliliter, P<0.001). Immunohistochemical analysis revealed osteopontin staining of the tumor cells in 36 of 38 samples of pleural mesothelioma. An analysis of serum osteopontin levels comparing the receiver-operating-characteristic curve in the group exposed to asbestos with that of the group with mesothelioma had a sensitivity of 77.6 percent and a specificity of 85.5 percent at a cutoff value of 48.3 ng of osteopontin per milliliter. Subgroup analysis comparing patients with stage I mesothelioma with subjects with exposure to asbestos revealed a sensitivity of 84.6 percent and a specificity of 88.4 percent at a cutoff value of 62.4 ng of osteopontin per milliliter. CONCLUSIONS: Serum osteopontin levels can be used to distinguish persons with exposure to asbestos who do not have cancer from those with exposure to asbestos who have pleural mesothelioma.

Reid en collega’s onderzochten of bij mensen die door blootstelling aan blauwe asbest (crocidoliet) longkanker hebben gekregen ook altijd sprake is van asbestose (stoflongen door asbest). De onderzoeksgroep bestond uit 1988 ex-werknemers en omwonenden van de blauwe asbestmijnen bij het Australische plaatsje Wittenoom. Bij 58 van hen werd de diagnose longkanker gesteld. Hoewel er wel een relatie is tussen asbestose en longkanker concluderen de onderzoekers dat beide aandoeningen lang niet altijd samengaan. bij slechts 12% van de mensen met longkanker werd op röntgenfoto’s bewijs van asbestose gezien. Rookgedrag was de sterkste voorspeller van longkanker: 56 van de 58 mensen hadden in het verleden gerookt of rookten nog steeds. Verder constateerden Reid en collega’s ook een verhoogd risico op longkanker naarmate de asbestblootstellingsduur en/of intensiteit groter was geweest. Bron: Reid, A., et al. (2005). The effect of asbestosis on lung cancer risk beyond the dose related effect of asbestos alone. Occupational Environmental Medicine, dec.62(12):885-9.
Reid A, de Klerk N, Ambrosini GL, Olsen N, Pang SC, Berry G, Musk AW (2005). The effect of asbestosis on lung cancer risk beyond the dose related effect of asbestos alone. Occup Environ Med. 2005 Dec.62(12):885-9.

AIMS: To determine if the presence of asbestosis is a prerequisite for lung cancer in subjects with known exposure to blue asbestos (crocidolite).

METHODS: Former workers and residents of Wittenoom with known amounts of asbestos exposure (duration, intensity, and time since first exposure), current chest x ray and smoking information, participating in a cancer prevention programme (n = 1988) were studied. The first plain chest radiograph taken at the time of recruitment into the cancer prevention programme was examined for radiographic evidence of asbestosis according to the UICC (ILO) classification. Cox proportional hazards modelling was used to relate asbestosis, asbestos exposure, and lung cancer.

RESULTS: Between 1990 and 2002 there were 58 cases of lung cancer. Thirty six per cent of cases had radiographic evidence of asbestosis compared to 12% of study participants. Smoking status was the strongest predictor of lung cancer, with current smokers (OR = 26.5, 95% CI 3.5 to 198) having the greatest risk. Radiographic asbestosis (OR = 1.94, 95% CI 1.09 to 3.46) and asbestos exposure (OR = 1.21 per f/ml-year, 95% CI 1.02 to 1.42) were significantly associated with an increased risk of lung cancer. There was an increased risk of lung cancer with increasing exposure in those without asbestosis. CONCLUSION: In this cohort of former workers and residents of Wittenoom, asbestosis is not a mandatory precursor for asbestos related lung cancer. These findings support the hypothesis that it is the asbestos fibres per se that cause lung cancer, which can develop with or without the presence of asbestosis.

Dodson en collega’s analyseerden longweefsel van 54 mensen met mesothelioom. Deze mensen hadden een breed scala aan beroepen gehad, waaronder de typische beroepen met asbestblootstelling zoals isoleerders, maar ook ‘witte boorden’ beroepen zoals een architect, onderwijzer of een chirurg. Bij het merendeel van de proefpersonen werden verschillende soorten asbest gevonden. De vezels varieerden in lengte, hoewel meer korte dan lange vezels gevonden werden. Amfiboolvezels werden het meest gevonden, vooral amosiet. Chrysotiel was het minst aanwezig. Ijzerhoudende deeltjes werden vooral gevonden bij mensen die aan amfibool-asbest waren blootgesteld (amosiet of crocidoliet). In 10 van de 54 gevallen week het aantal gevonden asbestvezels niet af van dat wat bij de algemene bevolking wordt gevonden, een teken dat ook lage blootstellingsniveaus mesothelioom kunnen veroorzaken. Bron: Dodson RF, et al. (2005). Asbestos burden in cases of mesothelioma from individuals from various regions of the United States. Ultrastructural Pathology, sep-oct. 29(5):415-33.
Dodson RF, Graef R, Shepherd S, O’Sullivan M, Levin J., (2005). Asbestos burden in cases of mesothelioma from individuals from various regions of the United States. Ultrastructural Pathology, sep-oct.29(5):415-33.

Abstract

Mesothelioma is a rare tumor that is considered an asbestos marker disease. It occurs in individuals following a longer latency period from first exposure than other asbestos-related diseases. The tumor also occurs in individuals with a wide range of exposures, including individuals with lower level or secondary exposures. In the present study lung tissue from 54 individuals with a pathological diagnosis of mesothelioma was evaluated for ferruginous body and uncoated asbestos fiber content. The data were compared with an earlier study of mesothelioma cases from the northwestern United States. Tissue was prepared via a digestion procedure, with the collected digestate reviewed by light microscopy for quantification of asbestos bodies and analytical transmission electron microscopy for determination of uncoated fiber burden. Twenty-seven cases in the present study had over 1000 ferruginous bodies per gram of dry tissue. The data suggest that amosite provides a more likely stimulus for ferruginous coating than the other forms of asbestos. All individuals were found to have asbestos fibers in their lung tissue. Amosite was the most commonly found fiber, with anthophyllite being the second most commonly found type of asbestos. The finding of tremolite in the tissue most often was associated with the finding of anthophyllite. A limited number of asbestos fibers of each type would have been seen in the light microscope, with the least detected being chrysotile. The majority of all fiber types were found as short fibers (< 8 mum), although some longer fibers were represented in each type of asbestos. The majority of the individuals were found to have mixed types of asbestos in their lungs.

Ziekenhuis Walcheren kan zich niet veroorloven het geneesmiddel Alimta tegen mesothelioom voor te schrijven aan alle patienten die daar mogelijk baat bij hebben. Alimta is uiterst kostbaar, maar minister Hoogervorst van Volksgezondheid weigert vooralsnog het op de lijst van dure geneesmiddelen te plaatsen. Volgens de Vlissingse oncoloog Kerkhofs behandelt Ziekenhuis Walcheren jaarlijks twee tot acht patiënten met mesothelioom. Alimta is een middel dat het leven van patienten met deze ziekte twee tot vier maanden kan verlengen. De kans dat een patient er goed op reageert, is ongeveer 20 procent, aldus Kerkhofs. Bovendien heeft Alimta zware bijwerkingen. Een kuur kost 10 tot 20.000 euro en wordt per patiënt een paar keer gegeven. Dan kunnen de kosten oplopen tot 100 of 200.000 euro per jaar, terwijl Ziekenhuis Walcheren per maand een totaal budget van 100.000 euro heeft voor chemokuren. Omdat door de verstrekking van Alimta dit budget overschreden wordt, krijgen patiënten nu de mededeling dat het ziekenhuis geen geld voor dit medicijn heeft, aldus Kerkhofs. Naar zijn mening zou dat niet nodig zijn als de minister zijn verantwoordelijkheid neemt en Alimta op de lijst van dure geneesmiddelen zet, zodat het wordt vergoed, Tot dusver zijn zorgverzekeraars nog wel bereid gebleken het budget van ziekenhuizen achteraf aan te vullen als ze door de verstrekking van Alimta in het rood zijn gekomen, aldus Kerkhofs. Inmiddels zijn hierover kamervragen gesteld aan minister Hoogervorst. Bron: Provinciale Zeeuwse Courant, 25 november 2005.