Tussen 1960 en 1971 heeft de Japanse overheid verzuimd maatregelen te nemen tegen asbestblootstelling in spinnerijen, aldus een uitspraak van het Osaka District Gerechtshof. In 1960 had de overheid bewust moeten zijn van de gevaren van asbestose. Pas in 1971 werd het verplicht om ventilatiesystemen te installeren. Bron: Japan Economic Newswire, 28 maart 2012.
Britse verzekeraars zijn aansprakelijk te houden vanaf het eerste moment dat een asbestslachtoffer aan asbest is blootgesteld en niet pas op het moment dat men ziek wordt. Dat heeft het Britse Hooggerechtshof bepaald. Dit betekent dat verzekeraars van bedrijven die niet meer bestaan nog steeds aansprakelijk gehouden kunnen worden. De extra schadelast als gevolg van deze uitspraak wordt geschat op tussen 600 miljoen en 5 miljard pond. Het Britse Verbond van Verzekeraars verwelkomt de uitspraak. De meeste Britse verzekeraars gaan in de praktijk al lang uit van het moment waarop de asbestblootstelling heeft plaatsgevonden. De gemiddelde schadevergoeding is 100.000 pond per slachtoffer. Bron: The Guardian, The Mirror, 29 maart 2012.
In Spanje verenigen asbestslachtoffers zich steeds vaker tegen hun werkgevers. De laatste keer was dat tegen voormalig asbestverwerker Uralita. De rechter oordeelde dat het bedrijf 1,7 mln euro moet uitkeren aan 23 medewerkers van de fabriek in Getafe, wegens het niet nemen van voldoende beschermende maatregelen om hun gezondheid te beschermen. Naar schatting zal het jaarlijkse aantal nieuwe gevallen van mesothelioom in Spanje tot 2016 toe blijven nemen. In totaal zullen in Spanje tussen 2007 en 2016 meer dan 1300 mensen aan de ziekte overlijden. Bron: El Pais, 1 maart 2012.
De overheid moet haar excuses aanbieden aan slachtoffers en hun nabestaanden voor haar nalatigheid bij het treffen van tijdige en adequate maatregelen ter beperking van het gebruik van asbest. Dat stelt Bob Ruers in zijn proefschrift Macht en tegenmacht in de Nederlandse asbestregulering. In Nederland zijn nu al ongeveer 10.000 mensen aan mesothelioom overleden. Er zullen er, volgens Ruers, nog 10.000 volgen. Die ‘laatste’ 10.000 rekent Ruers de Nederlandse overheid aan. Pas in 1993 kwam hier een verbod op het gebruik van alle soorten asbest, 25 jaar na de eerste serieuze signalen over de risico’s van asbest. Ruers pleit ook voor een terugwerkende kracht van de Wet Verjaring Personenschade en voor een op de wet gebaseerde algehele asbestinventarisatie. Als advocaat behandelt Ruers veel asbest en gezondheidgerelateerde zaken. Daarnaast vertegenwoordigt hij het Comite Asbestslachtoffers in de Raad van Toezicht en Advies van het IAS. Donderdag 15 maart vond zijn promotie plaats aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Bron: Erasmus Universiteit, 6 maart,Trouw 16 maart 12012.
Een rechtbank in de Noord-Italiaanse stad Turijn heeft twee oud-bestuurders van voormalig asbestverwerker Eternit tot 16 jaar cel veroordeeld. De rechter achtte bewezen dat zij onvoldoende oog hebben gehad voor de gevaren van asbest en dat zij veiligheidsregels hebben geschonden. De aanklagers hadden 20 jaar cel geeist tegen de Zwitserse oud-eigenaar en multimiljonair Stephan Schmidheiny (64) en de Belgische aandeelhouder Jean-Louis Marie Ghislain de Cartier de Marchienne (89). Door hun nalatigheid zouden zij medeverantwoordelijk zijn voor de dood van meer dan 3000 mensen. Het proces had betrekking op de productie van asbest in vier fabrieken in Italie. Zowel werknemers bij die bedrijven als mensen in de omgeving van de fabrieken hadden tegen de Zwitser en de Belg een klacht ingediend. Het bedrijf ging in 1986 failliet. Pas zes jaar later werd het gebruik van asbest in Italie verboden, hoewel al sinds de jaren ’60 bekend was dat het materiaal kankerverwekkend is. Asbest is vooral gebruikt voor de isolatie van gebouwen. Bron: ANP, 13 februari 2012.
Een man wordt schuldig bevonden aan het illegaal verwijderen van asbestplaten. Omdat hij het volgens de rechter niet met opzet heeft gedaan, krijgt hij geen straf opgelegd. De man verwijderde in juni 2010 het plafond van zijn wc. Een paar dagen later sloopte een asbestverwijderingsbedrijf de schuur. Volgens medewerkers van deze verwijderaar had de man niet zelf zijn toilet mogen slopen. Reden: het plafond bevatte volgens hun onderzoek 10 tot 15 procent witte asbest. Dit tot grote verbazing van de man. In 1990 had hij de platen er zelf ingelegd. Bron: De Gelderlander, 14 januari 2012.
Twee directeuren van een asbestsaneringsbedrijf zijn in hoger beroep veroordeeld tot werkstraffen van 216 en 180 uur voor het doelbewust omzeilen van milieuwetten. Hun bedrijf dat ook van de malversaties profiteerde, is veroordeeld tot een boete van 13.500 euro. Naast de werkstraffen zijn de directeuren (53 en 32 jaar) veroordeeld tot zes maanden voorwaardelijke celstraf en boetes van 1.800 en 2.250 euro. Het bedrijf kreeg naast de boete een voorwaardelijke stillegging van zes maanden opgelegd. Bron: Eindhovens Dagblad, 24 januari 2012.
Voormalig asbestverwerker Eternit gaat in beroep tegen het vonnis van de Brusselse rechtbank van 28 november 2011. Toen werd het bedrijf veroordeeld om een schadevergoeding van 250.000 euro te betalen aan de familie van een in 2000 overleden vrouw. De vrouw uit Kapelle-op-den-Bos overleed aan mesothelioom, net als haar echtgenoot die jarenlang bij Eternit had gewerkt. Eternit gaat in beroep omdat de rechtbank in haar vonnis zelf zegt dat het bedrijf volgens de toen geldende wetgeving handelde. Daarnaast oordeelt de rechtbank dat in de jaren 1950 en 1960 al duidelijk was dat asbest niet gebruikt mocht worden, terwijl volgens Eternit de discussie toen vooral over de blootstellingsniveaus ging. Bron: het Nieuwsblad, 18 januari 2012.
In juni 2011 heeft de Hoge Raad twee arresten gewezen die nadere richting geven aan de invulling en begrenzing van de werkgeversaansprakelijkheid ex artikel 7:658 Burgerlijk Wetboek (BW) (HR 24 juni 2011, Dombrowski/ V.O.F. Hulsing-Huppermans; HR 10 juni 2011, Boock/Heisterkamp Transport). Beide arresten passen in het juridisch stelsel van artikel 7:658 BW zoals zich dat in wet en rechtspraak heeft ontwikkeld. De vergaande zorgplicht voor de werkgever ten aanzien van het voorkomen van ongevallen die dit artikel schept, kent haar begrenzing. Nog altijd is het uitgangspunt dat sprake is van schuldaansprakelijkheid en niet risicoaansprakelijkheid. Daarnaast wordt een bepaalde mate van eigen verantwoordelijkheid van de werknemer voor zijn veiligheid aanvaard, bijvoorbeeld met betrekking tot de plicht door de werkgever verstrekte veiligheidsinstructies en veiligheidsmiddelen na te leven. Voorwaarde daarbij is wel dat de werkgever strikte gedragsnormen ten aanzien van de naleving van het toezicht op veiligheidsmiddelen in acht heeft genomen en hij ook een bedrijfscultuur heeft gecreëerd in deze geest. Bron: Pans, E. (2011).
In hoger beroep bevestigt Hof Arnhem de uitspraak van rechtbank Almelo d.d. 29 september 2010. Deze uitspraak erkende het beroep op verjaring van voormalig asbestverwerker Eternit als verweer tegen de vordering van de nabestaanden van een aan mesothelioom overleden asbestslachtoffer. De rechter erkende het beroep op verjaring omdat vooralsnog onvoldoende vaststond dat het op het erf van het mesothelioomslachtoffer aanwezige asbestcementafval van Eternit afkomstig is en dat daarvoor nadere bewijslevering nodig zou zijn. De nabestaanden stelden dat de korte verjaringstermijn van vijf jaar niet verstreken was en dat het beroep van Eternit op de lange verjaringstermijn van 30 jaar naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar was. Bron: rechtspraak.nl: Hof Arnhem, 13 december 2011 en Rechtbank Almelo, 29 september 2010.
