Nieuwsarchief

Vloemans en Van den Heuvel bespreken in een vervolgartikel in AV&S de ontwikkeling in de rechtspraak ten aanzien van niet-loondienstgerelateerde asbestschade sinds 2008. Conclusie is dat particulieren met personen- of overlijdensschade in de rechtspraak tegemoet worden gekomen. Dat blijkt o.a. uit de onwil om een beroep op verjaring toe te staan, en uit verhoging van de vaststelling van de zorgvuldigheidsnorm waaraan asbestproducenten en leveranciers moeten voldoen. Deze norm lijkt steeds iets verder verhoogd te worden, onder meer door het vervroegen van het tijdstip waarop de aansprakelijk gestelde partijen zich bewust hadden moeten zijn van de mogelijke gevaren van asbest. Het zullen, volgens de auteurs, voornamelijk alleen nog kleinere bedrijven zijn, die niet op reguliere basis met asbest werkten en/of waar kennis over de gevaren van asbest aantoonbaar nog niet aanwezig was in de betrokken periode, die kans maken op een geslaagd verweer tegen asbestclaims. Bron: Vloemans, N. & Van den Heuvel, A. (2013). Kroniek aansprakelijkheid voor niet-loondienstgerelateerde asbestschade, AV&S, afl. 3, juni 2013, p. 96-110.

Op 13 mei promoveerde Evelien de Kezel op de thema’s asbest, gezondheid en veiligheid bij de Faculteit Rechten aan de Universiteit Utrecht. In haar proefschrift concludeert zij o.a. dat het aansprakelijkheidsrecht heeft laten zien op een flexibele manier te kunnen inspelen op maatschappelijke verwachtingen omtrent de vergoedbaarheid van gezondheidsschade uit sociale risico s. De asbestkwestie heeft echter ook geillustreerd dat een te flexibele inzet van het aansprakelijkheidsrecht als vergoedingssysteem de schadelast voor bepaalde groepen binnen de samenleving moeilijk controleerbaar kan maken. Bron: Universiteit Utrecht, 13 mei 2013.

De Hoge Raad vernietigt een arrest van het hof Amsterdam, waarin een werkgever aansprakelijk wordt geacht voor de gevolgen van long- en blaaskanker van een werknemer (onderhoudsschilder). De Hoge Raad oordeelt dat het hof zich teveel heeft laten leiden door een vermoeden van een verband tussen ziekte en werkomstandigheden terwijl dit verband te onzeker is. Verder oordeelt de Raad dat het oordeel van het hof dat de werkgever rekening had moeten houden met de gevaren verbonden aan de blootstelling aan gevaarlijke stoffen ontoereikend is voor het oordeel dat de werkgever haar zorgplicht heeft geschonden. Het hof heeft nagelaten te vermelden welke zorgplicht de werkgever heeft geschonden. Bron: Stichting PIV, 7 juni 2013, Hoge Raad arrest BZ1721 d.d. 7 juni 2013.

De Zwitserse oud-topman van asbestverwerker Eternit in Turijn Stephan Schmidheiny is door het hof van beroep in Turijn veroordeeld tot een zwaardere straf in het zogenaamde ‘Eternit-proces’. Hij kreeg 18 jaar celstraf, in plaats van de 16 jaar in eerste aanleg. De rechter achtte bewezen dat meer dan 2000 mensen zijn overleden, doordat Schmidheiny (65) onvoldoende oog had voor de gevaren van asbest. Bovendien heeft hij de veiligheidsregels geschonden. Hij was van 1976 tot 1986 een belangrijke aandeelhouder van Eternit Italie. De Belgische baron Louis de Cartier de Marchienne was ook een beschuldigde, maar overleed kort geleden. Hierdoor werd ook de gerechterlijke procedure tegen hem automatisch beeindigd. De Cartier de Marchienne was aandeelhouder en bestuurder van Eternit Italie begin jaren zeventig. Het hof kende de Italiaanse gemeente Casale Monferrato, waar Eternit zijn belangrijkste fabriek had en en veel asbestslachtoffers zijn, een schadevergoeding toe van 30,9 miljoen euro, en de regio Piemonte 20 miljoen euro. Eternit Turijn ging in 1986 failliet. Bron: ANP, Het Laatste Nieuws, 3 juni 2013

De verbouwing van de Albert Heijn in een winkelcentrum in Veenendaal zou in een weekend moeten worden afgerond. Uiteindelijk duurde het maanden voordat Albert Heijn en omringende winkels weer open konden. Oorzaak: ernstige asbestbesmetting. Begin 2013 oordeelde de rechter dat zowel huurder Ahold als gebouweigenaar ING aansprakelijk zijn. Beide partijen draaien nu op voor de geleden schade. Voor sommige betrokken winkeliers was dat te laat: zij zijn failliet gegaan door het gemis aan omzet gedurende 3 maanden. Bron: Inspectie SZW Nieuwsbrief Asbest, 30 mei 2013.

Voormalig asbestverwerker Eitanit Construction Products moet de helft van de kosten betalen om de asbestvervuiling in Noord Israel te verwijderen. Dit bevestigt het Israelische Hooggerechtshof in hoger beroep en volgt daar mee het principe dat de vervuiler moet betalen. Eitanit had gesteld dat het bedrijf niet de werkelijke vervuiler was en dat het niet correct was het bedrijf zonder bewijs aansprakelijk te houden en andere partijen daarvan uit te sluiten. Bron: International Ban Asbestos Secretariaat, 20 mei 2013.

Woningbouwcorporatie Woonbron krijgt geen 40 miljoen euro schadevergoeding van de Poolse overheid. Woonbron had de claim ingediend omdat Polen de oplevering van het cruiseschip SS Rotterdam fors had vertraagd, maar het Europese Hof in Straatsburg wees de claim af. Dat meldde een woordvoerder naar aanleiding van een bericht in het Financieele Dagblad.

Het schip lag in 2006 in de haven van de Poolse stad Gdansk, waar het opgeknapt zou worden. Het schip bleek echter vol met asbest te zitten, moest vertrekken en mocht vervolgens niet terugkeren. Dat laatste was wel de afspraak met de Polen. Het werd vervolgens in Duitsland opgeknapt. Bron: ANP, 22 maart 2013

Een bedrijf uit Yerseke krijgt van de rechtbank in Middelburg een boete van 10.000 euro, waarvan de helft voorwaardelijk. Het bedrijf had bij werkzaamheden met asbest een lintafzetting verwijderd zonder dat de arbeidsinspectie daar toestemming voor had gegeven. Bron: PCZ, 29 maart 2013.

De asbestcrisis in Kanaleneiland is mogelijk veroorzaakt door een onderaannemer die zonder medeweten van de hoofdaannemer door de asbestverwijderaar is ingeschakeld. De hoofdaannemer en asbestverwijderaar zijn in een loopgravenoorlog beland over de aansprakelijkheid voor de crisis. Woningcorporatie Mitros heeft de rekening voor de circa zes miljoen euro asbestschade al bij beiden neergelegd. Maar nu blijkt er nog een derde partij te zijn, die door de asbestverwijderaar aan het werk is gezet. De hoofdaannemer wist hier niet van. Tot nu toe is onduidelijk gebleven wie precies op het dak van de flat aan de Stanleylaan heeft gewerkt aan de verwijdering van de gevaarlijke asbest kitranden. Uit het onderzoek van de Commissie Jansen blijkt dat al snel na het begin van het werk duidelijk was dat er asbest achter de kitrand zat. Bron: AD/Utrechts Nieuwsblad, 22 maart 2013.

Een rechter uit de staat Montana kent de advocaten die asbestslachtoffers van de Grace mijn in Libby Montana hebben bijgestaan meer dan 4 mln us-dollar compensatie voor onkosten toe: 20% van het totale bedrag van de schikking met Grace & co. Sommige slachtoffers vonden dit bedrag excessief. Zij vroegen de rechter het bedrag toe te kennen aan medische zorg voor de meer dan 220 mensen die door de asbest ziek zijn geworden. Bron: AP, 5 april 2013.