Christa’s Ride was eerbetoon aan alle asbestslachtoffers
09-09-2019Vanaf de ijs- en skeelerbaan Weteringpark in Leiderdorp is voor de tiende en laatste keer Christa’s Ride verreden. Paco Busteros heeft de toertocht een decennium lang georganiseerd ter nagedachtenis aan zijn vrouw Christa. Met het evenement is jaarlijks geld ingezameld voor onderzoek naar asbestkanker.
Foto: Rob van der Heijden (rechts) van het IAS ontvangt de cheque met het in 2018 ingezamelde bedrag uit handen van Paco Busteros.
Christa’s Ride is het bewijs dat uit een ontstellend treurig verlies ook iets heel moois kan ontstaan. Kort voordat Christa Mensert-Busteros aan mesothelioom overleed, vroeg zij aan haar man Paco Busteros om geen geld uit te geven aan bloemen bij haar uitvaart. Hiervoor in de plaats wilde zij een donatie doen aan het IAS. Dat inspireerde Busteros tot een jaarlijks terugkerend evenement om de herinnering aan zijn vrouw levend te houden. Het werd de Christa Mensert Memorial Ride, door de deelnemers liefkozend omgedoopt tot Christa’s Ride. De tocht van 25 of 75 kilometer gaat dwars door het Groene Hart; een garantie voor rust, ruimte en natuur.
“Prachtig initiatief”
Voor de laatste Christa’s Ride op zondag 8 september is speciaal een appèl gedaan op alle oud-deelnemers. Bob Smolders en Dorothea van Dijk doen al voor de vijfde keer mee. “Christa’s Ride is een prachtig initiatief”, zegt Smolders. “We komen voor het fietsen, dat zeg ik heel eerlijk. Maar het is ook mooi dat er een goed doel mee is gediend.” Van Dijk vindt de tocht net even anders dan alle andere. “Er zijn onderweg geen stoplichten, dat is heel bijzonder. En de sfeer is altijd heel ontspannen.”
Als de twee zich net als de rest van de deelnemers met een paar rondjes hebben warm gefietst, geeft Laila Driessen, de burgemeester van Leiderdorp, het startschot voor de lange tocht. Pakweg honderdvijftig stoere mannen en vrouwen zoeven op hun racefietsen langs een zwaaiende Busteros. Uit het peloton klinkt meer dan eens ‘bedankt Paco!’ en ‘tot ziens Paco!’. Even later begint de korte tocht. Hier vooral gewone fietsen en sporadisch een ligfiets. Ook uit deze groep wordt enthousiast geroepen en gezwaaid.
Busteros heeft in de afgelopen tien jaar veel vrienden gemaakt. Hij stopt met het evenement omdat hij meer tijd aan zijn gezin en zijn werk wil besteden. Daarmee eindigt Christa’s Ride op een hoogtepunt. “We zijn begonnen op een bescheiden plek hier even verderop, samen met een paar vrienden en collega’s. Vanaf die tijd is de tocht uitgegroeid tot een volwassen evenement. Het aantal deelnemers is elk jaar gegroeid. Hierdoor hebben we een steeds grotere cheque aan het IAS kunnen overhandigen. Daar ben ik ontzettend trots op.”
Als alle deelnemers vertrokken zijn en voor de kleintjes de Dikkebandenrace begint, uit Christa’s vader John Mensert zijn waardering voor zijn ex-schoonzoon. “Het is begrijpelijk dat het ophoudt. Het is toch een hele organisatie. Maar ik vind het een mooie prestatie van Paco.” John en zijn vrouw Riek deden vier keer aan de tocht mee. Maar gelet op de hoge leeftijd die zij inmiddels hebben bereikt, gaat dat niet meer. Onlangs vierden zij hun zestigjarig huwelijksfeest. “Daar hebben we nog eens 380 euro ingezameld. Op het eind van de avond hebben wij zelf nog een flink bedrag in de pot gedaan.”
Onderzoek
Het ingezamelde geld zal worden opgeteld bij de opbrengst van vandaag. Mensert verwacht meer dan 2800 euro, het bedrag dat vorig jaar is ingezameld en vlak voor de start symbolisch is overhandigd aan IAS-bestuursvoorzitter Rob van der Heijden. Net als in de andere jaren zal het geld worden gebruikt voor onderzoek naar asbestkanker door het Antoni van Leeuwenhoek in Amsterdam.
Bij Van der Heijden overheerst vooral dankbaarheid. Volgens hem is het evenement een passend eerbetoon aan alle asbestslachtoffers. “Het is jammer dat het de laatste keer is, we zullen het gaan missen. Het zou ook jammer zijn als er niets voor in de plaats komt. Want het is belangrijk dat er activiteiten blijven plaatsvinden die het werk van onderzoekers en poliklinische behandelingen mogelijk maken.”
Kijkend naar de enthousiast fietsende kinderen, zegt Van der Heijden: “Je hoopt dat als zij groot zijn, de asbestziekten mesothelioom en asbestose onder controle zijn. Jaarlijks melden zich nog altijd vijf- tot zeshonderd mensen bij het IAS. We hebben nog geen enkele indicatie dat het snel minder wordt. We zullen dus de komende jaren maximaal blijven bijdragen aan het verlichten van het leed.”
Regeling TNS
Het noodlot dat Christa Mensert-Busteros trof, geeft aan dat niet alleen mensen ziek worden die beroepsmatig met asbest in aanraking zijn geweest. Christa was peuterleidster. Na een aantal ziekenhuisbezoeken in 2006 vanwege een ingeklapte long werd bij haar de ziekte longvlieskanker (mesothelioom) geconstateerd. Na bemiddeling door het IAS kreeg zij op grond van de Regeling TNS een tegemoetkoming. Deze regeling is er voor niet-loondienstgerelateerde slachtoffers. Mensert-Busteros gebruikte het geld voor een alternatieve behandeling in Duitsland, die niet door haar zorgverzekeraar werd vergoed.
Zonder de tegemoetkoming was die behandeling er volgens Busteros nooit gekomen. “Als we niet de hulp van het IAS hadden gekregen, was het heel moeilijk geweest om de behandeling te betalen. Bij de diagnose kreeg Christa een levensverwachting van zes maanden. Maar ze heeft nog drie jaar geleefd, met een bijzonder goede kwaliteit. Daar ben ik heel dankbaar voor. Het IAS is altijd vriendelijk en behulpzaam geweest. Die aandacht is precies wat asbestslachtoffers nodig hebben, ook voor hun partner. Pas dan hebben ze echt steun aan je.”
Instituut Asbestslachtoffers, september 2019
Foto: Bob Smolders en Dorothea van Dijk doen al voor de vijfde keer aan Christa’s Ride mee
