Vergoeding voor nabestaanden grondwerker met mesothelioom

16-11-2005

Wegenbouwer Baars moet de nabestaanden van een voormalig grondwerker een vergoeding van minimaal 50.000 euro betalen voor immateriële schade. De grondwerker had in 1972 en 73 gewerkt aan de aanleg van een riolering met asbesthoudende (eterniet) buizen. In 2001 overleed hij op 50-jarige leeftijd aan de gevolgen van longvlies- en buikvlieskanker. Twee jaar geleden stapten de nabestaanden naar de rechter, omdat Baars stelde jegens overledene niet tekort te zijn geschoten in de op haar rustende zorgplicht. Destijds werden ter bescherming mondkapjes ter beschikking gesteld. Daarnaast voert Baars aan dat het indertijd niet algemeen bekend was dat het bewerken van producten, waarin witte asbest verwerkt is, zeer gevaarlijk is en stringente veiligheidsmaatregelen nodig zijn ter bescherming van degenen die deze producten bewerken. In de periode, waarin [overledene] voor Baars werkzaam is geweest, werd het werken met witte asbest nog niet zo riskant geacht dat het treffen van specifieke maatregelen noodzakelijk werd geacht. Daar zijn blijkens de overgelegde stukken overigens ook uitzonderingen op. Volgens de nabestaanden was het namelijk al sinds 1964 bekend dat de geringste blootstelling aan welke vorm van asbest dan ook kon leiden tot longvlies- of buikvlieskanker. Baars kan bovendien niet aantonen of de asbest in de buizen daadwerkelijk witte asbest was. Hieruit leidt de rechter af dat Baars zich toen en nu niet daadwerkelijk in de samenstelling hiervan heeft verdiept. De rechter stelt vast dat Baars als werkgever indertijd heeft nagelaten de maatregelen te treffen die redelijkerwijs nodig zijn om te voorkomen dat haar werknemer (overledene) in de uitoefening van zijn werkzaamheden door blootstelling aan asbest schade lijdt. Volgens advocaat Ruers is dit de eerste keer dat de rechter zich uitspreekt over het werken met eterniet-buizen en asbestziekten. Naar aanleiding van deze uitspraak roept FNV Bouw mogelijke slachtoffers in het grondwerk op zich te melden. Bron: rechtspraak.nl, LJN:AU5960, Kanton Rechtbank Maastricht, 2 november 2005, Metro 11 november 2005, FNV Bouw, 11 november 2005.

Centrale Raad van Beroep erkent psychische schade door asbestblootstelling

08-11-2005

Een ex-dienstplichtige stelt dat de bekendwording in de jaren 1996/97 dat hij tijdens zijn militaire dienst in het NAVO-commandocentrum Cannerberg in de jaren 1970/71 gedurende negen maanden blootgesteld is geweest aan asbest en het besef dat hij als gevolg daarvan een ernstige longziekte kan krijgen, hebben geleid tot een in het kader van de Wet in aanmerking te nemen psychische aandoening. Het ministerie van Defensie stelt echter dat bij betrokkene sprake is van een gegeneraliseerde angststoornis, meebrengend dat hij buitensporig reageert op allerlei stressvolle omstandigheden. Van deze aandoening had hij al last vóór 1996/97 dus vóórdat zijn militaire dienst begon. Er is voor zijn psychische klachten derhalve niet specifiek een relatie te leggen met de zogenoemde Cannerbergaffaire.

In zijn aan de rechtbank uitgebrachte rapport heeft deskundige prof. Van Os aangegeven dat bij betrokkene in de periode 1997 tot 2003 sprake is van significante psychische problematiek welk het beste is te duiden als een aanpassingsstoornis. Zowel het nieuws over de asbestblootstelling in 1997 als de houding van de (vroegere) werkgever nadat de kwestie aldaar ter tafel was gebracht worden door Van Os gezien als stressoren van deze aandoening. De Centrale Raad van Beroep komt in hoger beroep- anders dan de rechtbank – tot de slotsom dat in het rapport van prof. Van Os wél voldoende steun is te vinden voor het standpunt van de ex-dienstplichtige.

Bron: rechtspraak.nl, 3 november 2005: LJN: AU5527, Centrale Raad van Beroep, 04/1151 MPW

Australië: compensatie voor roker met asbestgerelateerde longkanker

04-10-2005

In een zaak tegen de Australische Raad voor Stofziekten (Dust Diseases Board) heeft een rechter uitgesproken dat een slachtoffer wel recht heeft op schadevergoeding omdat zijn longkanker veroorzaakt is door een combinatie van roken en asbestblootstelling. Medici schatten dat in Australië asbestgerelateerde longkanker twee keer zo vaak voorkomt als mesothelioom (longvlies-/buikvlieskanker). De Raad voor Stofziekten heeft daarentegen in de periode van 1968 tot 2004 slechts 300 x een vergoeding toegekend aan longkankerpatiënten in vergelijking tot 1800 x voor mesothelioom. Op grond hiervan wordt verwacht dat de Australische overheid aansprakelijk gesteld zou kunnen worden voor meer dan een biljoen dollar extra compensatie aan asbestslachtoffers met longkanker. In een reactie op dit artikel meldt de medische autoriteit van de Raad voor Stofziekten dat de Raad bij de diagnose van asbestgerelateerde longkanker het rookgedrag niet in aanmerking neemt. Bij de beoordeling wordt wel meegenomen: het arbeidsverleden, röntgenfoto’s van de borst, ct-scans en asbestvezels in longbiopten. De claim waarover de rechter zich heeft uitgesproken was afgewezen omdat er onvoldoende aanwijzingen gevonden waren dat asbest de longkanker had veroorzaakt. Bron: Daily Telegraph, Sydney, 12 en 14 september 2005.

Australië: eerste schadevergoeding voor klusser

04-10-2005

In Australië is voor de eerste keer een schadevergoeding aan een klusser toegekend die in 1961 slechts enkele uren blootgesteld was aan asbestcement bij de renovatie van het huis van zijn zus. De rechter kende de vergoeding toe omdat het bedrijf geen waarschuwing op het product had gezet, terwijl dat bij veel andere asbestproducten in die periode wel werd gedaan. Advocaten verwachten dat er in de toekomst meer rechtzaken van consumenten tegen asbestproducenten zullen zijn dan van (ex-)werknemers tegen (ex-)werkgevers. Bron: Daily Telegraph Sydney, 8 september 2005.

VK: angst voor golf asbestclaims

23-08-2005

In maart heeft het Engelse hooggerechtshof uitgesproken dat het hebben van “pleurale plaques” ‘an sich’ geen recht geeft op financiële compensatie. Maar de angst die samengaat met deze aandoening en het risico op het krijgen van een ernstiger ziekte bieden wel kansen op compensatie. “Pleurale plaques” zijn goedaardige verdikkingen van het borstvlies en hebben op zichzelf geen effect op de levensverwachting, voor zover zij de longfunctie niet beïnvloeden. Britse verzekeraars zijn nu bang dat de mogelijkheid van compensatie voor angst zal leiden tot een golf van asbestclaims en claims over bijvoorbeeld mobiele telefoonzendmasten. Net als in de VS rijden er in het Verenigd Koninkrijk inmiddels mobiele CT-scanwagens rond op zoek naar werknemers die een scan willen laten maken om op deze manier zoveel mogelijk mensen voor een claim te verzamelen. 9 Van de 10 asbestzaken in de VS betreffen gevallen van “pleurale plaques” waarvoor (mobiele) ct-scans als bewijs worden aangevoerd. De vraag is of deze ontwikkeling (handel?) ten goede komt aan de slachtoffers. De straling van CT-scans leidt namelijk op zichzelf in één op de 2500 gevallen tot een fatale kanker. Bovendien hoeft het hebben van “pleurale plaques” niet aan te geven dat men aan asbest is blootgesteld. Ook andere stoffen als zand of talk kunnen tot deze aandoening leiden. Het artikel concludeert dat iemand die zich zorgen maakt over zijn gezondheid eerst naar een dokter zou moeten gaan, niet naar een advocaat en zeker niet naar een zgn. “asbestclaimboer” met een CT-scanwagen.

Bron: The Guardian , 19 juli 2005.

Itali": top Eternit verdacht van asbestmisdrijven

18-08-2005

De Italiaanse justitie wil de voormalige bestuurders van het internationale asbestbedrijf Eternit vervolgen vanwege de dood van een groot aantal ex-medewerkers in verschillende vestigingen in Itali” en Zwitserland. Verdachte Louis de Cartier de Marchienne zegt de gevaren niet te hebben gekend. Anders had hij de productie van de bedrijven direct stilgelegd. Het Belgisch-Zwitserse conglomeraat Eternit fabriceerde tot in de jaren 90 producten van asbestcement.

Bron: Volkskrant, 28 juli 2005.

Australië:voor het eerst erkenning van psychische schade

18-08-2005

Voor het eerst heeft een Australische rechtbank schadevergoeding toegekend aan een voormalig mijnwerker op grond van chronische angst voor het krijgen van een ernstige asbestgerelateerde ziekte. De persoon was werkzaam geweest in een blauwe asbestmijn in het beruchte “Wittenoom”. 35 Collega’s, waaronder zijn broer, zijn inmiddels overleden aan de gevolgen van de asbestblootstelling. Bron: www.mesothelioma reporter.org, 10 augustus 2005. Meer http://www.mesotheliomareporter.org/

VS: crisis rechtssysteem door asbestzaken

14-07-2005

Dit artikel beschrijft hoe claims ten gevolge van blootstelling aan asbest in de VS tot een crisis in het juridische systeem hebben geleid. Bedrijven gaan failliet door: rechters die dubieus medisch bewijs van blootstelling aan asbest accepteren, door het grote aantal schadevergoedingen aan mensen die wel met asbest hebben gewerkt, maar niet ziek zijn. En door de hoge juridische kosten. De echt zieke slachtoffers zijn daarvan de dupe. Bron: Brickman, L. & Shapiro, H.D (2005). Asbestos kills. National Review, 31 januari, 39-41.

Asbestos kills

And more than just people: jobs, ethics, and elementary justice

L E S T E R B R I C K M A N & H A RV E Y D. S H A P I RO

IT�S become a familiar scenario across the U.S.: A jovial air pervades this parking lot adjacent to a union hall that belies the serious purpose that has brought together a group of middle-aged men. For much of the afternoon they�ve been sipping coffee and waiting their turn to enter the trailer parked at one end of the parking lot. The trailer contains X-ray equipment, and they�re about to have their lungs checked for asbestos-related diseases. They�re here in response to postcards saying things like, �You Might Have Million Dollar Lungs!�

They know they�re entering a lottery, one in which a tiny few may find they have cancer but many more will find themselves perfectly healthy yet entitled to receive checks from 20 or 30 different companies totaling as much as $60,000�of course, that�s after their lawyers have deducted their 40 percent cut. For decades, scenes like this have been played out in the parking lots of hundreds of union halls, motels, and strip malls across America. For most Americans, asbestos litigation, like asbestos itself, is now a dimly remembered artifact of an earlier age. But despite 30 years of sweeping efforts to remove every trace of asbestos from American life, more than 100,000 new claims of asbestos-related diseases were filed in 2003�the most ever in a single year. While there was a sharp fall-off in nonmalignant claims filed in 2004, many experts anticipate that hundreds of thousands of additional claims will yet be brought, joining the 850,000 that have already come forward.

GONE BUT NOT FORGOTTEN

After years of asbestos-removal programs, prominent medical researchers Kevin Browne, Edward A. Gaensler, and Andrew Churg have called asbestosis a �disappearing disease,� and a condition that is �exceedingly rare.� So how is it that thousands and thousands of claims continue to be filed? This is a question the new Congress is likely to be asking, because of the increased power of Republican critics of trial lawyers. Asbestos could become the poster child for tort reform. As one leading medical expert on asbestos-related diseases, Dr. James Crapo, has said, claimants are being compensated �for illnesses that, according to the clear weight of medical evidence, either are not caused by asbestos or do not result in a significant impairment�i.e., are not generally regarded by the medical profession as an illness.� Yet asbestos lawyers continue their vigorous pursuit of potential claimants�not just through labor unions, but also through radio and TV ads and the Internet. So far, employers and their insurers have paid out over $70 billion�with more than half of that sum going to those who have either no injury or no proof that asbestos caused their injury. (That, of course, leaves far less to be paid to those who are truly suffering as a result of terrible asbestos-related injuries.) An additional $150 billion is likely to be required before the asbestos gods have been satiated. So far, some 8,400 companies have been sued. more than 70 have filed for bankruptcy. as a result of this financial drain, an estimated 500,000 jobs have been eliminated or not created. For a millennium, asbestos was �the magic mineral� because of its resistance to heat. In World War II, it was declared a �strategic and critical material� because of its value as insulation. After 9/11, experts said the World Trade Center would have burned more slowly, perhaps permitting more people to survive, had its asbestos insulation not been removed. And the O-rings in the doomed Challenger spacecraft would not have failed had they continued to contain asbestos.

But exposure to asbestos can cause cancer or asbestosis, a scarring of lung tissue. Between 1960 and 2003, some 75,000 people died of mesothelioma (tumors of the lung), and another 35,000 are likely to succumb before 2050. Knowledge of the hazards of asbestos dates back a century, and documents from the 1930s and 1940s revealed that two leading asbestos manufacturers had conspired to conceal the serious health threat posed to their workers. During World War II, naval officials ignored the consequences to 4.5 million shipyard workers�a cover-up that reached the highest levels of government. In the 1960s, Dr. Irving Selikoff of the Mount Sinai School of Medicine published research showing alarming rates of lung cancer and asbestosis among insulation workers, and a series of New Yorker articles by Paul Brodeur in the early 1970s helped focus public attention on asbestos. As awareness of the dangers grew, there was a sweeping campaign to remove asbestos wherever it had been used. Meanwhile, the growing awareness of the risks�and the cover-up�led to a spate of lawsuits, beginning in 1973 when the Fifth Circuit Court of Appeals allowed workers injured by exposure to asbestos to file a product-liability suit (in which juries determine the size of the award) rather than a workers�-compensation case (in which claims are paid according to a formula).

Much of the initial litigation targeted the Johns Manville Corporation, which had long been the nation�s principal miner and fabricator of materials containing asbestos. In 1982, after some 16,000 suits were filed, Manville declared bankruptcy. It emerged from bankruptcy in 1988 under an innovative plan in which almost $2 billion of cash and most of the company�s stock were transferred to the Manville Personal Injury Trust, and all asbestos claims were to be directed to the Trust. Claimants who submitted only minimal proof of exposure to a Manville product and asserted that they had an asbestos-related medical condition were paid according to a schedule of benefits. This set off a feeding frenzy: The Manville Trust quickly became insolvent after distributing nearly $680 million, including approximately $266 million to plaintiffs� lawyers. After this second Manville bankruptcy,

lawyers turned their attention to smaller asbestos producers and to construction firms that used asbestos products. Several critical legal principles fanned the flames of litigation. The principle of joint and several liability meant that a worker could sue several dozen companies, and any one of them could end up being held responsible for 100 percent of the claim, no matter how minor its involvement. Another key principle involved insurance coverage. Asbestos-related diseases take years to manifest themselves, so which liability insurers should pay the claims? Should it be the insurers at the time when the worker was exposed? Or the insurers when the disease was found? Or the insurers in the intervening 15 to 40 years, when initial exposures were slowly injuring a worker�s lungs? In 1988, a court held that all three sets of insurers would be liable. Originally, most asbestos litigation involved seriously injured claimants�those stricken with mesothelioma, asbestosis, or lung cancer. But since the Manville Trust and insurance companies were paying claims without demanding much in the way of proof, plaintiffs� lawyers began to seek compensation based on decidedly modest evidence of injuries and product exposure. For example, they obtained statements from doctors that an individual�s lung conditions were �consistent with asbestosis��even though anything from old age and obesity to smoking can account for the same lung condition.

READING THE B-READERS

The asbestos lawyers have created an entrepreneurial model to seek out potential claimants and send them to screening enterprises. The X-rays taken by the screeners are then sent for analysis to �B-readers,� specialized radiologists retained by plaintiffs� lawyers. The comparative handful of B-readers regularly selected by plaintiffs� lawyers consistently diagnose 60 to 80 percent of those screened with mild asbestosis. But in a Johns Hopkins study, approximately 500 X-rays in which plaintiffs� lawyers� Breaders had found signs of asbestosis were reread by other radiologists who did not know who was hiring them. These B-readers found that, at most, 4.5 percent of the X-rays indicated lung conditions consistent with mild asbestosis. Only about 5 percent of potential B-readers are used by plaintiffs� lawyers, and they have earned substantial fees for their services.

They also seem to have made convenient shifts in their diagnoses. Until the mid-1990s, most asbestos claimants were diagnosed as having �pleural plaques,� which are deposits of collagen fibers on the lining of the lungs. This typically produces no symptoms and does not increase the likelihood of contracting an asbestos-related disease, so many states do not allow suits based on pleural plaques. (In states that do allow such suits, however, juries have awarded damages as high as $1 million.) After a putative mega-settlement of asbestos issues proposed in 1993 placed no value on future pleural-plaques claims, the doctors hired by plaintiffs� lawyers almost immediately stopped diagnosing the newly screened as having pleural plaques. instead they found mild asbestosis.

In another very suggestive shift, on several occasions in which companies were entering bankruptcy, and their ability to pay claims dwindling, a number of witnesses suddenly recalled that the products they had handled were from companies that had not filed for bankruptcy. For example, in a deposition taken in October 1981, when Johns Manville was the premier target for plaintiffs� attorneys, one long-time New York Shipyard employee estimated that Johns Manville had supplied between 75 and 80 percent of the products containing asbestos. But when another witness was deposed in December 1982�several months after the Manville bankruptcy�that figure had shrunk to 25 percent and other companies were implicated instead.

�PRE-PACKED��AND STACKED

Faced with this movable feast of claims, some 70 companies have followed Johns Manville into bankruptcy, with more to come. Many follow the Manville model and transfer assets to a trust which is to pay future claims. Thus, claimants need a viable company to emerge from bankruptcy and generate revenues for the trust. To help facilitate this, Congress in 1994 created statutory authority to channel all asbestos claims to these trusts, not to the companies. But one of the provisions of the legislation increased the proportion of tort claimants who had to agree before the �channeling� function of the trust could become effective. This created perverse incentives for lawyers to recruit more claimants�regardless of the merits of their claims�because that gave the lawyers more leverage over the bankruptcy process (not to mention additional legal fees).

Recently, companies facing insolvency because of asbestos claims have turned to �pre-packaged� bankruptcies in which attorneys for the asbestos claimants and the company agree on a plan of reorganization and then present it to the bankruptcy court for approval. In other settings, �pre-packs� can minimize litigation costs, expedite claims payments, and give the company a better chance of surviving. In an asbestos pre-pack, the company typically negotiates an agreement in which it settles a large number of pending asbestos cases for highly inflated values�to be paid by its insurance company�and in return, the plaintiffs� lawyers let the company retain a substantial portion of its assets when it emerges from bankruptcy.

Claimants whose lawyers are part of the pre-pack negotiations Legislation created perverse incentives for lawyers to recruit more claimants�regardless of the merits of their claims�because that gave the lawyers more leverage over the bankruptcy process.

often receive highly favorable treatment in pre-packs. In December, the Third Circuit Court of Appeals turned down the proposed settlement in the Combustion Engineering bankruptcy, in which a pool of unimpaired claimants was supposed to get 95 cents out of every dollar they would have received in a pre-bankruptcy payment�while real cancer victims would get what was left: about 20 cents for every dollar of a pre-bankruptcy settlement. Moreover, the lawyer for the claimants was to get a $20 million fee from the company for putting together this deal. After lower courts approved this plan, 291 cancer victims appealed to the Third Circuit, which found that it did not meet the standards of fair treatment for all creditors required in a bankruptcy proceeding. Most judges, however, have been content to approve whatever is negotiated in a pre-pack. There is little doubt that after 30 years of lawsuits, the biggest beneficiary of the asbestos mess has been the plaintiffs� bar�to the tune of $20 billion in fees so far, and counting. This has come at the expense of those who are seriously ill, as well as companies that had only a peripheral involvement in the asbestos industry. The process is also burdening the property and casualty insurance industry. The 205-year-old Providence Washington Insurance Co., once the third-oldest insurer in the U.S., succumbed to asbestos liability, as has the Kemper Insurance Co. No skin off your back? Insurers recoup their losses by raising their rates. Higher insurance costs will inevitably be reflected in higher product prices.

There have recently been some signs that the plaintiffs� bar has gone a step too far. The Ohio legislature passed a law limitingasbestos claims to persons who can demonstrate actual illness. Courts in Mississippi have demanded more rigorous proof of injury in asbestos cases. And the conflictsof interest of several advisers retained by one judge in several asbestos bankruptcies

led the Third Circuit Court of Appeals to the highly unusual step of removing that judge from presiding over these bankruptcies.

After resigning from the bench in response, that judge went to work for one of those advisers.

A CHANCE FOR FAIRNESS

Over the years, parties to the litigation have entered into periodic and always

unsuccessful negotiations to settle the whole asbestos issue once and for all.

Intermittent congressional efforts have

been equally inconclusive. Last year, for

example, the proposed Fairness in Asbestos

Injury Resolution Act (FAIR) would have

set up a $140 billion industry-funded trust

fund to pay off all asbestos claims, including

those of the non-sick, and put an end

to further litigation. But trial lawyers and

labor unions decided it wasn�t enough and

blocked the measure.

The November elections have not only

brought additional advocates of tort reform

Bron: Brickman, L. & Shapiro, H.D (2005). Asbestos kills. National Review, 31 januari, 39-41.

Aansprakelijk voor longkanker door asbest

14-07-2005

Een medewerker van het ministerie van defensie is in zijn functie van scheepsmaker langdurig aan asbest blootgesteld geweest. Hij kreeg na een aantal jaren longkanker en vervolgens slokdarmkanker waaraan hij is overleden. De rechtbank oordeelt dat het ontstaan van de longcarcinoom voor 50% aan roken is toe te rekenen en voor 50% aan asbestblootstelling. De Centrale Raad van Beroep bevestigt het oordeel van de rechtbank dat het ministerie onrechtmatig heeft gehandeld door het langdurig blootstellen aan asbest van betrokkene.Hierdoor is het risico op longkanker aanzienlijk vergroot en uiteindelijk verwezenlijkt. Het rookgedrag van de medewerker kan niet gezien worden als opzet of bewuste roekeloosheid.

Bron: rechtspraak.nl, LJN: AT5582, 12 mei 2005.

Britse verzekeraars moeten asbestslachtoffers met "pleurale plaques" betalen

15-03-2005

Het Britse hooggerechtshof heeft half februari bepaald dat verzekeringsmaatschappijen en de Britse regering ook schadevergoeding moeten betalen aan asbestslachtoffers met “pleurale plaques” (een goedaardige verdikking van het borstvlies). De uitspraak wordt gezien als een zware slag voor de Britse verzekeraars, al beperkte de rechter de omvang van de schadevergoeding. De verzekeraars stelden dat deze longaandoening niet als een ziekte aangemerkt kan worden omdat deze zelden pijn of andere ziekteverschijnselen geeft. Angst voor eventuele toekomstige klachten is volgens de verzekeraars niet voldoende om vergoeding te kunnen eisen.

Bron: ANP/Financial Times, 15 februari