Nieuwsarchief

De rechtbank veroordeelt een 41-jarige Bredanaar tot 180 dagen gevangenisstraf waarvan 60 voorwaardelijk voor het opzettelijk verspreiden van asbest aan de balie van het kantoor van een woningbouwvereniging. Omdat de woningbouwvereniging de asbest in zijn woning maar niet verwijderde toog de bewoner zelf met een zak asbestresten naar het kantoor. Hij gooide de zak op de balie en blies asbeststof in de richting van een medewerkster. Het airconditioningssysteem van het kantoor bleek verontreinigd. De rechtbank legt de man eveneens TBS met voorwaarden op met een gedwongen begeleiding van de reclassering en behandeling in een GGZ kliniek. Ook wordt hij verplicht de schoonmaakkosten van balie en airconditioning, ad 30.000 euro, te betalen. Bron : BN de Stem, 2 september 2010.

In een zaak van de echtgenote van een inmiddels aan mesothelioom overleden man tegen de arts bij wie de man onder behandeling was, oordeelt het Regionaal Tuchtcollege Zwolle dat de arts geheel volgens de richtlijnen heeft gehandeld. Achteraf gezien bleek patient te lijden aan een zich zeer langzaam ontwikkelend mesothelioom dat lange tijd niet aantoonbaar was. De arts is hierop steeds alert geweest en heeft deze mogelijke diagnose ook steeds betrokken in zijn onderzoeken. Ook oordeelt het College dat de arts niet is tekortgeschoten in de informatievoorziening jegens patient. De vrouw had onder andere de klacht dat zij niet gewezen was op het bestaan van het Instituut Asbestslachtoffers. Bron: Regionaal Tuchtcollege Zwolle, 22 juli 2010.

Een mechanisatiebedrijf heeft 2000 euro boete gekregen voor het laten verwijderen van een dak van een loods door een bedrijf dat niet gecertificeerd was voor het verwijderen van asbest. De ondernemer verklaarde dat hij niet wist dat er asbest in het dak zat en ging met het sloopbedrijf akkoord dat het verwijderd zou worden als asbestgelijkend materiaal. Bron : Agrarisch Dagblad, 9 augustus 2010.

Voormalig asbestverwerker Uralita moet bijna 4 mln euro uitkeren aan 45 omwonenden van haar fabriek in Cerdanyola y Ripollet (Catalonie) wegens door asbestblootstelling veroorzaakte gezondheidsschade. Het is de eerste keer dat en Spaanse rechter schadevergoeding toekent aan asbestslachtoffers die niet als werknemer aan asbest zijn blootgesteld. Allen lijden aan een asbestgerelateerde ziekte. Oorzaken zijn ofwel het asbestafval in het milieu of het contact met asbest via de werkkleding van de huisgenoot die wel voor de fabriek werkte. De vergoedingen varieren van 43.000 euro tot 470.000 euro per slachtoffer. Uralita heeft sinds 1907 asbest verwerkt in de fabriek. Bron : El Pais. 17 juli 2010, Spaanse asbestslachtoffervereniging AVIDA.

In hoger beroep oordeelt het Gerechtshof Arnhem, evenals de rechtbank Almelo, het bedrijf Nefalit BV (voorheen Asbestona) aansprakelijk voor het ontstaan van de ziekte mesothelioom bij een boer uit Beilen die in 1979 bij het verzagen van asbestcementgolfplaten aan asbest was blootgesteld. Het hof oordeelt dat van Nefalit in 1979 mocht worden verwacht dat zij bij het in het verkeer brengen van asbestcementgolfplaten het publiek, en zeker verwerkers van die platen als de betreffende boer, zou waarschuwen voor de aan haar bekende gezondheidsrisico s. Van het feit dat Nefalit dit niet heeft gedaan, valt haar een ernstig verwijt te maken. Het causaal verband is voldoende aangetoond. Bron: Hof Arnhem, 11 mei 2010, 200.016.186 Rechtspraak.nl.

De rechtbank Rotterdam oordeelt dat de (niet meer bestaande) scheepswerf Verolme tekort is geschoten in de op haar op grond van destijds artikel 7A:1638x BW en thans artikel 7:658 BW rustende zorgplicht. De aansprakelijkheidsverzekeraar is daardoor jegens de nabestaande van een voormalig werknemer schadeplichtig geworden. De werknemer was als timmerman in de periode 1953-1960 tijdens zijn werk bij de scheepswerf aan asbest blootgesteld. De werkgever heeft geen veiligheidsmaatregelen getroffen met het oog op de toen bekende gevaren van blootstelling aan asbest(stof) waardoor de kans op de (destijds nog niet bekende) asbestziekte mesothelioom vergroot is. Na afweging van de gezichtspunten (arrest Van Hese/ De Schelde d.d. 28 april 2000) oordeelt de rechter dat toepassing van de dertigjarige verjaringstermijn (art. 3:310 lid 2 BW) naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Bron: Rechtbank Rotterdam 26 mei 2010, LJN BN0602.

Twee varkenshouders in de omgeving van Zwolle hebben boetes gekregen wegens het illegaal en onzorgvuldig omgaan met asbest. De een kreeg 4500 euro boete voor het zonder vergunning slopen van een schuur waarin asbest was verwerkt. De ander kreeg 2000 euro boete voor het opzettelijk laten rondslingeren van asbestplaten en een onafgesloten zak met resten asbest. Tegen drie Bredanaars is procesverbaal opgemaakt wegens het rommelen met documenten om de sloop van 600 vierkante meter asbesthoudende platen van een stal legaal te laten lijken. Het slopen van een dergelijke hoeveelheid kost normaliter rond 6500 euro. Bron: De Stentor, 29 juni en 1 juli en BN De Stem, 3 juli 2010.

Naar aanleiding van het 10-jarig bestaan van het IAS bespreekt Ton Hartlief, hoogleraar privaatrecht, enkele lessen die getrokken kunnen worden uit het asbestdossier.
Hartlief stelt, onder andere, dat de werkwijze van het IAS niet op andere beroepsziekten kan worden toegepast; een cruciale factor bij asbest is zijns inziens namelijk dat we juridisch weten waar we aan toe zijn. Dat stadium is bij andere beroepsziekten (nog) niet in zicht. Hij zet vraagtekens bij de suggestie van Alexander Rinnooy Kan dat de asbestproblematiek veel minder ernstig zou zijn geworden indien deze benaderd was vanuit het voorzorgsbeginsel, zoals de SER onlangs bij nanotechnologie heeft geadviseerd. Inzetten op het voorzorgsbeginsel moet voorkomen dat overheid en bedrijfsleven achterover leunen of naar elkaar wijzen tot er voldoende zekerheid over mogelijke ongewenste effecten is. Bron: NJblog, 21 juni 2010, verschijnt als Vooraf in NJB 2010/24.

Hoewel bij een 76-jarige patient wel was gedacht aan mesothelioom, kon dit niet worden vastgesteld. Toen twee jaar later het vermoeden werd bevestigd, was het al te laat.
Tijdens de eerste chemokuur in november 2006 overleed de man, die jarenlang werkzaam was geweest in de bouw en daardoor in aanraking kwam met asbest. Zijn echtgenote verwijt de arts dat hij zijn diagnose heeft verzwegen, dat niet goed is gecommuniceerd met haar en haar man en dat er onwaarheden in het rapport staan. De huisarts zou hebben gezegd dat haar man al jaren maligne mesothelioom, ofwel longvlieskanker had. Al die tijd zou haar dit niet zijn verteld door de longarts. Volgens de arts kan hem tuchtrechtelijk niets worden verweten. De man kwam op 23 april 2004 onder controle van de longarts in verband met klachten over benauwdheid. “Ondanks dat we ons best hebben gedaan, hebben we al die tijd geen diagnose kunnen stellen. Dat is helaas de aard van de ziekte.” Diverse malen werd weefsel weggenomen bij de man en geconstateerd dat er afwijkingen waren, maar werd de oorzaak niet gevonden. In oktober 2006 werd het kwaadaardige weefsel uiteindelijk gevonden, maar toen was de ziekte al in een te ver gevorderd stadium en was genezing niet meer mogelijk. Het tuchtcollege doet op 20 juli uitspraak. Bron: De Stentor, 25 mei 2010.

Forbo Flooring BV, wereldwijd marktleider in vloerbedekking, is niet aansprakelijk voor de schade van consumenten die claimen kanker te hebben gekregen door het verwijderen van asbesthoudende vloerbedekking. Dit blijkt uit een uitspraak van de rechtbank Haarlem op 26 mei jl. in een procedure die een asbestslachtoffer had aangespannen tegen het concern. De vrouw stelde dat zij halverwege de jaren zeventig aan asbest was blootgesteld toen zij vloerbedekking uit haar huis verwijderde. Forbo heeft onrechtmatig tegen haar gehandeld door zonder waarschuwing asbesthoudende vloerbedekking te leveren.
De rechtbank stelt Forbo in het gelijk omdat in de jaren 70 algemeen aangenomen werd dat asbest alleen voor de beroepsbevolking gevaarlijk was. Dit betekent dat Forbo niet hoefde te waarschuwen voor het verwijderen van vloerbedekking. Bron: Het Financieele Dagblad, 28 mei 2010.