Het Duitse Bundesgerichtshof oordeelt in een zaak dat de aanwezigheid van asbest bij de verkoop van een huis niet verzwegen mag worden, ook als de koper daar niet naar heeft geinformeerd. Bron: Allgemeine Zeitung, 30 september 2010.
Voormalig asbestverwerker Eternit wordt door nabestaanden aansprakelijk geacht voor de buikvlieskanker bij een vrouw die daaraan in 2006 overleed. De diagnose werd in 2000 bij haar gesteld. De oorzaak lag volgens de nabestaanden in het asbestafval van Eternit dat in de periode 1955 tot 1960 toegepast is als wegverhardingsmateriaal voor de verbindingsweg met de Rijssenseweg te Markelo. Zij had daar van 1987 tot 2003 gewoond. Volgens de rechtbank is niet met zekerheid vast te stellen dat die verharding in de jaren 1955-1960 met van Eternit afkomstig asbestafval heeft plaatsgevonden. Eternit wijst erop dat bij vrouwen optredend buikvlieskanker niet uitsluitend en zeker niet zonder meer asbestgerelateerd is en met name wordt gezien in het kader van hoge blootstelling (in de beroepssfeer) en dat de latentieperiode bij deze lage blootstellingsgraad onwaarschijnlijk kort is. De rechtbank erkent dat het causaal verband niet zonder meer gegeven is en daarvoor meer bewijslevering cq deskundigenonderzoek noodzakelijk zal zijn. De absolute verjaringstermijn van 30 jaar is verstreken omdat de verharding in de jaren 60 plaatsvond en de waarschuwingsverplichting van Eternit rond 1969 gold. De relatieve verjaringstermijn van 5 jaar is ook verstreken omdat de diagnose bij de vrouw al in 2000 is gesteld. Naar oordeel van de rechter is het slachtoffer op dat moment of kort daarna op de hoogte geweest met de daaruit vloeiende schade en het daarvoor aansprakelijke Eternit. Bron: rechtbank Almelo, 29 september 2010.
Een Spaanse rechter erkent tongkanker als beroepsziekte door asbestblootstelling. De zaak ging over een man die 32 jaar in een asbestcementfabriek had gewerkt en daarbij langdurig aan asbest was blootgesteld. In de wetenschappelijke literatuur komt de relatie met asbest niet voor. Bron: EFE Newswire, 9 september 2010.
Een vastgoedbedrijf moet 3000 euro boete, waarvan 1500 voorwaardelijk, betalen. Het bedrijf had zelf asbest verwijderd omdat het in de veronderstelling was dat dat mocht omdat het om minder dan 35 m2 ging. Het ging om 25 m2. Een particulier mag zelf, onder bepaalde voorwaarden, asbest verwijderen als het om minder dan 35 m2 gaat. Een bedrijf niet en moet daarvoor een asbestverwijderaar inschakelen. Bron: De Stentor, 13 september 2010.
De rechtbank veroordeelt een 41-jarige Bredanaar tot 180 dagen gevangenisstraf waarvan 60 voorwaardelijk voor het opzettelijk verspreiden van asbest aan de balie van het kantoor van een woningbouwvereniging. Omdat de woningbouwvereniging de asbest in zijn woning maar niet verwijderde toog de bewoner zelf met een zak asbestresten naar het kantoor. Hij gooide de zak op de balie en blies asbeststof in de richting van een medewerkster. Het airconditioningssysteem van het kantoor bleek verontreinigd. De rechtbank legt de man eveneens TBS met voorwaarden op met een gedwongen begeleiding van de reclassering en behandeling in een GGZ kliniek. Ook wordt hij verplicht de schoonmaakkosten van balie en airconditioning, ad 30.000 euro, te betalen. Bron : BN de Stem, 2 september 2010.
In een zaak van de echtgenote van een inmiddels aan mesothelioom overleden man tegen de arts bij wie de man onder behandeling was, oordeelt het Regionaal Tuchtcollege Zwolle dat de arts geheel volgens de richtlijnen heeft gehandeld. Achteraf gezien bleek patient te lijden aan een zich zeer langzaam ontwikkelend mesothelioom dat lange tijd niet aantoonbaar was. De arts is hierop steeds alert geweest en heeft deze mogelijke diagnose ook steeds betrokken in zijn onderzoeken. Ook oordeelt het College dat de arts niet is tekortgeschoten in de informatievoorziening jegens patient. De vrouw had onder andere de klacht dat zij niet gewezen was op het bestaan van het Instituut Asbestslachtoffers. Bron: Regionaal Tuchtcollege Zwolle, 22 juli 2010.
Een mechanisatiebedrijf heeft 2000 euro boete gekregen voor het laten verwijderen van een dak van een loods door een bedrijf dat niet gecertificeerd was voor het verwijderen van asbest. De ondernemer verklaarde dat hij niet wist dat er asbest in het dak zat en ging met het sloopbedrijf akkoord dat het verwijderd zou worden als asbestgelijkend materiaal. Bron : Agrarisch Dagblad, 9 augustus 2010.
Voormalig asbestverwerker Uralita moet bijna 4 mln euro uitkeren aan 45 omwonenden van haar fabriek in Cerdanyola y Ripollet (Catalonie) wegens door asbestblootstelling veroorzaakte gezondheidsschade. Het is de eerste keer dat en Spaanse rechter schadevergoeding toekent aan asbestslachtoffers die niet als werknemer aan asbest zijn blootgesteld. Allen lijden aan een asbestgerelateerde ziekte. Oorzaken zijn ofwel het asbestafval in het milieu of het contact met asbest via de werkkleding van de huisgenoot die wel voor de fabriek werkte. De vergoedingen varieren van 43.000 euro tot 470.000 euro per slachtoffer. Uralita heeft sinds 1907 asbest verwerkt in de fabriek. Bron : El Pais. 17 juli 2010, Spaanse asbestslachtoffervereniging AVIDA.
In hoger beroep oordeelt het Gerechtshof Arnhem, evenals de rechtbank Almelo, het bedrijf Nefalit BV (voorheen Asbestona) aansprakelijk voor het ontstaan van de ziekte mesothelioom bij een boer uit Beilen die in 1979 bij het verzagen van asbestcementgolfplaten aan asbest was blootgesteld. Het hof oordeelt dat van Nefalit in 1979 mocht worden verwacht dat zij bij het in het verkeer brengen van asbestcementgolfplaten het publiek, en zeker verwerkers van die platen als de betreffende boer, zou waarschuwen voor de aan haar bekende gezondheidsrisico s. Van het feit dat Nefalit dit niet heeft gedaan, valt haar een ernstig verwijt te maken. Het causaal verband is voldoende aangetoond. Bron: Hof Arnhem, 11 mei 2010, 200.016.186 Rechtspraak.nl.
De rechtbank Rotterdam oordeelt dat de (niet meer bestaande) scheepswerf Verolme tekort is geschoten in de op haar op grond van destijds artikel 7A:1638x BW en thans artikel 7:658 BW rustende zorgplicht. De aansprakelijkheidsverzekeraar is daardoor jegens de nabestaande van een voormalig werknemer schadeplichtig geworden. De werknemer was als timmerman in de periode 1953-1960 tijdens zijn werk bij de scheepswerf aan asbest blootgesteld. De werkgever heeft geen veiligheidsmaatregelen getroffen met het oog op de toen bekende gevaren van blootstelling aan asbest(stof) waardoor de kans op de (destijds nog niet bekende) asbestziekte mesothelioom vergroot is. Na afweging van de gezichtspunten (arrest Van Hese/ De Schelde d.d. 28 april 2000) oordeelt de rechter dat toepassing van de dertigjarige verjaringstermijn (art. 3:310 lid 2 BW) naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Bron: Rechtbank Rotterdam 26 mei 2010, LJN BN0602.
