Nieuwsarchief

Een man is als scheepsbouwer aan asbest blootgesteld en aan mesothelioom overleden. Zijn nabestaanden houden de ex-werkgever, een scheepswerf aansprakelijk waar hij van 1957 tot 1959 en van 1980 tot 1985 heeft gewerkt. Na weging van de gezichtspunten (arrest Hese/De Schelde, 2000) oordeelt het Gerechtshof Arnhem in hoger beroep dat het beroep van de werkgever op verjaring slaagt voor zover het betrekking heeft op blootstelling aan asbest gedurende de eerste periode van het dienstverband van [X], de jaren 1957 – 1959. Voor wat betreft de tweede periode, de jaren 1974 – 1985, slaagt het beroep indien, wanneer in die periode sprake is geweest van blootstelling, deze blootstelling vanaf 13 juli 1977, het moment van verjaring, was geeindigd. Het hof stelt daarbij voorop dat vaststelling van mogelijke asbestblootstelling van de man onvoldoende bewijs is. De nabestaanden dienen te bewijzen dat de man daadwerkelijk na 13 juli 1977 bij de werkgever aan asbest blootgesteld s geweest. Verder betekent het enkele feit dat een werkgever aansprakelijk is op grond van artikel 7:685 BW niet dat hem per definitie een ernstig verwijt kan worden gemaakt. Bron: Hof Arnhem-Leeuwarden, 26 november 2013: nr. 200.104.783-01.

Een projectontwikkelaar hoeft voorlopig geen dwangsom te betalen aan de provincie voor asbestverontreiniging. Dat zegde de provincie toe tijdens een spoedprocedure bij de Raad van State in Den Haag. Met de dwangsom van maximaal 40.000 euro wilde de provincie Drenthe de man dwingen asbestpuin achter een boerderij aan de Hoofdstraat weg te halen. De projectontwikkelaar wil wel saneren maar pas als hij woningen gaat bouwen op het perceel. Bron: rtvdrenthe.nl, 27 november 2013.

Voor het eerst heeft iemand met mesothelioom de Nederlandse staat aansprakelijk gesteld voor zijn dodelijke ziekte. De 58-jarige man vindt dat de overheid nalatig is geweest in de bescherming tegen de risico s van asbest, schrijft Trouw. De man werkte ruim dertig jaar in de aluminium-industrie in Vlissingen. Tussen 1977 en 1984 werkte hij vrijwel dagelijks met asbest. In 2009 bleek hij mesothelioom te hebben. Van zijn werkgever kreeg hij volgens de krant geen beschermingsmiddelen of extra voorlichting. De ex-werkgever erkende aansprakelijkheid, maar ging in 2011 failliet. Door het faillissement liep de man de doorbetaling van zijn salaris mis en kreeg hij een aanzienlijk lagere uitkering. Met zijn advocaat Bob Ruers heeft hij nu ook de staat aansprakelijk gesteld. De man dient een schadeclaim in wegens onvoldoende wetgeving, toezicht en handhaving in het asbestdossier. De overheid zou hebben verzuimd maatregelen te nemen om werknemers te beschermen: pas in 1993 werd het gebruik van asbest verboden, terwijl de risico s van asbest al veertig jaar bekend waren. Onder druk van de lobby van de asbestindustrie zou de overheid zich te afwachtend hebben opgesteld.
Michiel van Emmerik, hoofddocent staats- en bestuursrecht aan de Universiteit van Leiden, ziet de zaak niet als kansloos. Van Emmerik is deskundige op het gebied van overheidsaansprakelijkheid voor schending van mensenrechten. Van belang is of de overheid op de hoogte was of had moeten zijn van het levensgevaar van asbest. Het Hof in Straatsburg oordeelde eerder in een andere zaak dat overheden preventief moeten optreden als zij een concrete aanwijzing hebben dat een levensbedreigende situatie kan ontstaan, die het recht op leven acuut in gevaar kan brengen. Bij overtreding kunnen volgens het Europese hof overheden in beginsel zelfs in aanmerking komen voor strafrechtelijke vervolging. Bron: Trouw 13 en 14 november 2013.

De gemeente Emmen is bij het afsluiten van de servicekasten in de Vissersflat in Emmen vanwege asbest een stap te ver gegaan, door woonstichting Lefier te sommeren de asbest direct te laten verwijderen door een gecertificeerd bedrijf. Dat concludeert de Commissie van Advies voor Bezwaarschriften. Lefier had bezwaar gemaakt tegen de opgelegde bestuursdwang. De commissie stelt dat volstaan was door de kasten direct af te sluiten om elk risico voor gevaar voor de gezondheid te vermijden. Dat had in overleg tussen gemeente en Lefier opgepakt kunnen worden. Bron: Emmen.nu, 6 november 2013

Een Amerikaanse rechtbank houdt de producent van Kent sigaretten en de producent van de filter elk voor 22% aansprakelijk voor de ziekte mesothelioom bij een man uit Florida. Van 1952 tot 1956 had de man Kent sigaretten met asbesthoudend filter gerookt. De producent van de filter is ook voor 22% aansprakelijk. Bron: Asbestos HUB/Newstex, 30 september 2013.

Onder dreiging van een kort geding heeft woningcorporatie Talis een voorschot op een schadevergoeding betaald aan een huurder van een huis waarin hoge concentraties asbest zijn aangetroffen. De huurder wilde via een kort geding een voorschot van enkele duizenden euro’s op de schadevergoeding die hij van Talis verwacht, omdat er bruin asbest zat in zijn huurhuis. Hij waarschuwde in september 2012 woningcorporatie Talis omdat hij vermoedde dat er asbest zat in zijn woning. Na inspectie mocht het gezin met twee kinderen de woning niet meer betreden.Bron: De Gelderlander, 22 augustus 2013

Een rechter in de Italiaanse region Lombardije heeft in een zaak tegen voormalig asbestcementverwerker Fibronit meer dan een miljoen euro schadevergoeding toegekend aan totaal 132 slachtoffers van de fabriek. Twee voormalig directeuren zijn veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf voor doodslag en milieuschade. Bron: International Ban Asbestos Secretariaat, 28 juli 2013.

De rechtbank oordeelt dat de gemeente Hoogerveen correct heeft gehandeld door tegen een agrarier op te treden en 10.000 euro van hem te vorderen. De gemeente legde het werk aan zijn kalverstal onder dreiging van een dwangsom stil omdat een vergunning voor de verwijdering van asbestplaten ontbrak. Ook was er geen erkende asbestverwijderaar die de klus klaarde. De dwangsom wordt inbaar als de agrarier de asbest niet voor januari 2014 correct heeft verwijderd. Bron: Dagblad van het Noorden.

Vloemans en Van den Heuvel bespreken in een vervolgartikel in AV&S de ontwikkeling in de rechtspraak ten aanzien van niet-loondienstgerelateerde asbestschade sinds 2008. Conclusie is dat particulieren met personen- of overlijdensschade in de rechtspraak tegemoet worden gekomen. Dat blijkt o.a. uit de onwil om een beroep op verjaring toe te staan, en uit verhoging van de vaststelling van de zorgvuldigheidsnorm waaraan asbestproducenten en leveranciers moeten voldoen. Deze norm lijkt steeds iets verder verhoogd te worden, onder meer door het vervroegen van het tijdstip waarop de aansprakelijk gestelde partijen zich bewust hadden moeten zijn van de mogelijke gevaren van asbest. Het zullen, volgens de auteurs, voornamelijk alleen nog kleinere bedrijven zijn, die niet op reguliere basis met asbest werkten en/of waar kennis over de gevaren van asbest aantoonbaar nog niet aanwezig was in de betrokken periode, die kans maken op een geslaagd verweer tegen asbestclaims. Bron: Vloemans, N. & Van den Heuvel, A. (2013). Kroniek aansprakelijkheid voor niet-loondienstgerelateerde asbestschade, AV&S, afl. 3, juni 2013, p. 96-110.

Op 13 mei promoveerde Evelien de Kezel op de thema’s asbest, gezondheid en veiligheid bij de Faculteit Rechten aan de Universiteit Utrecht. In haar proefschrift concludeert zij o.a. dat het aansprakelijkheidsrecht heeft laten zien op een flexibele manier te kunnen inspelen op maatschappelijke verwachtingen omtrent de vergoedbaarheid van gezondheidsschade uit sociale risico s. De asbestkwestie heeft echter ook geillustreerd dat een te flexibele inzet van het aansprakelijkheidsrecht als vergoedingssysteem de schadelast voor bepaalde groepen binnen de samenleving moeilijk controleerbaar kan maken. Bron: Universiteit Utrecht, 13 mei 2013.