Nieuwsarchief

Voor het eerst heeft iemand met mesothelioom de Nederlandse staat aansprakelijk gesteld voor zijn dodelijke ziekte. De 58-jarige man vindt dat de overheid nalatig is geweest in de bescherming tegen de risico s van asbest, schrijft Trouw. De man werkte ruim dertig jaar in de aluminium-industrie in Vlissingen. Tussen 1977 en 1984 werkte hij vrijwel dagelijks met asbest. In 2009 bleek hij mesothelioom te hebben. Van zijn werkgever kreeg hij volgens de krant geen beschermingsmiddelen of extra voorlichting. De ex-werkgever erkende aansprakelijkheid, maar ging in 2011 failliet. Door het faillissement liep de man de doorbetaling van zijn salaris mis en kreeg hij een aanzienlijk lagere uitkering. Met zijn advocaat Bob Ruers heeft hij nu ook de staat aansprakelijk gesteld. De man dient een schadeclaim in wegens onvoldoende wetgeving, toezicht en handhaving in het asbestdossier. De overheid zou hebben verzuimd maatregelen te nemen om werknemers te beschermen: pas in 1993 werd het gebruik van asbest verboden, terwijl de risico s van asbest al veertig jaar bekend waren. Onder druk van de lobby van de asbestindustrie zou de overheid zich te afwachtend hebben opgesteld.
Michiel van Emmerik, hoofddocent staats- en bestuursrecht aan de Universiteit van Leiden, ziet de zaak niet als kansloos. Van Emmerik is deskundige op het gebied van overheidsaansprakelijkheid voor schending van mensenrechten. Van belang is of de overheid op de hoogte was of had moeten zijn van het levensgevaar van asbest. Het Hof in Straatsburg oordeelde eerder in een andere zaak dat overheden preventief moeten optreden als zij een concrete aanwijzing hebben dat een levensbedreigende situatie kan ontstaan, die het recht op leven acuut in gevaar kan brengen. Bij overtreding kunnen volgens het Europese hof overheden in beginsel zelfs in aanmerking komen voor strafrechtelijke vervolging. Bron: Trouw 13 en 14 november 2013.

De gemeente Emmen is bij het afsluiten van de servicekasten in de Vissersflat in Emmen vanwege asbest een stap te ver gegaan, door woonstichting Lefier te sommeren de asbest direct te laten verwijderen door een gecertificeerd bedrijf. Dat concludeert de Commissie van Advies voor Bezwaarschriften. Lefier had bezwaar gemaakt tegen de opgelegde bestuursdwang. De commissie stelt dat volstaan was door de kasten direct af te sluiten om elk risico voor gevaar voor de gezondheid te vermijden. Dat had in overleg tussen gemeente en Lefier opgepakt kunnen worden. Bron: Emmen.nu, 6 november 2013

Een Amerikaanse rechtbank houdt de producent van Kent sigaretten en de producent van de filter elk voor 22% aansprakelijk voor de ziekte mesothelioom bij een man uit Florida. Van 1952 tot 1956 had de man Kent sigaretten met asbesthoudend filter gerookt. De producent van de filter is ook voor 22% aansprakelijk. Bron: Asbestos HUB/Newstex, 30 september 2013.

Onder dreiging van een kort geding heeft woningcorporatie Talis een voorschot op een schadevergoeding betaald aan een huurder van een huis waarin hoge concentraties asbest zijn aangetroffen. De huurder wilde via een kort geding een voorschot van enkele duizenden euro’s op de schadevergoeding die hij van Talis verwacht, omdat er bruin asbest zat in zijn huurhuis. Hij waarschuwde in september 2012 woningcorporatie Talis omdat hij vermoedde dat er asbest zat in zijn woning. Na inspectie mocht het gezin met twee kinderen de woning niet meer betreden.Bron: De Gelderlander, 22 augustus 2013

Een rechter in de Italiaanse region Lombardije heeft in een zaak tegen voormalig asbestcementverwerker Fibronit meer dan een miljoen euro schadevergoeding toegekend aan totaal 132 slachtoffers van de fabriek. Twee voormalig directeuren zijn veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf voor doodslag en milieuschade. Bron: International Ban Asbestos Secretariaat, 28 juli 2013.

De rechtbank oordeelt dat de gemeente Hoogerveen correct heeft gehandeld door tegen een agrarier op te treden en 10.000 euro van hem te vorderen. De gemeente legde het werk aan zijn kalverstal onder dreiging van een dwangsom stil omdat een vergunning voor de verwijdering van asbestplaten ontbrak. Ook was er geen erkende asbestverwijderaar die de klus klaarde. De dwangsom wordt inbaar als de agrarier de asbest niet voor januari 2014 correct heeft verwijderd. Bron: Dagblad van het Noorden.

Vloemans en Van den Heuvel bespreken in een vervolgartikel in AV&S de ontwikkeling in de rechtspraak ten aanzien van niet-loondienstgerelateerde asbestschade sinds 2008. Conclusie is dat particulieren met personen- of overlijdensschade in de rechtspraak tegemoet worden gekomen. Dat blijkt o.a. uit de onwil om een beroep op verjaring toe te staan, en uit verhoging van de vaststelling van de zorgvuldigheidsnorm waaraan asbestproducenten en leveranciers moeten voldoen. Deze norm lijkt steeds iets verder verhoogd te worden, onder meer door het vervroegen van het tijdstip waarop de aansprakelijk gestelde partijen zich bewust hadden moeten zijn van de mogelijke gevaren van asbest. Het zullen, volgens de auteurs, voornamelijk alleen nog kleinere bedrijven zijn, die niet op reguliere basis met asbest werkten en/of waar kennis over de gevaren van asbest aantoonbaar nog niet aanwezig was in de betrokken periode, die kans maken op een geslaagd verweer tegen asbestclaims. Bron: Vloemans, N. & Van den Heuvel, A. (2013). Kroniek aansprakelijkheid voor niet-loondienstgerelateerde asbestschade, AV&S, afl. 3, juni 2013, p. 96-110.

Op 13 mei promoveerde Evelien de Kezel op de thema’s asbest, gezondheid en veiligheid bij de Faculteit Rechten aan de Universiteit Utrecht. In haar proefschrift concludeert zij o.a. dat het aansprakelijkheidsrecht heeft laten zien op een flexibele manier te kunnen inspelen op maatschappelijke verwachtingen omtrent de vergoedbaarheid van gezondheidsschade uit sociale risico s. De asbestkwestie heeft echter ook geillustreerd dat een te flexibele inzet van het aansprakelijkheidsrecht als vergoedingssysteem de schadelast voor bepaalde groepen binnen de samenleving moeilijk controleerbaar kan maken. Bron: Universiteit Utrecht, 13 mei 2013.

De Hoge Raad vernietigt een arrest van het hof Amsterdam, waarin een werkgever aansprakelijk wordt geacht voor de gevolgen van long- en blaaskanker van een werknemer (onderhoudsschilder). De Hoge Raad oordeelt dat het hof zich teveel heeft laten leiden door een vermoeden van een verband tussen ziekte en werkomstandigheden terwijl dit verband te onzeker is. Verder oordeelt de Raad dat het oordeel van het hof dat de werkgever rekening had moeten houden met de gevaren verbonden aan de blootstelling aan gevaarlijke stoffen ontoereikend is voor het oordeel dat de werkgever haar zorgplicht heeft geschonden. Het hof heeft nagelaten te vermelden welke zorgplicht de werkgever heeft geschonden. Bron: Stichting PIV, 7 juni 2013, Hoge Raad arrest BZ1721 d.d. 7 juni 2013.

De Zwitserse oud-topman van asbestverwerker Eternit in Turijn Stephan Schmidheiny is door het hof van beroep in Turijn veroordeeld tot een zwaardere straf in het zogenaamde ‘Eternit-proces’. Hij kreeg 18 jaar celstraf, in plaats van de 16 jaar in eerste aanleg. De rechter achtte bewezen dat meer dan 2000 mensen zijn overleden, doordat Schmidheiny (65) onvoldoende oog had voor de gevaren van asbest. Bovendien heeft hij de veiligheidsregels geschonden. Hij was van 1976 tot 1986 een belangrijke aandeelhouder van Eternit Italie. De Belgische baron Louis de Cartier de Marchienne was ook een beschuldigde, maar overleed kort geleden. Hierdoor werd ook de gerechterlijke procedure tegen hem automatisch beeindigd. De Cartier de Marchienne was aandeelhouder en bestuurder van Eternit Italie begin jaren zeventig. Het hof kende de Italiaanse gemeente Casale Monferrato, waar Eternit zijn belangrijkste fabriek had en en veel asbestslachtoffers zijn, een schadevergoeding toe van 30,9 miljoen euro, en de regio Piemonte 20 miljoen euro. Eternit Turijn ging in 1986 failliet. Bron: ANP, Het Laatste Nieuws, 3 juni 2013