Nieuwsarchief

Het Franse asbestslachtoffercompensatiefonds FIVA heeft in 2005 8469 claims ontvangen van asbestslachtoffers of nabestaanden. Dit betekent een stijging van 5,3% ten opzichte van 2004. 96% van de aanvragers is man met een gemiddelde leeftijd van 62 jaar. 85% is via het werk met asbest in aanraking gekomen. Meer dan de helft komt uit Noord Frankrijk. Sinds de oprichting in 2001 heeft FIVA 31.262 aanvragen ontvangen en meer dan een biljoen euro aan vergoedingen uitgegeven. De vergoeding voor een kwaadaardige aandoening door asbest ligt rond de 60.000 euro. Bron: Financial Times, 11 juli, Europees Vakbondsinstituut Hesa, 26 juli 2006. Meer http://hesa.etui-rehs.org/uk/newsevents/newsfiche.asp?pk=679

Sinds maart dit jaar kunnen niet-beroepsgebonden asbestslachtoffers in Japan een vergoeding aanvragen voor medische kosten en overlijdenskosten. Er zijn inmiddels 4000 aanvragen gedaan, door slachtoffers zelf of nabestaanden. 70% (2710) van de aanvragen komt van omwonenden van asbestfabrieken, waarvan slechts een klein deel (209) is geaccepteerd. In 207 gevallen ging het hierbij om mesothelioom, in 2 gevallen om asbestgerelateerde longkanker. 30% (1257) betreft aanvragen van nabestaanden van (ex-)werknemers die meer dan vijf jaar geleden aan mesothelioom of asbestgerelateerde longkanker zijn overleden. Hiervan zijn 111 aanvragen geaccepteerd. Bron: The Asai Shmibun, Europees Vakbondsinstituut Hesa, 6 juli 2006. Meer http://hesa.etui-rehs.org/uk/newsevents/newsfiche.asp?pk=664

Het Japanse milieu-agentschap (Environmental Restoration and Conservation Agency) heeft erkend dat het overlijden van een man aan mesothelioom te wijten is aan indirecte blootstelling aan asbest via de werkkleding van zijn vader. Deze beslissing gaat in tegen de uitspraak van het Japanse Hooggerechtshof dat er onvoldoende bewijs voor deze relatie was. Bron: The Yomiuri Shimbun, 15 juli 2006.

In mei dit jaar kondigde Het Britse “House of Lords” een ruling af die stelde dat asbestslachtoffers of hun nabestaanden alle werkgevers aansprakelijk moeten stellen waar zij mogelijk met asbest in aanraking zijn geweest. Voorheen kon men, net als in Nederland, een volledige schadevergoeding eisen van de zogenaamde “meest gerede werkgever”. Nu was dat niet meer zo. Hierop kwam veel protest van vakbonden, slachtofferverenigingen en advocaten die zagen dat veel slachtoffers met lege handen bleven zitten omdat werkgevers niet meer opgespoord konden worden. Inmiddels heeft de Britse regering deze situatie teruggedraaid door een voorstel goed te keuren dat inhoudt dat slachtoffers slechts één relevante werkgever voor de volledige schade aansprakelijk kunnen stellen. Bron: Europees Vakbondsinstituut Hesa, 26 juli 2006. Meer http://hesa.etui-rehs.org/uk/newsevents/newsfiche.asp?pk=676

De Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) vraagt de mening aan deskundigen en organisaties over de gezondheidsrisico’s van verschillende soorten asbest en substituten. Dit aan de hand van een conceptdocument dat opgesteld is door het International Programme for Chemical Safety en de International Agency for Research on Cancer. Het document stelt dat er geen veilige drempelwaarde voor asbestblootstelling is en dat de substituten veiliger zijn. Blootstelling van werknemers en andere gebruikers is moeilijk controleerbaar en asbestverwijdering is erg duur en moeilijk op een veilige manier uit te voeren. Bron: Europees Vakbondsinstituut Hesa, 26 juli 2006. Meer http://hesa.etui-rehs.org/uk/newsevents/newsfiche.asp?pk=675

Volgens het ‘Hauptverband der gewerblichen Berufsgenossenschaften (HVBG)’ zijn er in Duitsland in 2005 1982 mensen overlijden door blootstelling aan niet-organische stoffen in het werk, vooral asbest. Met betrekking tot beroepsziekten in het algemeen meldt deze organisatie een geleidelijke afname van het aantal claims. Bron: Eurogip infomail, 38, 1 augustus 2006. Meer http://www.hvbg.de/d/pages/presse/preme/beitrag.html

18 van de 20 landen in het Midden Oosten importeren nog steeds asbest. Alleen Egypte en Saoedi Arabië hebben dit product inmiddels verboden. Geen enkel land in deze regio heeft ILO-verdrag nr. 162 geratificeerd: een verdrag dat landen verplicht werknemers tegen asbestblootstelling te beschermen. Iran en de Verenigde Arabische Emiraten zijn de grootste verbruikers in deze regio. Bron: International Ban Asbestos Secretariat, juli 2006. Meer www.ibas.btinternet.co.uk

In de omgeving van de vroegere asbestfabriek in het Vlaamse Kapelle-op-den-Bos zullen nog veel mensen sterven aan longziekten veroorzaakt door blootstelling aan asbest. Niet alleen werknemers, maar ook familieleden en omwonenden hebben de schadelijke vezels ingeademd, en sterven twintig of dertig jaar later aan longvlies- of buikvlieskanker. Het asbestprobleem is in België te lang verzwegen, zowel door de overheid als door het bedrijf Eternit. Dit schrijven de journalisten Marleen Teugels en Nico Krols in het Belgische weekblad Knack. Terwijl vanaf midden jaren tachtig in meerdere landen een verbod op asbest werd uitgevaardigd, bleef de Belgische industrie asbest produceren tot 1998. Eternit verdedigt zich door te zeggen dat er nog onvoldoende alternatieven beschikbaar waren voor asbest, dat de verpakking sinds het begin van de jaren tachtig wel een waarschuwing droeg en dat de risico’s moeilijk in te schatten waren. Werknemers en hun familieleden die ziek worden, krijgen van Eternit een eenmalige uitkering van 42.000 euro bovenop de beroepsziektenuitkering. Milieu-slachtoffers krijgen echter niets. Bron: De Standaard, 5 juli 2006.

De top van multinational James Hardie heeft in 2006 flinke salarisverhoging gehad ondanks de toezegging dat dit pas zou gebeuren nadat het asbestcompensatiefonds in werking is gesteld. Dat is nog niet het geval wegens een meningsverschil tussen James Hardie en de Australische belastingdienst. James Hardie wil de kosten van het fonds volledig van de belastingen af kunnen trekken. De Australische belastingdienst is hiertoe niet bereid. Bron: The Australian, 7 juli 2006.

Steeds meer mensen worden nu ziek door blootstelling aan gevaarlijke stoffen tijdens de schoonmaak van het WTC-terrein vlak na de ramp van 11 september 2001. Het grootste leed is veroorzaakt doordat de torens implodeerden en niet omvielen. Hierdoor werden ze in korte tijd verpulverd tot fijn stof bestaande uit cementpoeder en asbest. Onderzoek laat zien dat de meeste schoonmakers geen beschermende maskers droegen of deze niet gebruikten. Advocaten van de schoonmakers zeggen dat er geen centraal distributiepunt van maskers was noch een verantwoordelijke instantie die de werknemers verplichtte om de maskers te dragen. Het is echter de plicht van werkgevers om werknemers te beschermen. De gemeente New York verdedigt zich met de bewering dat al het mogelijke is gedaan om de schoonmakers bescherming te geven, maar dat een aantal van hen de waarschuwingen negeerde, omdat men de maskers te warm vond of daardoor niet met elkaar kon communiceren. De advocaten van de schoonmakers stellen dat de maskers niet geschikt waren om lang op te hebben, terwijl het werk vele uren en dagen in beslag nam. Bron: The New York Times, 5 juni 2006.