Kang analyseerde de resultaten van studies naar de relatie tussen asbestblootstelling als kind en het risico op mesothelioom of longkanker. Conclusie is dat er nog te weinig onderzoek is gedaan om aan te kunnen geven of die relatie er is. Bron: Kang, D. e.a. (2013).
Langevin vond een relatie tussen asbestblootstelling en keelkanker bij mannen uit Boston en omgeving. Onderzoek onder andere groepen is nodig om na te gaan of die relatie er daadwerkelijk is. Bron: Langevin, S.M. e.a. (2013).
Onderzoek naar asbestblootstelling thuis wijst op een hoger dan gemiddeld risico op mesothelioom bij huisgenoten van mensen die een hoog-asbestrisicoberoep hadden waarin blootstelling aan amfibool asbest of gemengde asbestsoorten voorkwam. Zij namen de asbest in hun werkkleding mee naar huis. Er zijn geen kwantitatieve gegevens over de asbestconcentratieniveaus waaraan deze huisgenoten zijn blootgesteld, aldus een overzichtsstudie van Goswami. Bron: Goswami, E. e.a. (2013).
Elektriciens zijn een belangrijke risicogroep voor mesothelioom en asbestgerelateerde longkanker. Na een overzichtsstudie concludeert Goodman dat er geen indicatie is dat blootstelling aan chrysotiel (wit) asbest mesothelioom en longkanker bij elektriciens veroorzaakt. De meest waarschijnlijke oorzaken zijn roken en blootstelling aan amfibool asbest in een situatie van sloop of renovatie of door in de omgeving te zijn van andere vakmensen die met asbest werkten. Bron: Goodman, J.E. e.a. (2013).
Het aantal Spanjaarden dat jaarlijks aan mesothelioom overlijdt neemt nog steeds toe. Tussen 1976 en 1980 ging het om 491 mensen, tussen 2006 en 2010 over meer dan het dubbele, namelijk 1249. Epidemiologen voorspellen een toename tot 1319 mensen in de periode van 2016 t/m 2020. Naar schatting zal de ziekte tot 2040 voor blijven komen. 2040 is naar schatting het jaar waarin het laatste beroepsgerelateerde asbestslachtoffer aan mesothelioom zal overlijden. Spanje importeerde tussen 1906 en 2002 meer dan 2,5 miljoen ton asbest. Bron: Lopez-Abente, G. e.a. (2013).
Bourgault berekende het risico op asbestziekten van inwoners van het Canadese Thetford Mines, de plaats bij de gelijknamige inmiddels niet meer werkzame asbestmijn. Zij constateert dat hun extra risico op asbestziekten verwaarloosbaar is als de normen die doorde Canadese overheid zijn gesteld als basis voor de berekening worden genomen. Deze conclusie zou later vergeleken moeten worden met de werkelijke sterfte aan asbestgerelateerde ziekten in deze plaats. Bron: Bourgault, M.H. e.a. (2013).
In 2011 overleden 2291 Britten ten gevolge van mesothelioom (1931 mannen en 360 vrouwen). Dat is minder dan in 2010 (2360). Desondanks verwachten deskundigen dat de jaarlijkste sterfte nog tot het eind van dit decennium geleidelijk toe zal nemen. Bij 429 mensen was asbestose een van de doodsoorzaken. Bron: Health and Safety Executive, oktober 2013.
Door frequenter blootstelling aan asbest hebben Amerikaanse brandweerlieden vaker dan gemiddeld mesothelioom. Een studie uitgevoerd door het Nationaal Instituut voor beroepsveiligheid- en gezondheid (NIOSH) toonde aan dat brandweermannen gemiddeld vaker kanker hebben aan luchtwegen, spijsvertering- en urinesystemen. Aan het onderzoek deden 30.000 brandweermannen mee. Bron: Arboonline.nl, oktober 2013; Daniels, R.D. e.a. (2013).
De ziektes asbestose en mesothelioom hebben de Amerikanen in het eerste decennium van deze eeuw door vroegtijdig overlijden meer dan 427.000 potentiele levensjaren gekost. Een afname is nog niet te zien. Bron: Bang, K.M. e.a. (2013).
De latentietijd wordt meestal omschreven als de tijd tussen het eerste moment van asbestblootstelling en het moment waarop de diagnose mesothelioom wordt gesteld. Frost analyseerde deze tijd bij 678 arbeiders die met asbest hadden gewerkt en tussen 1978 en 2005 aan mesothelioom waren overleden. De gemiddelde latentietijd was op basis van de totale groep 22,8 jaar, maar bij vrouwen ca. 29% langer dan bij mannen. Bij mensen die naast mesothelioom ook asbestose hadden, was de latentietijd gemiddeld 5% korter. Frost vond onvoldoende bewijs dat een hogere blootstellingsintensiteit tot een lagere latentietijd leidt. Bron: Frost, G. (2013).
